Bianca: ‘Maanden deden we over de knoop doorhakken, en zelfs nu het zover is, twijfel ik soms nog’

Bianca de Vre gastcolumn Eigen beeld
Bianca de Vre
Bianca de Vre
Leestijd: 3 minuten

Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.

Lees verder onder de advertentie

De keuze is gemaakt: ik ga een dag minder werken. En geloof me, als ik betaald zou worden voor de uren waarin ik over die beslissing heb getwijfeld, dan kon ik de rest van het jaar met vakantie. Eindeloos hebben Pascal en ik alle scenario’s doorgenomen: ik een dag minder, hij een dag minder, Floris wel of niet naar de opvang. Máánden hebben we erover gepraat voordat de keuze goed genoeg voelde om de knoop door te hakken. En zelfs nu het zover is, twijfel ik soms nog.

Lees verder onder de advertentie

Moeilijke keuze

Al sinds Floris’ geboorte werk ik vier dagen in de week en Pascal vijf. Een keuze waar ik achter stond en op veel momenten nog steeds sta, maar toch begon de schoen steeds vaker te wringen. De optelsom van onze wekelijkse activiteiten is hoog. We zijn gezegend met veel hulp van opa’s en oma’s en een ontzettend leuke opvang, maar al die (fijne) plekken zijn geen thuis. Zeker richting het einde van de week wordt dat merkbaar. Floris is moe – en eerlijk: wij ook – en het afscheid bij de opvang eindigt steevast in tranen. Daarna rijden we weg met een steen in onze maag.

Lees verder onder de advertentie

Waarom is zo’n keuze om minder te gaan werken dan zo moeilijk? Omdat ik mijn werk niet ‘erbij’ wil doen. Mijn werk is belangrijk voor me. Ik ben trots op de baan die ik heb en werken hoort bij me. Daarnaast voelt het onnatuurlijk om een stap terug te doen als je altijd hard hebt gewerkt om vooruit te komen – zelfs als dat tijdelijk is. En hoe weet je of de knop ‘werk’ de juiste is om aan te draaien? Afijn, daarom heb ik er dus maanden over gedaan om een keuze te maken.

Zowel geruststellend als alarmerend

Dat dit onderwerp me bezighield, merkten ook de mensen om me heen. Van de tegenstanders op de tennisbaan tot mijn vriendinnen, moeder en collega’s: elk gesprek eindigde bij dit onderwerp, en telkens ontvouwde zich een gezamenlijke grotere levensvraag: hoe vervul je als vrouw alle rollen die je hebt in dit leven? Om naast ‘professional’ en ‘moeder’ nog maar te zwijgen over ‘partner’, ‘vriendin’, ‘dochter’ en alle andere petten die we dagelijks opzetten.

Lees verder onder de advertentie

Ik ken geen vrouw die hier niet mee worstelt. Dat is zowel een geruststellende als alarmerende gedachte, want zonder te willen generaliseren vraag ik me weleens af hoeveel groepen mannen zulke gesprekken voeren terwijl ze met elkaar een biertje drinken.

Zes gooien

“Je kunt niet overal zessen gooien,” zei iemand mij ooit. En hoewel ik een hekel heb aan die uitspraak (want waarom niet?), begin ik me wel te beseffen dat je altijd ergens een prijs betaalt. Het is enkel de vraag welke je bereid bent te betalen.

Het moederschap ‘erbij doen’, dat is een concessie die ik nooit bereid ben te doen. Dus gaan we het anders doen. Floris gaat vanaf deze week niet meer naar de opvang en we gaan als gezin proberen om in een (iets) lagere versnelling te leven. Dat komt toch erg dicht bij zes gooien in de buurt.

Meer columns lezen van Bianca en haar jonge gezin? Je vindt ze hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail