Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Voorzichtig deed ik de balkondeur open. De rest sliep nog – logisch, het was pas even na half vijf. Ik stapte naar buiten, genoot van het prachtige uitzicht en een intens geluksgevoel overviel me. Ik was waar ik zo graag wilde zijn, voelde me volkomen ontspannen en keek uit naar de dag die voor me lag. Veertig jaar. Ik had het gehaald.
Met twee kinderen die helemaal door het dolle heen waren, kwamen we ‘s ochtends aan bij de Efteling. Vooral het feit dat we een half uur eerder het park in mochten, vonden ze fantastisch: ze konden niet wachten om richting de achtbanen te gaan. Zelf ben ik niet bepaald een thrillseeker, en hoewel ik het nooit een probleem vind om op de rest te wachten terwijl zij een ritje maken, wilde ik dit rustige half uurtje besteden aan mijn eigen favoriet: het Sprookjesbos. Ik zwaaide mijn gezin uit en liep de andere kant op. Het was doodstil, de zon scheen door de boomtoppen en heel even was het net alsof deze plek helemaal voor mij alleen was. Wat een cadeau om zo betoverd te kunnen worden.
We hebben fantastische dagen gehad – het was nog fijner dan ik had durven hopen. Wat een verademing om na zo’n turbulent jaar met volle teugen te kunnen genieten samen. Het was een prachtige start van een nieuw levensjaar. En natuurlijk ook het begin van mijn veganistische avontuur. Het zal vast met regelmaat een uitdaging worden, maar het is mijn eigen keuze en je zult me er niet over horen klagen. Natuurlijk ga ik sommige producten missen, dat is logisch. Toch vind ik het aanpassen van mijn dieet niet het lastigste. Waar ik het verreweg meest aan moet wennen, zijn de opmerkingen van anderen. Ik weet niet wat het is, maar zeg dat je veganist wordt en je lijkt een soort van collectieve agressie te ontketenen. Vooral online. “Je eet toch groenten en fruit? Dat is dan toch ook zielig?” “Echt asociaal, dat je gezin zich aan jou moet aanpassen!”. “Hmmmm, zoooo lekker, die onschuldige diertjes, nu jij ze niet meer eet ga ik er expres nog meer eten!”
Neem het woord ‘vegan’ in je mond, en mensen proberen je om onduidelijke redenen onderuit te halen. Waarom, in godsnaam? Je zult mij nooit met een belerend vingertje op andermans bord zien wijzen. Ik vind het ook totaal geen issue om aan tafel te zitten met mensen die wel vlees eten. En de rest van ons gezin is gewoon omnivoor – ik voel er niets voor om mijn keuze op te dringen aan anderen. Toch krijg ik de volle laag. Vooral het ‘boehoe, ga maar lekker janken om die arme beesten’ is een punt dat vaak terugkomt. Gevoelig zijn is blijkbaar ook al iets waarvoor je je zogenaamd moet schamen. Wat ik niet doe, trouwens. Laat mij lekker huilen om dierenleed – alsof ik een ander daarmee tekort doe.
Wat zou het fijn zijn als mensen eerst nadenken voordat ze hun (digitale) mond opendoen. Prima als je het oneens bent, maar als je het niet op constructieve manier kunt brengen, zeg dan niets. En kijk eens in de spiegel: als je je zo opwindt over iemands manier van leven, dan is er een reden dat het je zo raakt. Ga dat uitzoeken, in plaats van om je heen te slaan met sneu commentaar. Als je anderen omlaag moet halen om jezelf beter te voelen, kan ik me niet voorstellen dat je een fijn leven leidt.
Gelukkig blijf ik, ondanks dat de wereld een steeds hardere plek wordt, geloven in de kracht van vriendelijkheid. En aan degenen die dat weer te soft vinden: laat me lekker leven, in mijn eigen sprookjeswereld, waar iedereen elkaar steunt en ik omringd word door lieve mensen en vrolijk dartelende dieren. Ik ga hier nooit meer weg.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen. Dit keer Dunya, die een Tikkie van de oppas ontving. Voor een nieuwe bank.
De ene baby moet wat langer wachten op een bos haar, de ander wordt geboren met een goed bedekt bolletje. Maar één baby van vijf maanden weet ze allemaal in te halen met zijn weelderige haardos.
Iedereen herinnert zich wel een kwetsbaar moment uit zijn jeugd. De 35-jarige Lott heeft ook zo’n jeugdherinnering. Wat begon als pure passie, eindigde in een pijnlijke les die ze jarenlang met zich meedroeg. Opvoeden doet ze nu met een belangrijke levensles.
Een eerste date is spannend. Je hoopt op vlinders, maar soms krijg je… buikpijn van het lachen (of van plaatsvervangende schaamte). Deze vrouwen vertellen over hun ergste eerste dates. Spoiler: je bent na het lezen ineens heel blij met je eigen saaie avondje bankhangen.
De zoon van de Augurkenkoning is net voor zijn vertrek naar Expeditie Robinson gaan samenwonen met zijn vriendin Donna. En natuurlijk wil iedereen maar één ding weten: is de Augurkenprins ook al klaar voor het vaderschap?
Buren: je kiest ze niet, maar je leeft er wel elke dag naast. Soms worden ze vrienden voor het leven, soms vooral een bron van ergernis. En soms beiden.