Ellen vraagt zich af: ‘Wanneer deelden jullie de zwangerschap met familie, vrienden en de buitenwereld?’

Ik heb in mijn leven vier zwangerschappen mogen aankondigen bij familie en vrienden, en bij alle vier verliep dat compleet anders. 

Bij Lewis vertelden we het met negen weken zwangerschap, we hadden die dag de eerste echo gehad en daarop was een bezig klein druifje te zien. Toen werd het voor ons pas echt en wilden we het delen. Familie was blij, vrienden begonnen in diezelfde periode aan kinderen en de bekendmaking was een feestje. Voor mijn ouders regelden we een rompertje met een leuke tekst en iedereen was happy. Anderen kregen het te horen na twaalf weken, ook lichtte ik toen mijn werk in.

Lees ook – ‘Zwanger van onze tweede en mijn vierde kindje’ >

Bij Miles woonden we op Curaçao en toen ik vijf weken zwanger was reisde ik met de tweejarige Lewis alleen naar Nederland. Omdat ik het leuker vond om het live te vertellen aan de familie, heb ik het tijdens die vakantie – in overleg met mijn toenmalige man – verteld. Maar waar het bij Lewis echt een moment was, was dit meer gewoon een leuke aankondiging. Gek, hoe een tweede dan bijna ‘logisch’ voelt, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Minder bijzonder was het sowieso niet. Na dertien weken appte ik vrienden, toen wisten we ook al dat het een jongen zou worden. ‘Lewis krijgt een broertje!!!’ stuurde ik aan iedereen. Via Facebook vertelde ik het, met zeventien weken zwangerschap, aan de buitenwereld.

Understatement van de eeuw

En toen kwam Sophia, bijna negen jaar later. Die zwangerschap vond ik met afstand het moeilijkst om te delen en ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken, ze was namelijk nogal een verrassing (understatement van de eeuw). Nils en ik waren pas een paar maanden samen en we hadden nog geen idee hoe onze toekomst eruit zou zien. We kenden elkaars familie en vrienden nauwelijks en woonden niet samen. Omdat we allebei het gevoel hadden dat we wel wat support van onze omgeving konden gebruiken, deelden we het direct met familie – hoe ingewikkeld dat ook was – en ik belde mijn beste vriendin. Ik vond het vooral richting mijn ouders en zussen heel spannend, hun mening vond ik in dezen écht wel belangrijk.

Mijn zussen begrepen niet zo goed wat ik mezelf aandeed met nóg een kind in een heel nieuwe relatie, maar gelukkig reageerden mijn ouders (na een eerste V*RD*MME ELLEN!) eigenlijk best ontspannen. De familie van Nils reageerde redelijk hetzelfde. Na de eerste schrik was iedereen best snel oké met het nieuws.  Verdere familie en vrienden hebben we ingelicht na de 13-weken echo en op mijn werk vertelde ik het met veertien weken.

“Gelukkig reageerden mijn ouders (na een eerste V*RD*MME ELLEN!) eigenlijk best ontspannen”

Stabiel en gelukkig

Afgelopen maanden hebben we het nieuws van de vierde zwangerschap gedeeld. Het was weer heel anders dan bij Sophia, de situatie is natuurlijk enorm veranderd. We hadden de steun van anderen minder nodig want we zijn zelf inmiddels een stabiel, gelukkig gezin. Een verrassing was het echt niet deze keer. Mijn directe familie heb ik ‘noodgedwongen’ met elf weken zwangerschap ingelicht, omdat we op herfstvakantie gingen en ik niet – zoals ik normaal gesproken wel zou doen – een lekker biertje mee zou drinken. Nils lichtte zijn familie in na de 13-weken echo. Dat voelde prettig voor hem, maar helaas viel het niet bij iedereen in goede aarde vanwege de ‘late’ termijn. Ook ik deelde het na die echo pas met vriendinnen en andere familie. Op mijn werk vertelde ik het met vijftien weken en de rest van de wereld kreeg het met twintig weken pas te horen. We hadden geen haast.

Wat een goed moment is voor het delen van een zwangerschap weet ik niet. Dat het iets is wat je samen bepaalt, weet ik wel. Anderen hebben daar niks van te vinden. Soms voelt het goed om het eerder te delen, soms is het fijn om het wat langer voor je te houden en bijvoorbeeld een echo af te wachten. 

Wanneer deelden jullie de zwangerschap met familie, vrienden en de buitenwereld?