Column Saskia
Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2), schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
‘Ik wil vechten, mama.’ Aan de eisende toon van de oudste hoor ik dat ‘ie gespannen is. ‘Ik wil iets kijken’, jengelt de jongste. Als ik rustig probeer de grens probeer te bewaken en tegelijkertijd hun behoefte te erkennen met ‘Ah ja, dat is leuk hè, maar dat gaan we nu niet doen’, kiest de oudste de aanval. ‘Dan mag jij voortaan ook niet meer op je telefoon kijken!’ Het is kwart over zes ’s ochtends. Zucht.
De jongste krijst als z’n voeten onder de deken komen – hij wilde ze erop – de oudste likt aan mijn arm. Iets wat hij vaker doet bij stress in zijn lijf, maar door dat weeïge gevoel krijg ik iedere keer de rillingen. Alles terwijl ik vooral druk ben mijn aan elkaar geplakte ogen na weer een slechte nacht open te krijgen.
Als ik even later op de wc zit – waarbij door de semipermanente staat van alertheid waar ik sinds de bevallingen in verkeer enige concentratie en rust vereist is om te kunnen poepen – hangt de jongste alweer aan mijn benen. Onverrichterzake trek ik mijn string weer omhoog.
Mijn man – die overigens wel succesvol kon poepen deze ochtend of iedere andere dag wat vaak tot de nodige jaloezie van mijn kant leidt – neemt de jongens mee naar beneden. Heel even lucht. Ik kleed me aan en volg dan ook.
Als ik beneden kom en aan tafel wil gaan zitten, gaat het ineens heel snel. Mijn man zijn pak – wat ie nog niet aan heeft om stroop en jam vlekken erop te voorkomen – heeft ie over míjn stoel gehangen. Uit het niets is mijn woede, de razernij, het compleet uit mijn venster schieten er weer.
Mijn man heeft niet z’n pak aan m’n stoel gehangen, hij zegt in codetaal dat ik er niet toe doe. Dat ik niet mag zitten. Dat ik plaats moet maken voor alle andere gezinsleden en objecten en behoeftes en wat al niet meer. Ik wéét dat ik getriggerd ben. Dus terwijl ik z’n pak nijdig van de stoel aftrek, zeg ik: ‘Jezus, ik voel me zo boos nu door jouw fucking pak hier.’
Jarenlang innerlijk werk was er nodig om tot daar te komen. Tot die tussenruimte tussen de trigger en het daadwerkelijke ontploffen. ‘Oh’, merkt mijn man vanuit de keuken op, ‘dat is vervelend’. En gaat verder met de ochtendroutine. Ik ontplof alsnog. ‘Dus ik doe mijn deel, opmerken wat er in mij gebeurt, en jij gaat lekker door zonder iets te zeggen’. Ik ben geen volwassen vrouw meer van 37 met twee kinderen, ik ben een peutertje van twee die zich niet erkend voelt.
Ik vloek en tier en probeer ergens met iets van een volwassen stuk nog tegen de kinderen te zeggen: ‘Mama is boos, ik ga een paar keer diep ademhalen om de spanning in mijn lijf te kunnen dragen’, maar ik hoor zelf ook heus dat het niet overtuigd klinkt. Zo gaan we de deur uit. Mijn man – in pak – met de jongste. Ik verhit, met de oudste.
Nadat ik de oudste afgooi op school fiets ik door naar TRE therapie waarin we wekelijks in een groep van zes vrouwen onze benen laten trillen om spanning te ontladen. Als de therapeut vraagt hoe het is, brand ik los. Over hoe ik mijn best doe mijn triggers op te merken. Maar mijn man ook heus een stuk moet doen. Na een minuutje rond ik mijn verhaal snel mompelend af.
‘Hoe is het om te delen?’ vraagt de vrouw met zachte stem slim. ‘Ja, ehm, op zich oké, maar ik wil vooral niet teveel ruimte innemen’. Story of my life, overigens. Bang zijn dat ik teveel ben. ‘Kijk eens om je heen. Kijk iedere vrouw eens in de ogen aan. Zullen we eens checken of je teveel ruimte innam?’ Ik zucht. Ik wil de vrouwen niet aankijken. Het is te kwetsbaar. Te eng. Liever duik ik in mijn hoofd vol gedachten omdat het daar veiliger lijkt.
Ik doe het toch. Eén voor één zoeken mijn ogen de vijf paar andere ogen. Ik zie zachte blikken. Knikkende hoofden. Knipperende ogen. ‘Één vrouw zegt letterlijk: ik zie je en ik hoor je’. Verbinding zoeken voelt zo kwetsbaar. Maar is uiteindelijk juist hetgeen dat helpt de angsten in mijn hoofd te temmen.
Na de therapie lees ik thuis in de handouts die we kregen over de window of tolerance, een term die onze emotionele bandbreedte beschrijft. Kunnen we intense gevoelens van boosheid of verdriet verdragen zonder te heftig te reageren of ons af te reageren? Ehm, oeps.
Door trauma wordt je window smaller, lees ik. Oh wow, dus ik ben geen totale feeks die haar man het leven zuur maakt? Ik heb gewoon een erg beperkt window door slaapgebrek, pijn aan mijn lijf en overload aan sensorische prikkels? Ik stuur een appje naar mijn man: ‘Sorry voor vanochtend, lief. Je was wel heel knap in je pak.’ Hij stuurt terug: ‘Ik vind je leuk, ook buiten je window.’
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).