Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Laten we de Tafelberg beklimmen,” zei mijn moeder. We stonden in de tuin, met een kop thee en uitzicht op dat imposante tafelblad dat zo kalm boven Kaapstad uittorent. Mijn moeder is een fitte 65-plusser die zonder moeite een trap overslaat. Ik vind mezelf doorgaans een best fitte 38-jarige die tevergeefs al wat sporen van aftakeling begint op te merken. Alle activiteiten die niet ‘Netflixkijken’ of ‘m&m’s eten en Netflixkijken’ heten, moeten dan ook met twee handen aangegrepen worden, vind ik. Dus we gingen. De mannen – mijn vader, mijn man en onze twee zoons van 7 en 2,5 – hadden zich intussen aangemeld voor het kabelbaan-gezelschap. Prima deal, vonden we. De mannen zouden ons boven opwachten met koffie.
Daar gingen we. Mijn moeder en ik, twee generaties vrouwen met sportief schoeisel, zonnebrandcrème en liters water, begonnen aan Platteklip Gorge – het klassieke pad naar de top. En met ons een bonte stoet van medeklimmers: hijgende toeristen met aanstellerige wandelstokken, rennende locals met ultrakorte fluorescerende broeken en vriendinnengroepjes die met het beklimmen van dit kolos op zoek waren naar een verbindende en spirituele ervaring. Wij zaten denk ik ergens tussenin. Naar spirituele ervaringen zijn we doorgaans niet op zoek, wandelstokken vinden we beiden schromelijk overdreven, maar we houden beiden van actief bezig zijn, bergen en natuur.
Ondertussen kreeg ik updates van boven. “We zijn in de kabelbaan!” appte mijn man. “Oudste klimt op elke rotsrand die hij ziet.” Geen verrassing. Onze zevenjarige is een geboren bergbeklimmer en obstacle-runner. Alles is een avontuur. Zijn broertje van 2,5 volgt hem als een schaduw. Soms letterlijk, soms met een halve seconde vertraging en een mond vol zand. Ondertussen struikelden mijn moeder en ik over losse stenen, moedigden elkaar aan met teksten als “Bijna daar” (dat was een leugen) en “Wat een uitzicht!” (dat was waar). De spieren begonnen te protesteren, de zon werd heet, medewandelaars werden irritant (“Keep going ladies!”, “ Yeah, rot op!”), maar we haalden het – bezweet, stoffig en vol trots. En daar stonden ze, onze mannen. De jongens kwamen op ons af gerend. “Mama! Oma! Jullie zijn écht naar boven gelopen!” zei de oudste bewonderend. De jongste riep meteen: “Ik heb ook gelopen!” (Hij had precies 0,3 meter gelopen die dag, maar dat mocht de pret niet drukken.)
Opa stond ons met wijd open armen op te wachten, alsof we een olympische prestatie hadden geleverd. En misschien hadden we dat ook wel. Niet omdat het zo’n enorme klim was, maar omdat we het gedaan hadden – als moeders, als dochters, als twee doorzetters. De beloning was groots, de vergezichten waren magnifiek. Onze oudste keek uit over de stad en zei zacht: “Dit is het allermooiste ooit.” Zijn broertje herhaalde, een halve seconde later: “Mooiste, ever!”
De afdaling deden we gezamenlijk met de kabelbaan. Want hoe onoverwinnelijk je je ook voelt op zo’n moment; sommige overwinningen vier je het beste met een kop koffie en uitzicht op een berg die je al hebt beklommen.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.