Ellen over schermtijd: ‘Gelukkig wist ik bij Sophia dat de tv aanzetten écht héél handig kan zijn’

Er waren een aantal dingen die ik mezelf had voorgenomen voordat ik moeder werd. 

1. Mijn kind krijgt geen plastic speelgoed. 
2. Mijn kind gaat alleen biologisch en gezond eten. 
3. Mijn kind krijgt zo min mogelijk schermtijd. 

Dit was dus zo ongeveer dertien jaar geleden, nog voordat Lewis werd geboren. iPads waren toen nog niet echt heel gangbaar en wij hadden er ook geen. Schermtijd ging dus voornamelijk om de tv.   Het moge duidelijk zijn dat ik die drie regels inmiddels (hard) overboord heb gegooid. Niet te doen en bovenal moet je sommige dingen ook niet willen. Het is belangrijk dat je jezelf, als ouders zijnde, soms een ‘break’ gunt. 

Lees ook – ‘Wanneer deelden jullie je zwangerschap met de buitenwereld?’ >

Al doende leert men

Plastic speelgoed – en dan met name de variant met geluidjes – is nog steeds niet mijn favoriet. Ik koop het zelf niet of nauwelijks en inmiddels zijn we ook wat strikter geworden met verjaardagen. Voor Sophia hebben we bijvoorbeeld geld gevraagd. Klinkt stom, maar het kind werd één jaar. Wat moet ze met een berg speelgoed? Ze maakt alleen maar zooi. Dus we hebben de visite uitgelegd dat we voor het verjaardagsgeld een keukentje wilden kopen en dat hebben we inderdaad gekocht. Het kind is er iedere dag druk mee en wij hebben de keet niet vol onnodige zooi. Al doende leert men. 

Komt vast goed

En dan het eten. Natuurlijk, het liefst eten we iedere dag gezond, maar als het een keer niet lukt krijg ik er geen stress meer van. Eten we een keer frietjes, dan eet Sophia frietjes mee en is het een keer brood in de avond dan eet ze brood. Biologisch eten probeer ik wel, maar het moet betaalbaar blijven en de prijzen zijn al niet om te lachen tegenwoordig. We doen ons best, bieden haar altijd verschillende groenten en fruit aan en verder … het zal wel. Het kind eet alles, het komt vast goed. 

Vierkante ogen

En dan de schermtijd. Oei, daar vergiste ik me lelijk in toen Lewis en Miles klein waren, dus gelukkig wist ik bij Sophia al dat af en toe de tv aanzetten écht héél handig kan zijn. Er moet namelijk gekookt worden, de vaatwasser moet ingeladen worden en er zijn wel meer huishoudelijke klusjes die sneller én makkelijker gaan wanneer er geen dreumes aan je benen hangt. Een leertoren voor in de keuken hebben we en Sophia vindt het echt enig om te helpen, als je daaronder verstaat dat ze alles van het aanrecht pleurt. De leertoren staat dus weer even geparkeerd in de gang.

Stelletje Karens

Laatst zag ik een post over schermtijd voorbijkomen op Instagram. Moeders die eerlijk toegaven dat ze hun kind af en toe voor de tv parkeerden zodat ze iets gedaan kregen in huis, kregen de volle laag van moeders die beweerden dat ze vijf/zes/zeven kinderen hadden opgevoed zonder schermtijd. Of moeders die beweerden dat ze hun kinderen iedere dag lieten helpen met koken of welke andere klus dan ook. Of moeders die de ‘schermtijd-moeders’ afvielen, want dat hoort écht niet bij een goede opvoeding.

Zo, stelletje Karens, zo kan-ie wel weer, dacht ik. Altijd die strijd en dat gezeik van die moeders online. Wie doet het beter, wie voedt het best op? Hoor je vaders daar ooit over? Never. En wat wil je bereiken met dat naar beneden halen van anderen, behalve dat die anderen in kwestie (en lezers zoals ik) je per direct zeer onsympathiek vinden? Wil je een applaus voor je uitmuntende opvoeding? 

“Altijd die strijd en dat gezeik van die moeders online. Wie doet het beter, wie voedt het best op?”

Nijntje to the rescue

Er was één dame, met een master Opvoedkunde op zak, die de ‘schermtijdmoeders’ verdedigde. Want, zo stelde ze, het effect van af en toe schermtijd wanneer een ouder ‘de klusjes’ doet, is vele malen minder schadelijk dan het effect van een hysterische ouder die nooit iets gedaan krijgt en de stress afreageert op de kinderen.  

Ik parkeer Sophia dagelijks zonder schuldgevoel achter Nijntje om rustig te kunnen koken. Gezond snackje erbij en geniet van je schermtijd, lieve schat. Deze moeder heeft geen last meer van schuldgevoel en dat laat ik me ook niet aanpraten. Uiteindelijk bepaalt iedere ouder het voor zichzelf en daar heeft een ander lekker helemaal níks van te vinden.