Eigen beeld
Juf Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
In het voorjaar, als het weer langer licht wordt, lijkt de wereld wel een sprookje. Overdag kleurt de hemel steeds vaker helderblauw en in de avond zie je steeds vaker de sterren die aan diezelfde hemel stralen. Als je naar de kinderen in mijn kleutergroep kijkt, lijkt het alsof ze alleen maar bezig zijn met spelend leren, plezier maken en lekker druk doen. Maar dat er ondertussen in de hoofden van die kleine wezentjes veel om kan gaan, bewijst het verhaal van Esmee. Zij kijkt vaker naar die mooie hemel en denkt aan heel andere dingen dan mooi weer en het volgende spelletje in de klas.
Esmee is een gevoelig meisje, denkt veel na en is veel bezig met de dood. Haar ouders hebben mij verteld dat ze tot het besef is gekomen dat het leven niet oneindig is en dat ze daar regelmatig verdrietig over is. Op een dag komt Esmee huilend naar mij toe en moet duidelijk getroost worden. De aanleiding? Een val op het schoolplein waarbij ze haar knie behoorlijk pijn heeft gedaan. Nadat ik haar verhaal over de val heb aangehoord, vraag ik aan haar: “Wat heb je nu nodig?” Daarop antwoordt zij nog half snikkend: “Ik wil even bij je op schoot, juf.”
Natuurlijk neem ik haar op mijn schoot. We zeggen niet veel, Esmee kijkt voor zich uit, haar verdriet is voelbaar maar haar gezichtje wordt steeds rustiger. Een tijdje kijk ik naar de zijkant van haar gezicht, als ze plots haar gezicht naar mij toe draait en vraagt: “Juf, jij gaat ooit ook een keer dood, hè?” En hoewel ik deze vraag wel van haar had verwacht, moet ik toch even schakelen. Ik antwoord: “Ja, dat klopt… ik ga een keer dood.” Snel vraagt ze mij: “Maar dat duurt nog heel lang, toch?”
Even aarzel ik, maar natuurlijk ga ik Esmee niet belasten met het feit dat je ook op jonge leeftijd dood kan gaan. Ik besluit om even uit te gaan van de meest ideale situatie: je wordt fijn en gezond oud en op een gegeven moment is het leven klaar. “Ja, dat duurt nog heel lang.” En Esmee heeft daar een goede uitleg bij: “Je bent ook nog niet zo oud, juf! Maar voordat ík doodga… dat duurt nog héééél lang!” Ik glimlach en zeg dat ze gelijk heeft.
Ze leunt tegen mij aan en is weer een tijdje stil. Haar gedachten dwalen af naar een herinnering uit haar leventje tot nu toe: “Toen opa Paul doodging, was mijn papa heel verdrietig.” En ze vertelt me dat haar papa best vaak en veel moest huilen. “Als er iemand doodgaat, moet je in het begin vaak veel huilen… en dat mag ook”, vertel ik haar. “Maar vaak als iemand al wat langer dood is, mis je hem of haar nog heel erg, maar hoef je niet meer zoveel te huilen.” Dat herkent Esmee meteen: “Klopt, nu huilt papa niet meer zoveel.”
Esmee en ik zitten nog een tijd bij elkaar. Zij bij mij op schoot en ik kijk naar alle andere kinderen van mijn klas die ogenschijnlijk niets doorhebben en gewoon verder gaan met spelen en werken. Na een tijdje wil Esmee ook weer meedoen en klimt van mijn schoot af. Ik zie dat blonde koppie weer vrolijk weghuppelen en denk nog even terug aan het gesprek van net.
Deze onderwerpen moeten ook bespreekbaar zijn. Kinderen ontdekken langzaam maar zeker hoe het leven in elkaar zit. En ‘de dood’ hoort daar ook bij. Esmee beseft het misschien eerder dan andere kinderen van haar leeftijd: het leven op deze wereld is geen sprookje. Ik krijg een brok in mijn keel: ik herken mezelf als jong meisje in Esmee.
Meer columns van Juf Ilva lezen? Klik hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
