Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
Ik zat laatst met mijn zoons in de auto. Ze waren een nachtje bij hun vader geweest en vroegen hoe het met Sophia was.
‘Heeft ze nog iets gegeten?’ vroeg Lewis.
Sinds een paar weken krijgt Sophia kleine prakjes groenten of fruit en de jongens vinden dat rete-interessant.
‘Ja, maar ze spuugde alles weer uit,’ zei ik.
‘Wat jij maakt is ook niet lekker.’
Lewis keek er vies bij.
‘Wie lust er nou gestoomde pompoen met gestoomde appeltjes?’
‘Nou, jij, toen je een baby was.’
‘Echt niet. Geef haar wat lekkers.’
‘Zoals wat? Gepureerde frikandel speciaal?’
Hij hield het broodje tonijn omhoog dat hij van me had gekregen. Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, Lewis. Baby’s eten geen broodje tonijn.’
‘Kipnuggets,’ zei Miles.
‘Baby’s eten ook geen kipnuggets. Baby’s eten groenten en fruit in het begin. En als jullie later een baby hebben, gaan jullie dat ook geven en misschien wel zelf maken. Zoals ik.’
‘Nee.’ Lewis schudde gedecideerd zijn hoofd.
‘Dat doen mannen niet. Babyhapjes maken.’
Ho … wacht even.
‘Dat doen mannen niet?’ Ik merkte dat mijn stem een octaaf omhoogschoot van verontwaardiging. ‘Mannen maken geen babyhapjes?’
‘Nee, eten maken voor een baby doet een vrouw. Mannen hebben andere taken.’
‘Zoals wat?’
‘Gewoon. Fysieke dingen.’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Nils heeft afgelopen week de tuin gedaan (kunstgras leggen, overkapping bouwen, tegels leggen etc), dat zie ik jou niet doen.’
‘Maar dat betekent toch niet dat Nils geen babyhapjes maakt? Dat doet Nils wel en dat kan hij prima. En ik kan ook helpen met het aanleggen van de tuin.’
‘Toch is er een verschil.’
Lewis bleef erbij.
‘Er zijn mannentaken en er zijn vrouwentaken. Zo is het gewoon.’
‘Mama, noem je favoriete voetbalclub in het buitenland.’
Laat het maar aan Miles over om subtiel van onderwerp te veranderen. Ik dacht er even over na en zei Liverpool, en daarna waren we thuis.
Toch bleef het onderwerp dat Lewis aansneed door mijn hoofd spoken. Zijn er echt mannentaken en vrouwentaken? Wij hebben er natuurlijk zelf voor gekozen dat Nils met zijn vader de tuin ging doen en ik op die dagen voor de kinderen en het eten zorgde. Geven we daarmee een bepaald signaal aan de jongens af? Ik doe juist zo mijn best om hier in huis alle voorkomende taken te doen, óók technische en zware taken. Nils doet ook het huishouden en hij kookt vaak.
Als ik iets niet wil, is het dat de jongens het stereotype jaren ’50 beeld voor ogen hebben wanneer het gaat om de taakverdeling. Man werkt en doet de zware arbeid, vrouw zorgt voor het huishouden, het eten en de kinderen. Toch sluipt dat er in en volgens mij zijn wij niet het enige gezin waarbij het gebeurt. Ik nam dus de proef op de som en vroeg op mijn social media hoe vrienden en bekenden erover dachten. Hoe is de taakverdeling bij hen thuis (in de meest gangbare gezinssamenstelling, man/vrouw)?
“Dat doen mannen niet. Babyhapjes maken”
Er werd goed gestemd, minstens tweehonderd mensen namen de moeite om de verschillende polls in te vullen. Daaruit kwam dat 71% het verzorgen van een baby niet per se een vrouwentaak vindt. Wanneer er geklust wordt in huis doet 62% van de stellen dit samen en bij 32% doet de man dit. Bij 53% van de ondervraagden werkt de man fulltime en de vrouw parttime, waardoor het antwoord op de opvolgende vragen (wie kookt er het meest/wie zorgt er het meest voor de kinderen en het huishouden) ook vaker was: de vrouw. Bij het huishouden ging dit zelfs om 85%. Opvallend: 0% van de vaders verzorgt de kinderen het meest. 70% vindt het maken van eten voor de baby een vrouwentaak en 62% vindt dat een
man beter de zware taken op zich kan nemen.
Conclusie: ziet mijn zoon het dan eigenlijk goed? Is dit gewoon wat het is? Is het een logische verdeling tussen partners? Ik wil mijn zoons leren dat zij later net zo goed hun baby kunnen/moeten verzorgen en dat een vrouw ook tegels kan sjouwen in de tuin. Zonder vreselijk feministisch over te komen: het mag wel wat gelijkwaardiger. Of is dit wishful thinking? Zijn die traditionele rolpatronen niet gebonden aan een tijdperk, maar eigenlijk misschien gewoon … handiger?
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.