Fotograaf: Paulien van Beusekom
Ilva Kuijpers (26) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
“Tijdens het schrijven van de teksten voor in het laatste rapport voel ik het prikken. Ik kuch, haal mijn neus op en blaas even goed uit. Nog drie te gaan. Elk jaar is het weer hetzelfde liedje. En toch merk ik dat het mij elk jaar opnieuw een beetje emotioneel maakt. ‘Wat ben je toch een sentimentele doos!’, fluister ik tegen mijzelf. Ik voel dan toch een klein traantje rollen over mijn wang en dep die weg met de mouw van mijn shirt. Het zit eraan te komen: het afscheid van mijn groep 2.
Het hebben van een groep 1/2 (oftewel: kleuterklas) is een bijzonder gegeven. De meeste leerkrachten starten een klas op en nemen aan het eind van het schooljaar weer afscheid van alle leerlingen. Een kleuterklas stopt eigenlijk nooit. Ooit start je een klas op, daar druppelen gedurende het jaar weer wat kinderen van vier jaar binnen en aan het eind van het jaar neem je alleen afscheid van groep 2. Sommige kinderen zitten dus al twee en een half jaar bij je in de klas. Groep 1 blijft bij je en zie je na de zomervakantie gewoon weer. Je neemt nooit, tenzij je zelf vertrekt, afscheid van de hele groep. En aangezien ik vijf dagen voor mijn groep sta, voel ik mij een soort moeder gans van mijn dertig kuikens. Dertig kuikens waarvan er aan het einde van het jaar tien gaan uitvliegen naar groep drie. Mijn tien schatjes die ik door en door ken. Die vanaf hun vierde bij mij in de klas zitten en waarvan ik precies weet wat zij nodig hebben. En andersom.
“Stiekem krijg ik een brok in mijn keel. Wat een lieve opmerking!”
Het jaar is super snel gegaan en het einde is alweer in zicht. Het rapport is mee naar huis en ik ben langzaamaan het lokaal aan het schoonmaken en opruimen. Ook bij de kinderen van groep twee daalt het besef in. ‘Ik ga je wel missen, juf’ klinkt het ineens achter mij. Ik draai mij om en ik zie Finn met een verdrietige blik. Ik kniel bij hem neer en zeg dat ik hem ook ga missen, maar dat het ook erg leuk is om naar groep 3 te gaan. ‘We gaan elke dag naar elkaar zwaaien!’, zeg ik tot slot. Finn knikt en zegt: ‘Als ik leer schrijven, kan ik ook briefjes naar je sturen!’. Stiekem krijg ik een brok in mijn keel. Wat een lieve opmerking! En zo heb ik nog heel veel gesprekjes met de kinderen uit groep 2. Ze zijn allemaal super enthousiast en hebben enorm veel zin om aan een nieuw avontuur te beginnen, maar tegelijkertijd vinden ze het ook spannend en jammer. Spannend om verder te gaan en je veilige klas te verlaten en jammer dat je afscheid moet nemen van je juf.
Lees ook – Juf Ilva: ‘Kokhalzend schuif ik alles de prullenbak in…’
De laatste week vliegt voorbij. We vieren juffendag, zwaaien groep 8 uit en maken kennis met de nieuwe juf van groep 3. Stuiterend komt groep 2 na de kennismaking de klas weer in. ‘De nieuwe juf is super lief! Ik heb echt super veel zin om naar groep 3 te gaan!’, roept Noa. En ik? Ik kan alleen maar opgelucht zijn.
Aan het einde van de laatste dag voor de zomervakantie lopen we niet door de schooldeur naar buiten, maar springen we uit het raam. Ieder kind begeleid ik met een handje. De kinderen van groep 2 springen duidelijk met een dubbel gevoel naar buiten. En ik… ik heb hetzelfde gevoel.
Nu zit ik op de grond in mijn woonkamer. Omringd door cadeautjes van de kinderen en hun ouders. Ik ben dankbaar. Dankbaar voor het vertrouwen. Dankbaar voor het fijne contact. Dankbaar voor zoveel mooie berichten en kaartjes. Dat blijft toch wel het leukste cadeautje: de persoonlijke berichtjes. Niet alleen met de kinderen heb je na zo’n lange tijd een band, maar ook met de ouders. Met trots lever ik weer tien kanjers af aan groep 3. En neem afscheid met een lach en een traan.”
Meer zien van Ilva? Volg haar op Instagram of TikTok.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).