Bij Kirsten thuis is wel voldoende geknuffeld: ‘Die behoefte is niet meer wederzijds’

Een baby met bolle wangen die je met grote ogen aankijkt, een dreumes die op je af komt waggelen, een kleuter met blozende konen omdat hij of zij iets spannends heeft beleefd en een kind dat iets leuks over school of de voetbalclub te vertellen heeft, het zijn allemaal momenten die bij mij een knuffelreactie oproepen. Zo’n kleintje even stevig vasthouden, een kus op een kruin, een aai over een bol en mijn hart dat gloeit van liefde. Vasthouden en nooit meer loslaten, dat gevoel.

“Vasthouden en nooit meer loslaten, dat gevoel”

Helaas is die behoefte op een gegeven moment niet meer wederzijds. Dat wil zeggen: Nikki is nu dertien en vindt dat ze wel voldoende geknuffeld is. Ai, daar ben ik het eigenlijk niet mee eens. Bovendien, knuffels heb je nooit genoeg, toch?

Omdenken

Omdenken, besloot ik. Want hoe kreeg ik mijn kinderen toen ze kleiner waren ook alweer zover dat ze bijvoorbeeld niet zouden rennen door een drukke straat, of geen lawaai zouden maken als hun kleine zusje net lag te slapen? Niet door te zeggen dat rennen of luid zingen niet mocht, maar door wenselijk gedrag te benoemen: ‘loop maar rustig naar de winkel, praat maar zachtjes met elkaar’. Door onze manier van informatie verwerken horen we in ‘niet rennen’ namelijk alleen wat we niet moeten doen, ‘rennen’ dus, waardoor we precies het tegenovergestelde doen. Net zoals je gevraagd wordt niet aan een appel met een zonnebril te denken en je meteen een grijnzende appel met een zonnebril voor je ziet.

Lees ook – ‘De juf krijgt een 11’

Dus ging ik Nikki gisteren uitdrukkelijk geen welterusten wensen. ‘En ik kom je ook geen kusje brengen,’ zei ik. Wat er gebeurde? Nikki ging rechtop in bed zitten, stak haar armen naar me uit en zei: ‘Kom maar
mama, dan krijg je een kus.’ Het was een heerlijke knuffel die volgde.