Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en dochter Sophia (1) met haar vriend Nils. Ze is in verwachting van haar vierde kindje. Volg haar op Instagram.
Er waren een aantal dingen die ik mezelf had voorgenomen voordat ik moeder werd.
Dit was dus zo ongeveer dertien jaar geleden, nog voordat Lewis werd geboren. iPads waren toen nog niet echt heel gangbaar en wij hadden er ook geen. Schermtijd ging dus voornamelijk om de tv. Het moge duidelijk zijn dat ik die drie regels inmiddels (hard) overboord heb gegooid. Niet te doen en bovenal moet je sommige dingen ook niet willen. Het is belangrijk dat je jezelf, als ouders zijnde, soms een ‘break’ gunt.
Lees ook – ‘Wanneer deelden jullie je zwangerschap met de buitenwereld?’ >
Plastic speelgoed – en dan met name de variant met geluidjes – is nog steeds niet mijn favoriet. Ik koop het zelf niet of nauwelijks en inmiddels zijn we ook wat strikter geworden met verjaardagen. Voor Sophia hebben we bijvoorbeeld geld gevraagd. Klinkt stom, maar het kind werd één jaar. Wat moet ze met een berg speelgoed? Ze maakt alleen maar zooi. Dus we hebben de visite uitgelegd dat we voor het verjaardagsgeld een keukentje wilden kopen en dat hebben we inderdaad gekocht. Het kind is er iedere dag druk mee en wij hebben de keet niet vol onnodige zooi. Al doende leert men.
En dan het eten. Natuurlijk, het liefst eten we iedere dag gezond, maar als het een keer niet lukt krijg ik er geen stress meer van. Eten we een keer frietjes, dan eet Sophia frietjes mee en is het een keer brood in de avond dan eet ze brood. Biologisch eten probeer ik wel, maar het moet betaalbaar blijven en de prijzen zijn al niet om te lachen tegenwoordig. We doen ons best, bieden haar altijd verschillende groenten en fruit aan en verder … het zal wel. Het kind eet alles, het komt vast goed.
En dan de schermtijd. Oei, daar vergiste ik me lelijk in toen Lewis en Miles klein waren, dus gelukkig wist ik bij Sophia al dat af en toe de tv aanzetten écht héél handig kan zijn. Er moet namelijk gekookt worden, de vaatwasser moet ingeladen worden en er zijn wel meer huishoudelijke klusjes die sneller én makkelijker gaan wanneer er geen dreumes aan je benen hangt. Een leertoren voor in de keuken hebben we en Sophia vindt het echt enig om te helpen, als je daaronder verstaat dat ze alles van het aanrecht pleurt. De leertoren staat dus weer even geparkeerd in de gang.
Laatst zag ik een post over schermtijd voorbijkomen op Instagram. Moeders die eerlijk toegaven dat ze hun kind af en toe voor de tv parkeerden zodat ze iets gedaan kregen in huis, kregen de volle laag van moeders die beweerden dat ze vijf/zes/zeven kinderen hadden opgevoed zonder schermtijd. Of moeders die beweerden dat ze hun kinderen iedere dag lieten helpen met koken of welke andere klus dan ook. Of moeders die de ‘schermtijd-moeders’ afvielen, want dat hoort écht niet bij een goede opvoeding.
Zo, stelletje Karens, zo kan-ie wel weer, dacht ik. Altijd die strijd en dat gezeik van die moeders online. Wie doet het beter, wie voedt het best op? Hoor je vaders daar ooit over? Never. En wat wil je bereiken met dat naar beneden halen van anderen, behalve dat die anderen in kwestie (en lezers zoals ik) je per direct zeer onsympathiek vinden? Wil je een applaus voor je uitmuntende opvoeding?
“Altijd die strijd en dat gezeik van die moeders online. Wie doet het beter, wie voedt het best op?”
Er was één dame, met een master Opvoedkunde op zak, die de ‘schermtijdmoeders’ verdedigde. Want, zo stelde ze, het effect van af en toe schermtijd wanneer een ouder ‘de klusjes’ doet, is vele malen minder schadelijk dan het effect van een hysterische ouder die nooit iets gedaan krijgt en de stress afreageert op de kinderen.
Ik parkeer Sophia dagelijks zonder schuldgevoel achter Nijntje om rustig te kunnen koken. Gezond snackje erbij en geniet van je schermtijd, lieve schat. Deze moeder heeft geen last meer van schuldgevoel en dat laat ik me ook niet aanpraten. Uiteindelijk bepaalt iedere ouder het voor zichzelf en daar heeft een ander lekker helemaal níks van te vinden.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.