Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Laten we de Tafelberg beklimmen,” zei mijn moeder. We stonden in de tuin, met een kop thee en uitzicht op dat imposante tafelblad dat zo kalm boven Kaapstad uittorent. Mijn moeder is een fitte 65-plusser die zonder moeite een trap overslaat. Ik vind mezelf doorgaans een best fitte 38-jarige die tevergeefs al wat sporen van aftakeling begint op te merken. Alle activiteiten die niet ‘Netflixkijken’ of ‘m&m’s eten en Netflixkijken’ heten, moeten dan ook met twee handen aangegrepen worden, vind ik. Dus we gingen. De mannen – mijn vader, mijn man en onze twee zoons van 7 en 2,5 – hadden zich intussen aangemeld voor het kabelbaan-gezelschap. Prima deal, vonden we. De mannen zouden ons boven opwachten met koffie.
Daar gingen we. Mijn moeder en ik, twee generaties vrouwen met sportief schoeisel, zonnebrandcrème en liters water, begonnen aan Platteklip Gorge – het klassieke pad naar de top. En met ons een bonte stoet van medeklimmers: hijgende toeristen met aanstellerige wandelstokken, rennende locals met ultrakorte fluorescerende broeken en vriendinnengroepjes die met het beklimmen van dit kolos op zoek waren naar een verbindende en spirituele ervaring. Wij zaten denk ik ergens tussenin. Naar spirituele ervaringen zijn we doorgaans niet op zoek, wandelstokken vinden we beiden schromelijk overdreven, maar we houden beiden van actief bezig zijn, bergen en natuur.
Ondertussen kreeg ik updates van boven. “We zijn in de kabelbaan!” appte mijn man. “Oudste klimt op elke rotsrand die hij ziet.” Geen verrassing. Onze zevenjarige is een geboren bergbeklimmer en obstacle-runner. Alles is een avontuur. Zijn broertje van 2,5 volgt hem als een schaduw. Soms letterlijk, soms met een halve seconde vertraging en een mond vol zand. Ondertussen struikelden mijn moeder en ik over losse stenen, moedigden elkaar aan met teksten als “Bijna daar” (dat was een leugen) en “Wat een uitzicht!” (dat was waar). De spieren begonnen te protesteren, de zon werd heet, medewandelaars werden irritant (“Keep going ladies!”, “ Yeah, rot op!”), maar we haalden het – bezweet, stoffig en vol trots. En daar stonden ze, onze mannen. De jongens kwamen op ons af gerend. “Mama! Oma! Jullie zijn écht naar boven gelopen!” zei de oudste bewonderend. De jongste riep meteen: “Ik heb ook gelopen!” (Hij had precies 0,3 meter gelopen die dag, maar dat mocht de pret niet drukken.)
Opa stond ons met wijd open armen op te wachten, alsof we een olympische prestatie hadden geleverd. En misschien hadden we dat ook wel. Niet omdat het zo’n enorme klim was, maar omdat we het gedaan hadden – als moeders, als dochters, als twee doorzetters. De beloning was groots, de vergezichten waren magnifiek. Onze oudste keek uit over de stad en zei zacht: “Dit is het allermooiste ooit.” Zijn broertje herhaalde, een halve seconde later: “Mooiste, ever!”
De afdaling deden we gezamenlijk met de kabelbaan. Want hoe onoverwinnelijk je je ook voelt op zo’n moment; sommige overwinningen vier je het beste met een kop koffie en uitzicht op een berg die je al hebt beklommen.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Dit is een persoonlijk verhaal van een moeder, en haar mening weerspiegelt niet die van de redactie van Kek Mama. Wij vinden het belangrijk om verschillende ervaringen te delen, maar benadrukken dat dermatologen en gezondheidsinstanties het gebruik van zonnebrandcrème aanraden om de huid te beschermen tegen schadelijke UV-straling en het risico op huidkanker te verkleinen. […]
Als je dacht dat thuisblijfmoeder zijn vooral veel knuffelen en koekjes bakken is, think again. De Amerikaanse Amber rekent haar man wekelijks bijna $2.700 voor haar diensten als CEO van hun huishouden.
Nee niet in Disneyland, Walibi of Europapark vind je de hoogste en snelste achtbaan van Europa. Waar dan wel? Nou, in PortAventura World.
Je wilt even lekker uit eten, of gewoon ongestoord naar het toilet (ja, dát is tegenwoordig me-time, sad but true), en dus heb je een oppas nodig. Grote kans dat je dan toch liever je eigen ouders belt dan je schoonouders. Herkenbaar? Je bent niet de enige.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (34) en zoon Floris (bijna 2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Nieuwe knutselspullen, een dagje speeltuin mét ijsje toe… En dat terwijl je jezelf afvraagt hoe je ooit nog voor hun studie én je pensioen gaat sparen. Klinkt bekend? Je bent niet de enige.