Ellen over ophef Lentekriebels: ‘Laten we per kind kijken wat hij of zij nodig heeft’

De Week van de Lentekriebels zit erop en iedereen –  tot aan de politiek aan toe – is ermee bezig. Medewerkers van Rutgers zijn bedreigd en er bestaat grote onrust onder ouders. ‘Waarom moet mijn kleuterdochter weten hoe ze moet pijpen?’ 

Glad ijs

Ik wil me niet op glad ijs begeven door er een mening over te hebben, die heb ik namelijk niet echt. Je kunt namelijk pas – vind ik – een goed gefundeerde mening over iets vormen wanneer je de feiten kent en ik wil geen misinformatie verspreiden. Ik houd het dus bij wat ik weet en zelf meemaak. Want met twee jongens in huis van elf en acht ben je echt wel bezig met verliefdheden en (seksuele) voorlichting. Dat is toch alleen maar mooi? Aan preutsheid doen we niet en Lewis en Miles mogen hun vader, Nils en mij alles vragen. We willen er vooral niet te ingewikkeld over doen.   

Natuurlijk, toen ik net zwanger was van Sophia en de vraag kwam: ‘Hoe worden baby’s gemaakt?’ was ik even aan het hakkelen. Ineens hadden ze wel een heel concrete aanleiding om te vragen hoe de vork nou in de steel zat. Maar naarmate we er vaker over spraken en we eigenlijk merkten dat die gesprekken helemaal niet zo stroef hoefden te verlopen, werd het makkelijker. Ik ben ervan overtuigd dat je je kinderen een grote gunst verleent door open te zijn en de dingen te benoemen zoals ze zijn. We hoeven ons nergens voor te schamen en ik wil ook niet dat zij denken dat je je ergens voor moet schamen. 

“Ik ben ervan overtuigd dat je kinderen een grote gunst verleend door open te zijn”

Vreemd boekje

Een tijdje geleden kwam Lewis (groep 7, wel een jaar gedoubleerd) thuis met het boekje Lentekriebels. Hij had het tussen duim en wijsvinger vast en liet het op tafel vallen alsof het een zakdoekje vol snot was.
“Dit is een héél vreemd boekje”,  zei hij.
Met andere woorden: dit is een uiterst interessant boekje
“Laat zien.”
Ik pakte het boekje en bladerde het door. Voor ik het wist waren we een half uur verder en was ik verzonken in alle weetjes en feitjes rondom pubers en ontluikende seksualiteit.
“Wat vind je ervan, Lew?”
“Niks. Wat vind jij ervan?” vroeg hij.
“Ik vind het een leuk onderwerp en erg belangrijk”, antwoordde ik. “Ik heb er veel lessen over gegeven.”
“Vonden jouw leerlingen het leuk?”
“Meestal wel”, zei ik.
De plaatjes die ik toevoegde van diverse soa’s vonden mijn leerlingen (toentertijd eerstejaars MBO, gemiddeld zestien jaar) minder geslaagd. Maar daarna werden wél de meeste afspraken gemaakt met de GGD.
“Nou, ik heb er geen zin in”, zei Lewis. Wel dus.  

Lees ook – ‘In de jeugd leg je toch de basis voor sportief gedrag?’

Hij vertrok naar boven en ik bladerde verder. De stof was helder uitgelegd en daarnaast is het ook nodig, want pubers zijn bezig met hun lichaam en ze hebben behoefte aan informatie. Met Miles, die nu in groep vijf zit en zo ongeveer moet kotsen als we het hebben over iets als zoenen, praten we wel over verliefd zijn en leuke meisjes. Dat lijkt voor hem tot zover genoeg te zijn. Ik denk dat dat belangrijk is. Kijken naar waar je kind aan toe is, wat hij of zij nodig heeft.  

Levenslessen

We kunnen wat dat betreft – als ouders zijnde – toch prima inschatten (hopelijk) in hoeverre en wanneer we ons kind meenemen in (leeftijdsadequate) seksuele voorlichting? Wanneer je kind er behoefte aan heeft merk je het vanzelf en zo niet, dan heb je het er gewoon een keertje over. Krampachtig gedoe is toch helemaal niet nodig? Het zijn juist levenslessen. 

Al met al is het een heel vervelende ophef geworden en het is ook zonde, want het is de bedoeling dat kinderen leren op een gezonde manier om te gaan met hun lichaam.  

Wat vinden jullie? Is alle ophef omtrent de Lentekriebels terecht? 

Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.