Beeld: Eigen foto
Redacteur Melanie is getrouwd met Maurits, moeder van Saar (1), zwanger van haar tweede kindje en leeft in een georganiseerde chaos van luiers en dreumesdrama.
Met een dreumes in huis die geen seconde stilzit, was het een paar weken geleden toch écht zo ver: het eerste bezoek aan een indoor speeltuin. Een kinderparadijs met een zee van kleurrijke ballen, klimrekken en glijbanen die reiken tot aan het plafond, tunnels, overal rennende en gillende kinderen en overprikkelde ouders. Een hele ervaring. Een nee, niet alleen voor mijn dreumes. Ik neem je mee naar die ene dag waar ik de keiharde realiteit onder ogen kreeg te zien.
Die middag in het zogeheten krijspaleis bleef Saar ietwat overweldigd bij me zitten, terwijl haar ogen alle kanten op schoten. Plotseling viel haar blik op iets in de hoek. Een speelwand met kleurrijke knopjes, puzzeltjes, schuifjes en draaiwielen. Precies haar ding. Zonder aarzeling wurmde ze zich van mijn schoot en kroop ze ernaartoe. Bij de wand zat een jongetje. Hij was iets ouder, hooguit drie jaar. Saar kroop vrolijk op hem af. Ze lachte naar hem, alsof ze wilde zeggen: ‘Wat een fantastische plek, hè?’ Ze nestelde zich naast hem, keek vol bewondering naar de oneindige speelmogelijkheden en legde haar handje op één van de felgekleurde knopjes.
En toen.. een duw. Een plotselinge, ruwe beweging. Het jongetje stootte haar zonder pardon opzij. Niet speels, niet per ongeluk, maar doelbewust. Saar wankelde een beetje en bleef hem, met haar donkerbruine ogen, glimlachend aankijken. Ze had niet door wat er gebeurde, maar ik wel. “Ík wil spelen!” riep het jongetje boos. Mijn maag kromp samen en mijn hart werd fijngeknepen.
Het was een klein voorval. Iets wat dagelijks honderden keren voorkomt bij kinderen, maar voor mij voelde het groot. Het brak mijn moederhart, omdat het de eerste keer was dat iemand mijn dochter afwees. Iemand die haar niet zag zoals ik haar zie: lief, nieuwsgierig en dol op andere kindjes. Mijn eerste reflex was beschermen. Iets zeggen. Haar weghalen bij deze driftkikker en uitleggen dat ze niets verkeerd deed. Alles in mij wilde schreeuwen: “Laat haar met rust! Ze wil alleen maar meedoen.”
Maar ik stond er sprakeloos bij en wist even niet wat ik moest doen. Moest ik hem streng toespreken? Zijn moeder aankijken met een vragende blik? Saar weghalen? Ik keek weer naar mijn kleine meisje. Ze glimlachte. Geen traan, geen sippe blik. Gewoon een nieuwe poging om dat kleurrijke knopje te bereiken.
Op dat moment besefte ik: dit is míjn pijn, niet de hare. Dit is het begin: de eerste van vele momenten waarop ze gaat ontdekken dat de wereld niet altijd even lief is. Dat niet iedereen haar enthousiasme deelt. Dit was de eerste keer dat iemand haar afwees en dat deed iets met mij. Maar zij? Zij is nog vrij van die pijn. Nog vol vertrouwen in de wereld. Ze ziet geen afwijzing, alleen een kans om het nog een keer te proberen.
Met een zachte aanmoediging kroop Saar een stukje verder. Ze vond een ander knopje en drukte er met een triomfantelijke grijns op. Het maakte een vrolijk geluid. Saar keek op, gelukkig. Alsof ze wilde zeggen: ‘Kijk mama, I got this!‘ Misschien was dát de les van die ene middag: zij leerde spelen, ik loslaten.
Benieuwd naar de ultieme huishoudtip, beste nesteldrangaankoop en waarom ze precies een jaar na de geboorte van haar dochter werd verrast met een babyshower? Check hier alle columns van Melanie.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Ze zeggen dat opa’s een speciaal plekje hebben in het hart van hun kleinkinderen, en eerlijk, we snappen allemaal waarom.
Er zijn van die momenten waarop je denkt: ‘Ik kan dit niet alleen’. De was wacht, het eten moet nog op tafel en je peuter huilt alsof de wereld vergaat. Gelukkig hebben we Kim Feenstra.
Je zwangerschap mogen aankondigen is voor velen een leuk en memorabel moment. Voor Inge is het ook zeker memorabel, maar niet op de positieve manier die ze gehoopt had. Het moment dat ze de echo liet zien, staat in haar geheugen gegrift.
Suzan en Freek hebben op Instagram een ontroerende update gedeeld, vergezeld van een prachtige foto waarop Suzan trots haar babybuik laat zien.
Caroline Tensen (61) staat te springen van geluk: ze wordt oma! In maart verwacht de presentatrice haar allereerste kleinkind.
