Column Saskia
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“Ik neem plaats op een van de twee grijze fauteuils in de wachtkamer wanneer er wordt gevraagd of ik iets te drinken wil. ‘Doe maar thee’, zeg ik. Als de vrouw het kamertje uitloopt om een kopje thee te halen, kijk ik naar de houten cirkel hangend aan de muur.
Ik herken de ontsluitingscentimeters. Een centimeter is een vingertopje. Ik pak het houten geval en doe mijn vinger in het kleine rondje van een centimeter. Het geheel lijkt op een draagtreetje voor bier bij concerten. Met mijn vinger strijk ik langs alle randen. De tien centimeter is behoorlijk groot. Ik voel het hoofd van onze jongste weer in mijn bekken drukken.
‘Ben je zenuwachtig?’, vraagt de vrouw met mijn thee in haar handen. ‘Hmm, een beetje’, geef ik toe. Nadat we de geboorte van onze oudste zoon nabootsten, sprak de therapeut me voorzichtig aan over de hoeveelheid tranen en het diepe verdriet die bij mij naar boven kwamen. ‘Een collega van me werkt veel met moeders’. En nu zit ik, twee weken later, hier in deze spreekkamer.
Lees ook – Bobbi: ‘Die merkzonnebril van 350 euro had ik beter kunnen laten liggen’
‘Ik wil het vooral over de jongste hebben’, steek ik van wal. ‘De bevalling van de oudste heb ik best wel doorvoeld, maar van de jongste… Poeh, die niet.’ Ze knikt met een vriendelijk gezicht en vraagt met wat voor gevoel ik terugkijk op die bevalling. Ik denk terug aan die zondag in mei bijna twee jaar terug. De verkeringsdatum van mijn man en mij.
Ik voel de kilte in de OK. Het gesjor aan mijn buik, dat ondanks de ruggenprik veel pijn doet. Ik krimp in elkaar als ik denk aan de gynaecoloog die plots schreeuwt ‘Stilte. Stilte! Bel Bongers!!!’. De paniek hoorbaar in haar stem. Meteen zijn daar ook de gedachtes. Het was beter dan bij Abel. Hij is toch gezond? Je hebt er maar twee, en geen drie of vier… Dan is het pas zwaar! Deze gedachten van hoe ik me zou moeten voelen, zijn opgelegd door mezelf en de buitenwereld.
‘Hoe was het voor je man?’ Mijn gedachten veranderen. Ik denk aan mijn man die al zolang zoveel draagt en schiet terug naar de bevalling van de eerste. Toen hij met Abel meeging naar de medium care terwijl ik onder narcose achterbleef op de OK. Het duurde lang, heel lang, voor hij iets over mij hoorde. Zo lang dat er allerlei doomscenario’s in zijn hoofd nestelden. En hij zich daar, met zijn handen in de couveuse van ons kindje, ineens afvroeg of zij voortaan met z’n tweeën door zouden moeten.
“Dus vocht mijn pijn zich een weg naar buiten. Door mijn bekken, mijn buik en de ruzies met mijn man”
‘Het valt me op dat ik tranen zie opkomen die je niet toelaat’, zegt de therapeut met haar vriendelijke gezicht. Ik knik, want ik weet dat ik hier de afgelopen twee jaar zo mee worstel. Mijn hoofd lispelde iedere keer dat er andere belangrijkere dingen waren. De berg wasgoed, groenten koken voor de jongens, de hond, het werk van mijn man, sociale contacten. Hierna pas zou er ruimte en tijd zijn voor mij, alles wat er was gebeurd en de sporen die de gebeurtenissen nalieten in mijn lijf.
Die tijd kwam niet. De rijdende trein, het gezinsleven genaamd, komt niet zomaar tot stilstand, dus vocht mijn pijn zich een weg naar buiten. Door mijn bekken, mijn buik en de ruzies met mijn man.
Lees ook – Lara is altijd thuis voor haar kinderen: ‘Geen BSO, geen overblijf, geen oppas, geen gesleep’
‘Trauma wil gezien worden’, legt de therapeut rustig uit. ‘Hoe meer je het probeert niet te zien, hoe zwaarder het gaat wegen. Als een zware bal die je probeert onder water te houden’.
Ik heb mezelf de afgelopen jaren zo vaak geprobeerd te overtuigen dat het heus niet zo traumatisch was. Ja, er was veel pijn, paniek en stress. Er kwam maar liefst twee keer een kind ‘slecht’ ter wereld, maar daarna was alles goed. Bij iedereen gaat het anders dan gehoopt, toch?
De regels in mijn hoofd werden sterker. Het schreeuwen naar mijn man harder.
‘Trauma vraagt om verwerking en biedt dagelijks kansen,’ verklaart de therapeut kalm. ‘Maar wanneer er vervolgens een oordeel wordt geveld, zoals ‘het was minder erg dan de vorige keer’, of iets anders dat bagatelliseert, krijgt het geen ruimte. Het trauma wordt dan nog dieper weggedrukt.’
Ik zit in de grijze fauteuil en kauw op haar woorden. Het besef dat ik een zware bal in mijn handen heb, daalt langzaam in.”
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.