Column Saskia
Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2), schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
‘Zet je voetzolen tegen elkaar en laat je knieën naar buiten zakken’. De vrouw met grijze krullen geeft met rustige stem aanwijzingen. Ik lig op een zwart matje op de rode vloerbedekking en staar naar het witte plafond met houten balken. Zouden mijn benen gaan trillen? Wat als het niet lukt? Kan ik dit wel? De rustige stem van de therapeut onderbreekt mijn gedachten. ‘Adem diep in naar je buik.’
Ik ben hier op aanraden van een reflex integratie therapeut. In mijn wanhoop naar meer rust, minder oorontstekingen en minder heftige emoties sleepte ik ook onze jongste naar veel verschillende mensen toe. Toen ik aldaar vertelde over de bevalling, schoot ik tweeëneenhalf jaar na dato nog vol. ‘Er lijkt ook bij jou nog veel emotie te zitten’, zei de vrouw voorzichtig. Ja ja, dacht ik nog, dit heb ik eerder gehoord. ’Heb je al eens aan TRE gedacht?’ vroeg ze toen.
TRE? Trauma Releasing Exercises, lees ik later op internet. Oftewel: een lichaamsgericht proces om op een natuurlijke manier spanning te ontladen. Denk aan dieren die zich uitschudden nadat ze hebben moeten vluchten. Wij als mensen zijn verleerd hoe we na een reflex van vechten, vluchten of bevriezen de overlevingsspanning weer los kunnen laten.
Ik voel meteen aan alles dat ik dit wil. Niet praten, maar dóen. Fysiek voelen. ‘Spanning ontladen. Terugkeren naar een ontspannen staat van zijn’, als ik de website mag geloven. Mijn god, ik had niet gedacht dat dat nog mogelijk zou zijn. Moeilijk inslapen door mijn parate staat van zijn, last van spanning in mijn bekken en nog steeds met grote regelmaat ontploffen naar mijn man; de angst dat dit mijn nieuwe normaal zou zijn werd steeds groter. Maar er is dus hoop! Een paar weken later meld ik me bij de therapeut.
Na een serie fysieke oefeningen – waarbij je vooral je benen op verschillende manieren stretcht, bedoeld om het ontladingsmechanisme te triggeren – ga ik op mijn rug liggen en laat mijn knieën naar de zijkanten vallen. ‘Breng je knieën nu vijf centimeter omhoog.’ Ik lig. En adem. En voel de spanning in mijn benen toenemen. Na een minuut zegt de therapeut rustig: ‘Breng je knieën nu nog eens vijf centimeter omhoog.’ En dan begint het al. Eerst nog met langzame schokjes. Maar weldra pakt mijn lijf het op en beginnen mijn benen ongecontroleerd te schudden.
De snelheid waarmee ik terugschiet, zal me later verbazen. Ik ben niet meer op de zolder met vloerbedekking. Maar in een koude OK. Ineens voel ik hoe heftig het is dat er – terwijl ik onder narcose was – van alles met en aan mijn lijf is geleurd en getrokken. Ik voel verdriet. Ik voel angst. Maar boven dat alles voel ik vooral… opluchting. Alsof dat wat zolang vastzat, waarvan ik vóélde dat het vastzat, maar de tools niet had om het los te krijgen, eindelijk loskomt nu.
Terwijl mijn benen trillen, rollen de tranen over mijn wangen. ‘Mag ik je aanraken?’ hoor ik de therapeut in de verte vragen. Ik knik. Ze legt haar warme handen over mijn voeten. Mijn benen trillen onverminderd voort. Ik voel me warm. Ik voel me gekoesterd. Ik voel me veilig. Na een paar minuten zegt de therapeut: ‘Strek je benen naar voren en flex je voeten door je tenen naar je toe te trekken.’ Daarmee neutraliseer je het trillen, zal ik later leren. Langzaam kom ik weer terug in de ruimte. Ik kijk naar de houten balken aan het plafond. Ik voel mijn buik bewegen bij iedere ademhaling. Ik hoor een vrachtwagen buiten voorbijrijden.
‘Hoe voelde het voor je?’ vraagt de therapeut, wanneer ik op mijn matje ben gaan zitten. Ik zoek naar woorden. ‘Het voelt als, ja jeetje, als… thuiskomen’. Hoewel mijn benen gestopt zijn met trillen, voel ik aan alles: er is iets in beweging gezet.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
