Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (8) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Er waait een frisse wind door het huis. En dat komt niet door de airco. Nee, het is de rust die stukje bij beetje wederkeert. De rare tijden zijn langzaam overgevloeid in een nieuw normaal, op school zijn alle cito’s en andere ‘hier moet ik aan denken-dingen’ achter de rug, en de dagen worden langer waardoor er letterlijk meer licht is. Ik merk dat er weer ruimte is om me druk te maken over onbelangrijke dingen, dagelijkse irritaties waarvoor ik eerder niet genoeg plaats of opmerkingsvermogen had. Ik ervaar het als een enorme luxe.
Ook het huishouden gaat soepeler – wat heel welkom is, als je degene bent die het meest thuis is. In tijden van grote stress snak ik naar controle, en dat uit zich in allerlei extremen en dwangmatigheden. Ik moet dan niet alleen mijn uiterste best doen op alle taken (anders ben ik ‘lui en slecht’), ik moet ook mijn OCD-gedachten tackelen. Ik heb graag muziek aanstaan als ik bezig ben in huis, maar wanneer ik voordat het refrein is afgelopen alle borden uit de vaatwasser moet hebben gehaald, ‘want anders..’, haal ik mezelf natuurlijk een boel overbodige stress op de hals. Het dwangmatige neemt gelukkig wat af naarmate de spanning afneemt, maar alles op de toppen van mijn kunnen moeten doen blijft wel een dingetje.
Mijn man heeft van perfectionisme geen last – in ieder geval niet in het huishouden. Nijdig dat ik kan worden, als hij in mijn ogen weer eens iets afraffelt. Oneerlijk vind ik het ook: ik zet telkens die extra stap, en hij maakt zich er gemakkelijk vanaf. Hoe vaak ik niet denk “Ja daag, zo kan ik het ook!”. De grap is dat ik het juist helemaal niet zo kan. Zonder stress en met een ‘goed is goed’ attitude. Waar veel voor te zeggen is – kijkend naar de vaardigheid om dingen naast je neer te kunnen leggen is hij de overduidelijke winnaar. Nogal irritant, als je niet goed tegen je verlies kunt.
“Hoe hoog leg jij de lat?”, vroeg een thuisstudiebedrijf me laatst tijdens een avondje bankhangen. Goede vraag. Ik leg mijn lat vaak veel hoger dan de stok lang is. En die stok gebruik ik vervolgens om mezelf mee te slaan , als ik niet voldoe aan mijn eigen torenhoge standaard. “Hier stopt het, niet nóg een generatie”, zeg ik vaak over de vroeger ontstane kronkels in mijn hoofd. Maar om dat waar te kunnen maken, om ervoor te zorgen dat onze kinderen echt geloven dat ze fouten mogen maken en dat niet alles perfect hoeft, moet ik mijn stok een behoorlijk eindje de grond intimmeren.
Ik zoek dus, ook al komt de ontspanning stukje bij beetje terug, nog steeds een vorm van therapie die ervoor zorgt dat ik de dingen die ik weet ook kan gaan voelen. Ik heb eindelijk aan mezelf toegegeven dat er ook in rustigere tijden nog genoeg zit dat aangepakt mag worden. Ik begin langzaam, door mild voor mezelf te zijn, en óók voor mijn lieve, niet-perfectionistische rots in de branding. Al blijf ik erbij dat een trui die in de was wordt gegooid met één mouw normaal en één mouw binnenstebuiten rete-vervelend is. Mijn regel ‘achteloos in de was is achteloos in de kast’ blijft dus van kracht, al jeuken mijn vingers als ik weer een opgefrommelde blouse van mijn man tussen de andere kleding hang. Maar laat het maar komen, het oefenmateriaal, in de vorm van stapels was en bergen vuile vaat. Ik kijk er haast naar uit.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”