Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley van Heiningen is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (7) en Jackie (2). In juli komt daar een kleintje bij.
Eindelijk heb ik het door. Snap ik de spelregels van het moederschap en slaapt Jack weleens het klokje rond. Een jaar geleden leek ik geregeld op een edelfigurant uit The walking dead, tegenwoordig channel ik mijn innerlijke Juf Roos. Zingend achter de buggy, over paddenstoelen – rood met witte stippen. Mijn oksels klotsen niet meer hormonaal, de luiertas kan ik vergeten zonder dat meteen de pleuris uitbreekt. Zinnen als ‘Heb je de poedertoren gezien?’ zijn ver leden tijd. En nu komt het: mijn cappuccino drink ik weer warm. Dán weet je dat je de eerste levels van de tropenjaren hebt uitgespeeld.
Het gekke is, net als je het gevoel hebt dat je je leven terugkrijgt, je weer in je kracht staat op werk en Face ID je opnieuw herkent… het gewoon weer van voor af aan begint. Het kriebelen, het rammelen. In Amsterdam konden ze mijn eierstokken horen. Wat gek was, want we zaten in Frankrijk. Op de veranda voor onze safaritent. Noor speelde met vriendinnetjes bij de ondergaande zon, Jack lag te dromen in haar campingbedje. Wij proostten op het leven, zeiden dingen als ‘wat een rijkdom’ – en dat zonder ironie. Dat zeg je niet als je peuter ligt te krijsen op de supermarktvloer of als je met je teen op een Legoblokje stapt. Nee, dat zeg je als alles is zoals je altijd hoopte dat het zou zijn.
En dus kwamen de volgende woorden als vanzelf: “Het zou toch wel héél leuk zijn, nog eentje erbij.” Al was het natuurlijk niet alleen dat ene Kodakmoment dat alles veranderde. Diep vanbinnen voelde ik het al toen Jackie versgeperst op mijn borst lag, dat ik nog eens moeder wilde worden. Maar het concreet maken, dat durfde ik twee jaar niet. Ik wist wat het zou betekenen: de krampjes, de tandjes, de wallen waar geen concealer tegenop kan.
Diep vanbinnen voelde ik het al toen Jackie versgeperst op mijn borst lag, dat ik nog eens moeder wilde worden
Maar de wens, die groeide. En mijn buik ook. Op het moment dat jij deze column leest ben ik namelijk al dik 20 weken in verwachting, van een kindje zo groot als een wortel (en zo zwaar als een diepvriespizza). Dat ik nog alleen ken van de echo. Ik vind het spannender en minder spannend tegelijk. Ik ken de sprongetjes, maar ook de cheats.
Deze zomer gaan we terug naar start, worden we opnieuw diep de tropen in geslingerd. Ik kan niet wachten. Maar eerst nog even die poedertoren opsnorren.
Deze column staat in Kek Mama 1 Level Up die nu in de winkels ligt.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
