Fotografie: Paulien van Beusekom
Ieder jaar heeft ons plaatselijke tuincentrum een kerstshow. Dat klinkt alsof er allerlei winkelmedewerkers gaan optreden, maar eigenlijk betekent het gewoon dat ze hun kerstballen sfeervol hebben geëtaleerd.
Al wordt er wel degelijk opgetreden, namelijk door drie pinguïns. Er staan ieder jaar drie pinguïns kerstliederen te zingen in het tuincentrum, terwijl ze stroef met hun robotvleugels heen en weer bewegen en af en toe met hun robotogen knipperen.
Toen Rosie deze pinguïns vorig jaar voor het eerst zag, was ze diep onder de indruk. ‘Wauuuuuw’, klonk het steeds. Afgelopen week gingen we weer naar de kerstshow en ook de pinguïns waren er dit jaar weer, maar Rosie vond ze helemaal niet meer zo ‘wauw’.
Rosie vond de pinguïns maar een stel engerds. ‘Rosie beetje bang’, zei ze. Ze wilde kijken naar die zingende engnekken, maar dan wel van een flinke afstand. En zelf op de knop drukken, wilde ze absoluut niet. ‘Ik vin beetje spannend’, besloot ze, ‘ander kindje doen.’ Over het lot van het willekeurige andere kindje dat zich nu noodgedwongen in de buurt van die gevleugelde griezels moest begeven, gaf ze geen moer. Als zij maar niet in de buurt hoefde te komen.
En zo vindt Rosie plotseling een heleboel dingen ‘een beetje eng’. Van drukke plekken met veel andere kindjes tot badwater met te veel sop, omdat ze dan haar benen niet ziet. Ik houd mijn hart vast voor de intocht volgende maand, want waar mijn dochter vorig jaar nog enthousiast uitkeek naar de cadeaus, ziet ze nu ineens wie die pakjes komt brengen: een regelrechte creep!
Als moeder heb ik nu een nieuwe rol, namelijk die van lifecoach. Zo heb ik haar vorige week langs die zingende pinguïns heen gecoacht met leuzen als ‘nee joh, is niet eng, kijk hoe lief ze zijn, met die schattige oogjes, ga maar op de knop drukken, je kan het, ze doen niks, kijk dat kindje kan het ook, doe maar’.
Dat coachen lijkt misschien makkelijk, maar het luistert heel nauw. Zo moet je uitkijken dat je geen dingen roept als ‘joh, het zijn maar robots’ of in het geval van Sint: ‘het is maar een kerel met een nepbaard’, want dan verpest je de boel. Ook moet je wegblijven van zinnen als ‘dan krijg je straks een ijsje’ (want: chantage) en ‘mama vindt het ook een engerd’ (want: dat helpt gewoon helemaal niks). Als coachende moeder met een bang kind begeef je je werkelijk waar op de dunne lijn tussen succes en catastrofe. Zeg één verkeerd ding en je zit met een jankend kind in de auto. Of erger: een kind met een Sint-trauma. Dus ja, die nieuwe rol… ik vin beetje spannend!
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.