Eigen beeld
Deborah (30) is samen met haar man en moeder van twee zoons Jake (3) en Cody (1). Ze schrijft over het moederschap, verlies en herstel na haar postnatale depressie. Je kunt haar ook volgen op Instagram.
Ik dacht dat ik al op was. Dat het niet zwaarder kon, dan die eerste weken na de bevalling. Ik was mezelf al kwijt, mijn lijf voelde niet meer van mij, en alles draaide om ons kleine jongetje dat ik zó graag wilde begrijpen. Ik probeerde te voelen wat iedereen zei dat ik zou moeten voelen, maar in mij zat vooral stilte. Zware, drukkende stilte. En toen kwam dat nieuws…
Mijn vader was ongeneeslijk ziek. Een paar weken nadat ik bevallen was, kwam het nieuws. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Mijn hoofd was al zo vol, alles in mij stond al op springen, en toch duwde het leven er gewoon nog iets bovenop. Iets groots, iets wat geen ruimte vroeg maar ruimte nam. Ik dacht dat er niks meer bij kon. Maar verdriet zoekt altijd een plek, desnoods duwt het je aan de kant.
Een ruim jaar werden we geleefd. Er waren pieken en dalen, en die dalen waren dieper dan ik ooit had gekend. Ik probeerde moeder te zijn, dochter te zijn, maar ik wist vaak niet hoe ik beide moest zijn zonder ergens te breken.
Mijn vader kon zo genieten van mijn zoontje. Dat was het enige lichte in dat donkere jaar. Ik zag hem niet vaak op die manier, maar zodra hij zijn kleinzoon zag, glunderde hij. Echte trots, echte liefde. Ik kon het in zijn ogen lezen. Voor mij voelde dat licht soms wel pijnlijk. Alsof ik moest meemaken wat mooi was, terwijl ik zelf nog half onder water lag. Ik keek er naar en wilde het voelen, maar ik stond te ver weg van mezelf. Misschien klampte ik me er daarom aan vast. Bang dat ik het later alleen nog als verhaal zou kennen, niet meer als herinnering.
Maar naast die liefde, was er zoveel wat ik niet kon dragen. Ik sliep nauwelijks. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lichaam. Elke ochtend keek ik op tegen de dag. Elke dag leek een lange, onduidelijke waas waarvan ik de randen niet kon vinden. Ik deed wat er moest gebeuren, maar terwijl mensen om mij heen dachten dat ik ‘sterk’ was, voelde ik me juist alsof ik elk moment uit elkaar kon vallen.
Ik was voor mijn gevoel overal te weinig. Te weinig bij mijn kind, te weinig bij mijn vader, te weinig bij mezelf. Altijd ergens te kort en dat jaar, dat hield maar niet op.
Uiteindelijk werd het niet beter. Het werd alleen maar stiller… Toen hij overleed, voelde het alsof de grond even stopte met bestaan. Ik was mezelf al zolang kwijt, en nu was ik mijn vader ook kwijt. Ik voelde mij zo verloren, en alles wat ik probeerde weg te duwen, was eigenlijk nu gewoon te zwaar geworden.
Nu moest ik leren leven zonder mijn vader, terwijl ik nog niet eens wist hoe ik moest leven als moeder. Ik stond precies daar tussenin, en mensen zeggen dat rouw in golven komt, maar bij mij leek het één grote zee zonder kust.
Soms denk ik dat ik dat jaar gewoon ben blijven staan omdat mijn lichaam geen stap meer kon zetten. Niet sterker, niet wijzer, alleen overgebleven. En misschien is dat wel het meest eerlijke wat ik kan zeggen. Ik heb het niet goed gedaan, niet moedig of krachtig. Ik heb het alleen uitgehouden en overleefd.
Meer lezen van Deborah en haar weg in het moederschap? Je leest haar andere columns hier.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.