Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“‘Jij gaat naar je werk en hoeft nergens anders aan te denken’. Ik schrik soms zelf van mijn plotse geschreeuw tegen mijn man. ‘Wie heeft vanochtend de was aangezet, een speelafspraak gemaakt en oma geappt om te vragen of ze kan oppassen, omdat jij ineens een werkafspraak hebt?’. Mijn vinger priemt zijn kant op. De jongens kijken met grote ogen toe.
Ik weet dat het onredelijk is. Mijn man doet heus veel in het huishouden. Maar hij dóet dingen. De keuken, het vuilnis en iedere avond het speelgoed. Ík ben belast met het denkwerk. Kleding, cadeaus, contact met juffen en het kinderdagverblijf, playdates, de oppasplanning en bedelen bij opa en oma om logeerpartijen. De godganse dag loop ik rond met achtendertig open tabbladen in mijn hoofd.
Hoe ben ik hier toch weer beland? Zondagochtend, na een nacht waarin we slechts één keer een hand op onze jongste z’n rug hoefden te leggen en hij daarna tot zes uur sliep – een absoluut unicum – danste ik nog door het huis. ‘Ik voel me licht en luchtig’, riep ik naar mijn man.
De val naar beneden zie ik altijd pas achteraf. Maandag pakte de privéyogales, waar ik zo naar uitkeek om mijn bekken te verstevigen, anders uit dan gedacht. De vrouw ratelde veel theorie en stelde een geleide meditatie voor. Bij de vreemde vrouw, in de kille ruimte met alleen maar spiegels, viel ik tijdens de meditatie in slaap. Ik houd niet van in slaap vallen bij vreemde mensen. Dan voel ik me niet fijn. Niet veilig.
En terwijl ik wegzakte, richting dat niets, schoot ik met een schok wakker. Omdat ik geen lucht kreeg. Mijn keel zich samenkneep. Op mijn netvlies brandde het beeld van onze oudste.
Op dinsdag leg ik de jongens in m’n eentje in bed. Man heeft een zakelijk diner. Mijn bekken steekt, de druk achter het litteken op mijn buik is groot. Op woensdag weigert de jongste te lopen. Mijn lijf kan het dragen van twaalf kilo haast niet aan, maar ik doe het toch. Als de oudste thuiskomst van school, schreeuwen ze door elkaar om aandacht. Ik zucht. Het is ‘zo’n dag’.
Met de dreumes op mijn heup doe ik de voordeur open. Een vriendje van de oudste komt spelen. Ook dat nog. Met mijn gezicht op standje sociaal wenselijk drink ik thee met zijn moeder. Ze blijkt een hypnobirthing cursus te hebben gedaan, onze bevallingen komen ter sprake. Ik vertel over de pijn in mijn buik en bekken. ‘Misschien is het trauma’, oppert ze, terwijl ze een slok thee neemt.
Lees ook – Tara: ‘Door het hele borstvoedingstraject waren ze verbitterd geworden’
“Sinds ik moeder ben is er één ding wat me het meest heeft verbaasd: mijn woede”
Als de oudste en zijn vriendje daarna op zolder spelen, stapelt de jongste Duploblokjes op elkaar. In een spaarzaam moment van rust blader ik een Tijdgeest van Trouw door. Mijn oog valt op een stuk over rouw. Ik lees dat rouw zich soms kan manifesteren als manische ontkenning doordat het leven weer moet worden geleefd. Er voor verdriet geen tijd is. Ik denk aan de vele tabbladen in mijn hoofd.
Sinds ik moeder ben is er één ding wat me het meest heeft verbaasd: mijn woede. De blinde razernij tegen mijn man. Om niets. Om alles. C.S. Lewis schreef ooit: ‘Ik zat lang genoeg met mijn woede totdat ze me vertelde dat haar echte naam verdriet was.’ Is mijn woede een signaal van onderdrukte rouw om wat er allemaal is gebeurd?
Ik laad de jongens in de bakfiets. De hond moet eruit. Als ie klaar is met snuffelen bij een boom en ik weer weg wil fietsen, weigert mijn lijf. Ineens voel ik de vermoeidheid, de pijn, de zwaarte. Mijn tranen zijn niet meer te houden.
Als we thuiskomen vraag ik of de oudste me wil helpen een huilplekje voor mezelf te maken. Door zijn moeite met emoties voelen, heb ik geleerd de mijne meer toe te laten. Ik lig op de bank en huil. Van dat diepe huilen dat ergens ook heel fijn is. Oplucht. Ruimte maakt.
Een bevallingstrauma kondigt zich helaas niet aan met een voice-over. ‘Nu kom ik als trauma weer even om de hoek’. Het zit verstopt in dagdagelijkse dingen. En voor mij is het de kunst gebleken er ruimte aan te geven. Hoe druk het gezinsleven ook is. Het zal vast toeval zijn, maar de volgende dag worden we om zeven uur wakker na een geruisloze nacht.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.