Fotografie: Nine IJff
Midden in de supermarkt vroeg een vage kennis mij hoe het ‘écht met me ging’. Voordat ik kon antwoorden, voegde ze eraan toe: ‘Had je je leven niet liever anders gezien?’ Ze doelde duidelijk op mijn single mom-bestaan. Voor veel mensen nog altijd gelijk aan een vakantie in de hel.
Zelf denk ik ook wel eens na over die vraag, maar dan denk ik bijvoorbeeld aan het moment waarop de vader van mijn kinderen en ik elkaar leerden kennen.
Op Koningsdag zag ik hem staan: lang, brede schouders, blond haar en felblauwe ogen. Hij leek niet bezig te zijn met de drukte om hem heen en torende een beetje boven de menigte uit. Mijn maag maakte een drievoudige achterwaartse gehoekte salto met schroef toen zijn blik even mijn kant uit schoot. Zonder enige angst stapte ik op hem af. Alles in mij zei dat ik met hem moest praten.
Lees ook: ‘Mijn zoon heeft geen tijd meer voor zijn moeder’ >
Doordat de zon in zijn ogen prikte toen ik voor hem stond, keek hij wat ingewikkeld naar me. Even dacht ik dat hij geen zin had in mijn overduidelijke versierpoging. Dat hij alleen had gekeken omdat ik als een stoïcijnse ekster stond te gluren, alsof ik iets glinsterends had gezien. Twee seconden later volgde een glimlach die ik nog altijd graag ontvang. Daar, midden op straat in Den Bosch, werd ik smoorverliefd op hem. Terwijl ik ’s nachts in bed lag na onze eerste zoen, wist ik: dit wordt de vader van mijn kinderen. En zo geschiedde.
Daar, midden op straat in Den Bosch, werd ik smoorverliefd op hem
Of moet ik zeggen ‘zo gescheiden’? Want dat gebeurde, kort nadat onze tweede ter wereld kwam. Maar het waarom en hoe we uit elkaar gingen, is niet belangrijk. Waar het hier om gaat, is de herinnering aan waar het ooit begon. Ik koester dit moment, hoe hij en ik er ook voor staan.
Die vonk, daar op straat, was namelijk de start van een natuurlijke cadans van twee verliefde mensen, die leidde tot het mooiste dat me ooit is overkomen: mijn zoons. Het meest vermoeiende, overweldigende en wonderlijke avontuur van mijn leven. Dat had ik zeker niet anders gewild.
Lara Steenvoorden (35) is een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (4) en Lex (3). Voor Kek Mama schrijft ze over co-ouderschap en alle chaos die hierbij komt kijken.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.