Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (8) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Daar gingen we, op weg naar onze vakantiebestemming, een Landal in België tegen de Franse grens aan. Omdat we zo’n turbulent half jaar achter de rug hebben, besloten we een luxe huisje te boeken. Dat hadden we wel verdiend, vonden we.
Ook al gingen we maar een midweek, op vakantie gaan levert me altijd veel stress op – op reis zijn blijft een dingetje, voor mijn gevoel liggen dood en verderf op de loer bij elk hectometerpaaltje. Ik ben altijd bang om niet levend terug te komen. Ik had het als kind al, en dat naargeestige gevoel blijft tot op de dag van vandaag mijn ongewenste reisgenoot. Zou het komen door onze familiegeschiedenis? Mijn opa is overleden op vakantie, zijn vrouw en twee puberkinderen achterlatend. Misschien heeft er rondom vakanties wel altijd een onbewuste spanning gehangen – ik herinner me in ieder geval dat mijn oma ons vóór elke vakantie op het hart drukte ‘heel voorzichtig te doen’. Hoe dan ook, ook dit jaar gingen we gewoon op vakantie, en ik hoopte dat een luxe huisje me net dat beetje extra ontspanning zou kunnen geven.
Eenmaal aangekomen bij onze cottage was die hoop snel vervlogen. Kapot servies, tientallen vliegen, een met plakband afgeplakt stopcontact en een wc-slot dat zo gammel was dat we de deur niet op slot durfden te doen. Viezig, een muffe lucht in de badkamer, een bed met een kuil – we hadden medelijden met de mensen die geen luxe huisje hadden, want die huisjes waren er misschien nog wel slechter aan toe.
We besloten een rondje door het park te lopen. Alles bleek om half zeven al dicht te zijn, het centrale plein was sfeerloos, en zelfs Bollo maakte een trieste indruk, met zijn afbrokkelende arm en dichtgetimmerde huisje. Bij de aanblik van de door betonrot aangetaste beer kreeg ik de slappe lach. Waar waren we in godsnaam beland? Mijn man vroeg zich af of je ná aankomst nog kon annuleren. “Waarom moeten jullie zo lachen?”, vroeg onze dochter. Met tranen over mijn wangen probeerde ik te antwoorden, maar ik bleef hangen in mijn lachbui. Schouderophalend draaide ze zich om, teruglopend naar het speeltuintje.
In het brakke bed liggend las ik de reviews van het vakantiepark, dat een toch niet slechte 4,1 van de 5 sterren kreeg – bijna net zoveel als onze favoriete Landal, waardoor we er wel op hadden durven gokken. Sommige bezoekers waren enthousiast, sommigen minder, en een behoorlijk aantal was gedesillusioneerd. Ik las een review uit mei 2024, van een vrouw die net als wij in een ‘luxe’ huisje zaten, en ik herkende alles. Veel kapot, veel vies, droefheid alom. Het frappante was dat zij, net als ik, ook in een kuil sliep. Aan het eind van haar review stond het huisnummer. 210. Ons huisje. Ruim een jaar na haar klachten was er dus nog niets veranderd. Zit je dan, met alle mentale moeite die het kost om op vakantie te gaan, in een of andere afgeragde toko met slechte WiFi en een niet werkende afstandbediening (ik weet het, luxeproblemen, maar als je niet kunt slapen, moet je toch wat).
Op de laatste dag besloten we een sleutelhanger te kopen in het parkwinkeltje, als aandenken. Een fysieke herinnering aan het feit dat je er altijd iets van kunt maken, ongeacht de omstandigheden. Toen ik later de sleutelhanger aan mijn sleutelbos wilde vastmaken, zag ik dat er een stukje vanaf was. Het was tekenend voor de hele vakantie.
De kinderen hebben het overigens prima naar hun zin gehad. Behalve de “Ik snap niet dat in België alles zo versleten is” van de jongste, vielen de gebreken hen nauwelijks op. Ze genoten, en wij maakten er ondanks alle teleurstellingen het beste van – een kunst die we behoorlijk goed bleken te verstaan. Weer thuisgekomen was de eerste nacht in ons eigen bed comfortabeler dan ooit. Ik sliep uit, en dook in de middag ongegeneerd mijn bed weer in, om pas drie uur later wakker te worden. Eindelijk. We zijn weer (veilig) thuis.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Maxime Meiland en haar man Leroy hebben twee dochters: Claire en Vivé. Terwijl Claire al een tijd op de basisschool zit, maakt Vivé zich juist op voor haar eigen start na de zomer. Voor Maxime is dat een emotioneel moment.
Het zal je maar gebeuren: je kind, een echte verzamelaar, leent speelgoed uit de klas en heeft inmiddels een complete speelgoed stash in zijn kamer...
Gen Z doet z’n eigen ding. Ze zetten huisfeestjes op z’n zachtst, skippen alcohol, houden van crocs én… verzinnen babynamen die nergens op lijken, behalve op sfeer.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Terwijl Louisa en haar man aan de borrel zitten met de buren, krijgt haar zoon een vervelend ongeluk tijdens het spelen.