Fotografie: Nine IJff
In december woon ik een jaar in dit huis dat als mijn thuis voelt. Nummer 9, mijn lievelingsgetal. Daar waar mijn kinderen een grotejongensbed kregen, waar ik schuldgevoelens losliet en waar ik voor het eerst weer liefde voelde, of iets wat daarop leek. Muren zijn van uitgesproken kleuren voorzien, er zijn feestjes geweest en er zijn avonturen beleefd. Alles binnen het beschot van deze fijne, veilige haven.
Afgelopen zaterdag was het Burendag en in mijn buurt was er een borrel, zoals elke Burendag hoort te zijn. Het stond met potlood in mijn agenda geschreven, omdat ik twijfelde om te gaan. Mijn kinderen kon ik namelijk niet als levend sociaal schild gebruiken, want die waren bij hun vader. Ik moest dus alleen, want zo gaat dat als je “gescheiden” bent, en dat was eigenlijk al de eerste smoes om niet te gaan. Toch besloot ik last minute om de overtocht naar het café te maken, omdat ik me realiseerde dat ik buiten de muren van ons paleis nauwelijks contact had gemaakt.
Zonde, maar niet gek, als je mijn overvolle agenda bekijkt. Ik ren van hot naar her met twee kleine jongens, werk meer dan 36 uur, wil ook nog weleens sociaal doen met vrienden, sporten, gewoon niks doen en dan heb je nog je familie om rekening mee te houden. Maar contact met de buren is ook wat waard, want beter een goede buur dan een verre vriend, heb ik mij laten influisteren. En bij mijn tamelijk nieuwe leven, horen natuurlijk ook leuke nieuwe buren.
Lees ook –
‘In gedachten zie ik de vermanende vinger van de moedermaffia: leg hem terug in zijn eigen bed’ >
Een beetje laat voegde ik mij bij het gezelschap, nadat ik mij voor de deur nog liet strikken voor lootjes van de Grote Clubactie. Een goede buur koopt namelijk lootjes van scoutingkinderen, bedacht ik mij, nadat ik eerder had besloten een betere buurvrouw te worden. Binnen in de bedompte feestzaal was de sfeer alles behalve muf. Bij het binnenwandelen voelde ik mezelf twee seconden een rariteitenkabinet, de nieuwsgierige blikken prikten licht in het zelfvertrouwen waarmee ik binnenwandelde.
“Bij het binnenwandelen voelde ik mezelf twee seconden een rariteitenkabinet”
Dat veranderde al snel, omdat de eerste opmerking aan mijn adres direct menens was: “Dus jij bent toch niet bang voor het daglicht, buurvrouw?” Een steek die vast over mijn stralende afwezigheid in het straatbeeld ging. Een paar glunderende ogen keken me aan. Ik gunde die van nummer 1 dit verzetje, want zijn licht vileine opmerking paste helemaal in mijn straatje. Op een vreemde manier voelde ik mij hierdoor direct thuis in het gemêleerde gezelschap.
Snel haalde ik wat bier en een wijntje voor mezelf. Een goede buur weet namelijk ook wanneer het tijd is om bier te halen. In de uren erna heb ik mezelf kostelijk vermaakt met het aanspreken van random mensen, die door de tamtam al meer over mij wisten dan ik over hen. Uit al die gesprekken bleek ook dat ik de enige vrijgezel in deze woonwijk ben, dus met een “Buurman, wat doet u nu?”-verhaal kan ik jullie helaas niet verblijden. Misschien maar goed ook, ik heb besloten dat ik hier nog wel een tijdje woon.
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2).
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Ava Tamar (34) heeft een driehoeksrelatie met Floris (37) en Becca (26) en een relatie met Amanda (30). Alina (6), de dochter van Floris, en Tamar (1), de zoon van Becca, zijn een belangrijk onderdeel van haar leven. Ava Tamar is intimiteitscoach.