Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Slakken maken. Dat kon ik wel. Uitgelaten achtjarigen, stroken papier, vrolijke kleuren. Er was maar één ding lastig: daarna naar huis gaan. Als ik op school bleef, dan werd het vanzelf avond. Als ik op school bleef, dan kon ik doen alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk liep ik naar buiten, het gevoel van onheil tegemoet. Het was bijna half drie. Over twee uur was mijn vader er niet meer.
Halverwege de middag kwamen we aan bij mijn ouderlijk huis. Mijn vader was nauwelijks nog aanspreekbaar – zijn laatste dagen waren een pure lijdensweg geweest. De huisarts kon hem er niet snel genoeg zijn. Precies op het afgesproken tijdstip kwam ze binnen. Rustig, vriendelijk, empathisch – iemand aan wie je je laatste minuten toevertrouwt. Haar vader, vroeger mijn huisarts, heeft destijds nog geholpen bij mijn geboorte. Nu zou zijn dochter míjn vader helpen met sterven. Ze bereidde alles voor, en toen was het moment daar. Nog één blik, een traan in zijn linkerooghoek die ik zachtjes wegveegde, onze handen op zijn arm, zijn hand in die van mijn moeder. Ik keek naar mijn vader, en ineens zag ik zijn jongere ik voor me uit de tijd dat we nog kinderen waren, en hij straalde. Even was er geen angst, alleen berusting. En toen was het voorbij.
De kleinkinderen mochten de kist versieren: een mooi licht houten exemplaar dat zich bij uitstek leende om opgevrolijkt te worden met stiften in alle kleuren van de regenboog. Ook onze zoon, die bij de uitvaart van zijn andere opa nog heel bang was voor de aanblik van een kist, kleurde vrolijk mee. Met twee uitvaarten in korte tijd wen je aan de rituelen rondom de dood.
Op de dag van de begrafenis verliet mijn vader het huis, om nooit meer terug te keren. Het was een even verschrikkelijk als onwerkelijk beeld. Toen de rouwstoet op de locatie aangekomen was, reden we de kist naar binnen. Ik keek rond of ik mijn vader zag, maar hij was nergens. Ja, op het grote scherm, rechtsboven in de zaal. Dat was raar, want het ging helemaal niet over hem vandaag. Toch? Maar waarom stond zijn gitaar dan naast de kist? Waar sloeg dit in godsnaam allemaal op?
Tijdens de dienst kwam het besef keihard binnen. De mineurklanken van Julian Bream’s gitaarspel maakten alles ineens akelig echt. Het lukte me om mijn stukje tekst voor te dragen – het pianospel waarmee ik de zang van mijn zus begeleidde was gelukkig vooraf opgenomen. Ze zong live, en hoe – nog voor het lied voorbij was, huilden haar en mijn kinderen onbedaarlijk. Mijn vader was bescheiden, maar wilde wél dat er gehuild werd op zijn uitvaart. Ik begreep dat volkomen: tranen voelen als een bewijs dat mensen van je gehouden hebben. Ik besefte me toen pas dat hij misschien wel net zo onzeker was als ik.
Aangekomen bij de begraafplaats droegen we mijn vader naar zijn zelf uitgekozen plek. De kleinkinderen bliezen bellen, de genodigden brachten hun laatste groet. En ook al vond ik het niets voor mijn vader, we kregen een ‘teken van boven’. Aan de rand van het graf zagen we een vlinder, die ondanks druk gefladder niet vooruit leek te komen. We kwamen dichterbij. Het bleek dat het beestje bezig was om uit zijn cocon te kruipen. Toch wel heel mooi symbolisch.
Lang duurde het moment niet: ik hoorde een “oh nee!” en zag de kinderen half bedremmeld, half lacherig in het diepe gat kijken. Onze dochter had haar knuffeltje, dat ze had meegenomen als troost, in het graf laten vallen. Met een hark kon Spike uiteindelijk uit zijn unieke positie worden bevrijd. Kijk, dát paste bij mijn vader. Hij had het hilarisch gevonden.
Veel ruimte om bij te komen na de uitvaart was er niet. De eerste chemokuur van mijn moeder begon vier dagen na de begrafenis. Grote zakken gif aan een infuuspaal, een lading pillen voor thuis. Voor deze verwarrende tijden is er geen handleiding, en ik heb geen flauw idee of ik het goed aanpak. Het enige wat ik kan doen is mijn gevoel volgen en wachten. Op betere tijden, en op een bevestiging dat ik het juiste doe. Desnoods via een teken van boven.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Je peuter leert praten, awww, zo schattig. En al die woorden die ze nog net niet helemaal goed uitspreken, ook al zo schattig. Nou ja, in de meeste gevallen. Soms is ook behoorlijk gênant. En hilarisch. Voor anderen, dan.
We hebben allemaal onze charme. Maar sommige moeders lijken geboren om dingen uit hun handen te laten vallen, koffie over schoolpapieren te morsen of met hun jas tussen de autodeur te blijven hangen. Astrologisch gezien? Helemaal logisch. Sommige sterrenbeelden zijn gewoon onhandig. En dat is precies wat ze zo leuk maakt!
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Maartje van groep 1/2 die ineens bloed op de grond aantrof.
Volgens de jeugd van nu is jouw naam misschien wel passé. Tenminste, als we TikTok-verpleegkundige Kelley Cole mogen geloven. Tijdens haar werk op een afdeling met pubers kreeg ze te horen dat haar naam – Kelly – een ‘oude vrouwennaam’ is. En nog meer namen horen daarbij. Ai.