Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
Ik zie mezelf nog zo zitten – nadat ik na de geboorte van Lewis terugkwam van verlof – in het conciërge-hok op mijn oude werk, met mijn rottige kolfapparaat. De insteek was om langere tijd te gaan kolven, maar eenmaal in dat conciërge-hok werd mijn productie met de dag minder.
Doodongelukkig werd ik ervan. De ruimte was koud en rommelig, stond vol gereedschap en er waren twee deuren die ik niet goed kon afsluiten. Het idee dat er ieder moment leerlingen in dat hok konden staan, maakte me gespannen. Ik had al vaker aangegeven dat het niet te doen was, dat ik recht had op een betere ruimte, maar die was er simpelweg niet. Ja, de WC. Supertriest, achteraf gezien. Ik had meer op mijn strepen moeten staan.
Mijn productie werd zo beroerd dat ik wel kon janken als ik per ongeluk tien milliliter melk naast een flesje gooide, want iedere druppel was nodig voor Lewis. Ik had al zo weinig over. Ik had geen voorraad in de vriezer en wat ik kolfde op het werk was nodig voor de volgende dag, en Lewis was een gulzige baby. Het gaf zoveel stress. Al met al besloot ik te stoppen met kolven en overdag over te stappen op flesvoeding toen Lewis een maand of zeven was, zodat het weer een ontspannen situatie zou worden voor mezelf. Als ik thuis was gaf ik hem wel borstvoeding en die combinatie verliep prima tot hij vijftien maanden was. Bij Miles – op Curaçao – werkte ik korte dagen en hoefde ik niet te kolven. Ik heb het ook totaal niet gemist.
“Ik had meer op mijn strepen moeten staan”
Hoe anders is het nu. Ik heb een fijne, dubbele, elektrische kolf zonder slangetjes of wat dan ook, die ik gewoon in mijn beha kan stoppen (ik wil je met alle liefde vertellen welke, mocht je interesse hebben. Hij is niet duur!). Ik ben al vroeg begonnen met kolven om een voorraadje op te bouwen, dus de vriezer ligt vol (hoera voor de moedermelkzakjes). Op mijn huidige werk heb ik een fijne plek, met een zachte stoel en een tafeltje. Niemand kan er binnen komen en er is water. De drie kolfmomenten zijn ontspannen en mijn productie blijft op peil. Afgelopen vrijdag mocht ik naar het Boekenbal in de Stadsschouwburg in Amsterdam, samen met Nils en het lieve team van uitgeverij De Fontein. Een avondvullend programma, dus ik had mijn handkolf meegenomen. De medewerkers van de Stadsschouwburg stonden even te kijken, toen ik vroeg of ze een kolfruimte hadden. Gelukkig begrepen ze zelf ook dat een donkere kast voor technisch spul niet echt voldeed, dus ik mocht helemaal mee naar boven, naar de artiestenkleedkamers. Hoe bijzonder! Het kolven had me nog niet eerder op zo’n toffe plek gebracht.
Een goede kolfruimte is een recht dat je hebt wanneer je borstvoeding geeft. Laat je niet wegstoppen op een plek waar je je ongemakkelijk voelt. Dat zou ik nu – in tegenstelling tot elf jaar geleden – echt niet meer accepteren. Het zou namelijk eeuwig zonde zijn als je het geven van borstvoeding moet staken vanwege een slechte kolfruimte. Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…