Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Ik las het op Teletekst. Jazeker, dat bestaat nog – zelfs in appvorm. In één oogopslag weet je hoe het ervoor staat in de wereld. Zie je het nieuws braaf in regels onder elkaar, dan is het rustig. Bij een extra headline, weergegeven in alarmerend felgeel, is er iets aan de hand. Capslock is het summum: alleen de vreselijkste gebeurtenissen hebben recht op hoofdletters.
‘Mentale volksgezondheid onder druk’, stond er. Het was blijkbaar geen belangrijk nieuws – onopvallend stond het tussen de andere gebeurtenissen van die dag. Terwijl dit er toch echt in het grootst mogelijke lettertype had moeten staan. Bijna de helft van de volwassenen heeft een psychische aandoening, of heeft er een gehad, vermeldde het bericht. Bijna de helft. Mensen vallen bij bosjes om, in alle leeftijdscategorieën stijgt het percentage mensen met mentale problematiek.
De druk is te hoog, hoor je vaak. Daar ben ik het volledig mee eens. Alles moet beter, meer, leuker, uitdagender. Je moet het beste uit jezelf halen, kinderen moeten op minstens twee clubs zitten, je moet de hele vakantie volplannen met uitjes en klaarstaan voor iedereen om je heen. Het altijd aanstaan, het gevoel hebben dat je continu aan de verwachtingen moet voldoen: het is alsof je 24/7 meedoet aan een wedstrijd waarmee niets te winnen valt. Natuurlijk geeft dat veel spanning, wat funest is voor je mentale welbevinden. Toch denk ik niet dat daar de kern van het probleem zit.
Nee, het echte probleem zijn wij zelf. Wij, die samen de maatschappij vormen. Want die maatschappij verhardt, in een razend tempo. We staan niet aan de afgrond, we zíjn de afgrond. Een onherbergzaam gebied vol met steeds dieper wordende kloven. Tussen arm en rijk, tussen links en rechts, tussen geloven, overtuigingen, normen en waarden. Het lijkt bijna niet uit te maken wat je zegt of doet: altijd is daar die weerstand, het onbegrip, de haat. Ik snap wel dat bijna 50 procent kampt met mentale uitdagingen. Eigenlijk is het verbazend dat het niet meer is dan dat. Hoe kun je je goed voelen in een samenleving vol negativiteit, met een gebrek aan steun en verbinding?
Toen we vorige week aan tafel zaten en de dag bespraken, zei mijn zoontje: “De meester zei dat hij aardig zijn veel belangrijker vindt dan goed zijn in rekenen of spelling.” Halleluja. Een leerkracht met die visie gun je toch elk kind? Mijn dochter vertelde een paar dagen daarna dat ze in de klas een keer ademhalingsoefeningen hadden gedaan, en dat ze die nu telkens gebruikt als ze gestrest is. Het lijken misschien kleine dingen, maar ze kunnen zo’n grote positieve impact hebben.
Mijn voormalige pianolerares had een prachtige uitspraak als felicitatie voor mijn veertigste verjaardag: “Nu breekt de tijd voor jou aan om de wereld mee vorm te geven, na er zelf door gevormd te zijn.” Daarom luid ik nu de noodklok. Als we de afgrond willen veranderen in een leefbaar gebied, is het de hoogste tijd voor verandering. Ik denk dat we niet op zoek moeten naar een nieuw normaal, maar naar een nieuwe moraal. We hebben verbinding nodig, dat is een fundamentele menselijke behoefte. We zijn met achttien miljoen. Dat betekent dat we in theorie ontzettend veel goeds kunnen doen met zijn allen. Als iedereen vandaag nou één keer iets aardigs doet of zegt. Dat zijn miljoenen verbindende, positieve, hoopvolle momenten. Op één dag. Hoe zouden we ons voelen als we dat een week, een maand, een jaar volhouden?
Laten we samen focussen op het positieve. Laten we er samen voor zorgen dat we de grens van 50% niet overschrijden. Het is vijf voor twaalf, het is erop of eronder. We moeten nú actie ondernemen. Want als we als samenleving het ravijn indonderen, komen we er misschien wel nooit meer uit.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Marlies (34), moeder van twee dochters van vijf en drie jaar. Ze merkt dat haar schoonmoeder haar oudste kleindochter duidelijk voortrekt en dat begint pijn te doen.
Een Britse moeder is woedend nadat haar zoon op school geen kaas op zijn crackers mocht eten als tussendoortje. De regel zorgde voor veel frustratie, waardoor ze hem de rest van de dag thuishield. Het verhaal, gedeeld op TikTok, is inmiddels meer dan een half miljoen keer bekeken en zorgt voor flink wat discussie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week oma Els, die zich zorgen maakt om haar kleinkinderen.
Moeders maken de gekste dingen mee, zo ook Soof (30), die tijdens een bezoekje aan haar schoonmoeder ineens met een wel héél bijzonder ‘souvenir’ naar huis ging: de poepluiers van haar baby.
Naomi (30) doet communicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
In 1949 werd in het Verenigd Koninkrijk na zeven jaar eindelijk de suiker- en snoeprantsoenering opgeheven. Iedereen stortte zich op de lekkernijen, inclusief zwangere vrouwen. Dat had verrassende effecten op hun kinderen later in het leven.