Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley van Heiningen is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (7) en Jackie (2). In de zomer komt daar een kleintje bij.
Eindelijk heb ik het door. Snap ik de spelregels van het moederschap en slaapt Jack weleens het klokje rond. Een jaar geleden leek ik geregeld op een edelfigurant uit The walking dead, tegenwoordig channel ik mijn innerlijke Juf Roos. Zingend achter de buggy, over paddenstoelen – rood met witte stippen. Mijn oksels klotsen niet meer hormonaal, de luiertas kan ik vergeten zonder dat meteen de pleuris uitbreekt. Zinnen als ‘Heb je de poedertoren gezien?’ zijn ver leden tijd. En nu komt het: mijn cappuccino drink ik weer warm. Dán weet je dat je de eerste levels van de tropenjaren hebt uitgespeeld.
Het gekke is, net als je het gevoel hebt dat je je leven terugkrijgt, je weer in je kracht staat op werk en Face ID je opnieuw herkent… het gewoon weer van voor af aan begint. Het kriebelen, het rammelen. In Amsterdam konden ze mijn eierstokken horen. Wat gek was, want we zaten in Frankrijk. Op de veranda voor onze safaritent. Noor speelde met vriendinnetjes bij de ondergaande zon, Jack lag te dromen in haar campingbedje. Wij proostten op het leven, zeiden dingen als ‘wat een rijkdom’ – en dat zonder ironie. Dat zeg je niet als je peuter ligt te krijsen op de supermarktvloer of als je met je teen op een Legoblokje stapt. Nee, dat zeg je als alles is zoals je altijd hoopte dat het zou zijn.
En dus kwamen de volgende woorden als vanzelf: “Het zou toch wel héél leuk zijn, nog eentje erbij.” Al was het natuurlijk niet alleen dat ene Kodakmoment dat alles veranderde. Diep vanbinnen voelde ik het al toen Jackie versgeperst op mijn borst lag, dat ik nog eens moeder wilde worden. Maar het concreet maken, dat durfde ik twee jaar niet. Ik wist wat het zou betekenen: de krampjes, de tandjes, de wallen waar geen concealer tegenop kan.
Diep vanbinnen voelde ik het al toen Jackie versgeperst op mijn borst lag, dat ik nog eens moeder wilde worden
Maar de wens, die groeide. En mijn buik ook. Op het moment dat jij deze column leest ben ik namelijk al dik 20 weken in verwachting, van een kindje zo groot als een wortel (en zo zwaar als een diepvriespizza). Dat ik nog alleen ken van de echo. Ik vind het spannender en minder spannend tegelijk. Ik ken de sprongetjes, maar ook de cheats.
Deze zomer gaan we terug naar start, worden we opnieuw diep de tropen in geslingerd. Ik kan niet wachten. Maar eerst nog even die poedertoren opsnorren.
Deze column staat in Kek Mama 1 Level Up die nu in de winkels ligt.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Wat begon als een onschuldige stranddag, veranderde onverwachts in een moment van pure paniek voor Elise en haar gezin toen haar vriend de zee in ging.
Als je je kindje bij iemand onderbrengt, wil je diegene echt kunnen vertrouwen. Logisch. Als dat in de praktijk niet blijkt te kunnen, is dat als een klap in je gezicht. Het overkwam Nikkie.
Een avondje uit eten met het gezin kan heerlijk zijn, even geen afwas, lekker eten en quality time. Maar voor de bediening is het soms een heel ander verhaal. Want hoewel kinderen vaak de schuld krijgen van rommel en chaos, zijn het verrassend vaak de ouders die het meeste gedoe veroorzaken.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Kinderen en een outfit kiezen: het is een combinatie die in veel gezinnen zorgt voor dagelijkse discussies, dramatische modeshows en onverwachte stijlkeuzes. Wat doe je als ouder: blijf je strijden, of laat je ze een keer zelf ervaren wat werkt en niet? Maartje koos voor dat laatste.
Je weet dat beklemmende gevoel als je per ongeluk appjes leest die niet voor jouw ogen bestemd waren? Of als je partner wel héél vaak “gewoon een collega” noemt? Experts slaan alarm: emotionele affaires komen steeds vaker voor. En nee, het hoeft niet fysiek te zijn om pijnlijk te zijn.
