Fotografie: Nine IJff
In december woon ik een jaar in dit huis dat als mijn thuis voelt. Nummer 9, mijn lievelingsgetal. Daar waar mijn kinderen een grotejongensbed kregen, waar ik schuldgevoelens losliet en waar ik voor het eerst weer liefde voelde, of iets wat daarop leek. Muren zijn van uitgesproken kleuren voorzien, er zijn feestjes geweest en er zijn avonturen beleefd. Alles binnen het beschot van deze fijne, veilige haven.
Afgelopen zaterdag was het Burendag en in mijn buurt was er een borrel, zoals elke Burendag hoort te zijn. Het stond met potlood in mijn agenda geschreven, omdat ik twijfelde om te gaan. Mijn kinderen kon ik namelijk niet als levend sociaal schild gebruiken, want die waren bij hun vader. Ik moest dus alleen, want zo gaat dat als je “gescheiden” bent, en dat was eigenlijk al de eerste smoes om niet te gaan. Toch besloot ik last minute om de overtocht naar het café te maken, omdat ik me realiseerde dat ik buiten de muren van ons paleis nauwelijks contact had gemaakt.
Zonde, maar niet gek, als je mijn overvolle agenda bekijkt. Ik ren van hot naar her met twee kleine jongens, werk meer dan 36 uur, wil ook nog weleens sociaal doen met vrienden, sporten, gewoon niks doen en dan heb je nog je familie om rekening mee te houden. Maar contact met de buren is ook wat waard, want beter een goede buur dan een verre vriend, heb ik mij laten influisteren. En bij mijn tamelijk nieuwe leven, horen natuurlijk ook leuke nieuwe buren.
Lees ook –
‘In gedachten zie ik de vermanende vinger van de moedermaffia: leg hem terug in zijn eigen bed’ >
Een beetje laat voegde ik mij bij het gezelschap, nadat ik mij voor de deur nog liet strikken voor lootjes van de Grote Clubactie. Een goede buur koopt namelijk lootjes van scoutingkinderen, bedacht ik mij, nadat ik eerder had besloten een betere buurvrouw te worden. Binnen in de bedompte feestzaal was de sfeer alles behalve muf. Bij het binnenwandelen voelde ik mezelf twee seconden een rariteitenkabinet, de nieuwsgierige blikken prikten licht in het zelfvertrouwen waarmee ik binnenwandelde.
“Bij het binnenwandelen voelde ik mezelf twee seconden een rariteitenkabinet”
Dat veranderde al snel, omdat de eerste opmerking aan mijn adres direct menens was: “Dus jij bent toch niet bang voor het daglicht, buurvrouw?” Een steek die vast over mijn stralende afwezigheid in het straatbeeld ging. Een paar glunderende ogen keken me aan. Ik gunde die van nummer 1 dit verzetje, want zijn licht vileine opmerking paste helemaal in mijn straatje. Op een vreemde manier voelde ik mij hierdoor direct thuis in het gemêleerde gezelschap.
Snel haalde ik wat bier en een wijntje voor mezelf. Een goede buur weet namelijk ook wanneer het tijd is om bier te halen. In de uren erna heb ik mezelf kostelijk vermaakt met het aanspreken van random mensen, die door de tamtam al meer over mij wisten dan ik over hen. Uit al die gesprekken bleek ook dat ik de enige vrijgezel in deze woonwijk ben, dus met een “Buurman, wat doet u nu?”-verhaal kan ik jullie helaas niet verblijden. Misschien maar goed ook, ik heb besloten dat ik hier nog wel een tijdje woon.
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2).
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.