Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Gisteren in de supermarkt hoorde ik een moeder tegen haar peuter zeggen: “Hou op! Iedereen kijkt naar je.” Ik was de enige in de buurt. En ja, ik keek ook. Maar niet naar dat kind – dat gewoon luidkeels duidelijk maakte dat hij écht geen courgette in het karretje wilde – ik keek naar de moeder. Die mijn aanwezigheid gebruikte om haar punt te maken. Ik hoorde die zin en dacht: wat zeggen we eigenlijk allemaal tegen onze kinderen, vaak uit pure moeheid of frustratie, dat hun zelfbeeld, hun vertrouwen en hun gevoel van veiligheid ondermijnt?
Tuurlijk, we hebben allemaal van die zinnen. Niet omdat we slechte ouders zijn, maar omdat we mensen zijn. Mensen met slaaptekort, deadlines, een overvolle agenda en een of meer kinderen die doen wat hun kinderbrein hen ingeeft. Neem de klassieker: “Stop eens met zo lui te zijn.” Die heb ik thuis ook weleens gebruikt. Wat ik bedoelde: “Ik trek het nu even niet meer, wil je alsjeblieft opschieten?” Wat mijn kind hoorde: “Ik bén lui.” En daar bouwt hij dan zijn identiteit op, terwijl ik het natuurlijk nooit zo zwaar bedoelde. Maar tienduizend kleine speldenprikjes maken samen ook een heel groot gat… Ik had vroeger een stiefvader die op vakantie steeds tegen me zei “Niemand mag jou!”.
En wat dacht je van deze rode vlag van formaat: negatief praten over de andere ouder.
Hoe verleidelijk het soms ook is (“daar moet je bij je vader voor zijn, die snapt ook nooit hoe de wasmachine werkt”), je kind hoort: de helft van wie ik ben, is stom. En dat is een boodschap die je helemaal niet in dat kleine hoofdje wilt stoppen. Toch?
Een zin die we volgens mij ook beter in de prullenbak kunnen gooien: “Oké, je komt niet mee? Nou, doei dan!” En dan weglopen. Pffff. Op het eerste gezicht klinkt het krachtig. Maar voor een peuter voelt het alsof je serieus overweegt hem daar achter te laten. Onveilig. Vertrouwen in de prullenbak, paniek en angst zijn gezaaid. Onbedoeld, maar toch…
Nog eentje: “Je moet delen.”
Tuurlijk, we willen graag dat onze kinderen leren delen. Alleen, afdwingen met bevelen is alsof je tegen iemand zegt: “Je moet ontspannen.” Werkt averechts. Delen leer je volgens mij door het voor te doen en niet door het op te leggen als iemand eigenlijk zelf al zijn snoepjes op wilde eten.
Er zijn ouders die raken zo verdwaald in hun emoties dat ze dingen roepen als ‘Eikel’, ‘Niksnut’ en ‘Wat ben jij voor idioot?!’ Die hebben geen ander doel dan je kind te kleineren. Wat daarnaast ook echt raakt op een dieper niveau is het hartverscheurende “Je maakt me verdrietig”. Dat klinkt onschuldig, maar het legt een last op kinderschouders die nog niet eens stevig genoeg zijn om een rugtas te dragen. Wij zijn zelf verantwoordelijk voor onze emoties, niet onze kleintjes.
Dussssss, hoe stoppen we dit? Ik denk door bewust te zijn. Door een mini-pauze in te bouwen voordat we iets zeggen. Door onszelf toe te staan ook maar gewoon moe te zijn – zonder dat ons kind daar de rekening van betaalt. Want ja, soms floept er wat uit. We zijn geen robots. Maar laten we eerlijk zijn: onze kinderen hebben al genoeg te verwerken. Zoals het feit dat broccoli kleine boompjes zijn die ze geacht worden op te eten. Dat lijkt me voor een kinderbrein al traumatisch genoeg.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Vanaf volgend jaar last Soundos El Ahmadi een pauze in.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”
Of je nu alweer bijna een week de schoolbammetjes zit te smeren (Zuid), al dan niet reikhalzend uitkijkt naar aankomende maandag (Midden) of nog even vakantie hebt (Noord): die zes weken durende zomervakantie is voor – bijna- iedereen voorbij. En ieder jaar is het weer de vraag: was het te lang?