Eigen beeld
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Vlakbij de winkel waar ik kerstkaarten wilde kopen, zat een man op de grond. Dik ingepakt, een dekentje om hem heen, een bordje met “God loves you” op de stoep. Toen ik mijn fiets op slot zette, besloot ik om voor hem een warme sjaal, muts en wat te eten te kopen.
Na het winkelen gaf ik hem de tas met eten en spullen, doneerde twee euro in het bekertje dat aan zijn voeten stond en we raakten aan de praat. Hij kwam uit Roemenië, vertelde hij. Zijn ouders, vrouw en dochtertje van vijf waren daar nog. Hij sprak alleen Duits, omdat hij een aantal jaar in Duitsland had gewerkt. In Nederland kon hij geen werk vinden, en daarom probeerde hij geld op te halen voor een vliegticket. Want dat was het enige dat hij wilde: naar huis.
Ik hurkte naast hem neer. Mensen gaven wel geld, zei hij, maar niet genoeg om naar huis te kunnen. Ik dacht aan de 50 euro in mijn portemonnee. Ik kon prima leven zonder; voor hem was het misschien wel van levensbelang. Zonder er verder over na te denken, pakte ik het bankbiljet uit mijn tas en gaf het hem. Hij nam het aan en stak hen zijn jas. In mijn beste Duits (verstaan gaat me redelijk af, maar mijn spreekvaardigheid is belabberd) wenste ik hem alle geluk. Hij vertelde nog een keer dat hij niet genoeg had voor een vliegticket. Of ik misschien nog meer had.
Ik stond even met mijn mond vol tanden – en niet alleen door mijn matige kennis van de taal van onze oosterburen. Ik wilde helpen, iets bijdragen, en weer naar huis, maar ineens leek ik de hoofdverantwoordelijke voor de situatie. Ik wees hem op het wijkcentrum twee minuten verderop, zocht online naar het goedkoopste vliegticket naar Boekarest, maar hij bleef vragen of ik alsjeblieft nog meer geld had. Ik legde uit dat dit het was, dat ik niet alles kon geven, maar het gesprek bleef in cirkels gaan.
“Ik zal kijken of ik thuis nog wat heb”, zei ik uiteindelijk. “Ich warte hier. Du hast wirklich ein gutes Herz!”, zei hij. Ik glimlachte terug: de vertaling voor ‘dankjewel, maar dat weet ik zo net nog niet‘ had ik niet paraat. Met slapende voeten omdat ik zolang gehurkt had gezeten, stapte ik op mijn fiets, zonder enige intentie om later terug te gaan. Het begon te miezeren. Overduidelijk karma.
De hele rit naar huis bleef ik malen. Ik had meer kunnen geven, maar had dat niet gedaan. Ik wist ook niet of ik hem 100 procent kon geloven. Én ik had gelogen. Schuldgevoel overviel me, en tegelijkertijd voelde ik me een idioot. Ben je niet gewoon dom als je zomaar 50 euro weggeeft? Ben ik nou te goedgelovig? Of juist te hard omdat iemand zijn grootste wens niet laat uitkomen?
No good deed goes unpunished, schoot de dagen daarna vaak door mijn hoofd. Maar ik wil helemaal niet dat het zo werkt. Ik wil niet wegkijken bij leed. Ik wil meer verbinding tussen mensen, dat we elkaar écht zien. Maar waar ligt de lijn tussen helpen en over je eigen grens gaan? Ik vind dat ontzettend moeilijk, omdat ik mijn eigen behoeften standaard minder waard vind dan die van de ander.
Dat is meteen mijn les, van deze situatie. Wat ik vind, doet er óók toe. Ik kan niet alles oplossen, en niet iedereen redden. Ik kan wél helpen, zolang ik daarbij mijn eigen grens bewaak. Dat vind ik lastig, en daarom is dat is hetgeen waar ik de komende tijd aan ga werken. Ik bepaal zelf waar ik mijn tijd, geld en energie aan besteed, in plaats van daar minstens vijftien keer sorry voor te zeggen, zeg ik nu: het is mijn keuze, en daar sta ik achter. Ondanks mijn overijverige hoofd is mijn eigen kleine wereld een fantastische plek, waar ik het liefst iedereen uitnodig. Maar wie doelbewust mijn grens over gaat, is helaas niet meer welkom in Laraland.
Benieuwd naar meer columns van Lara? Je vindt ze hier.
Een zacht ruisend geluid op de achtergrond. Voor veel ouders is white noise vaste prik bij bedtijd. Het geluid – alsof er een föhn of stofzuiger aanstaat – zou baby’s helpen sneller in slaap te vallen en beter door te slapen. Maar een expert waarschuwt nu voor dit populaire hulpmiddel.
Kim Feenstra (40) neemt even een pas op de plaats. In het programma Gelukkig hebben we de foto’s nog! kijkt het model terug op haar leven, en vertelt dat een nieuwe romance er voorlopig niet in zit.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week het dilemma van Georgina (38). Ze heeft haar kleuter namelijk niet onder controle en schaamt zich hiervoor.
De kerststemming begint bij sommige moeders al zodra Mariah Carey haar eerste noot zingt en hun bankrekening merkt dat meteen.
In het najaar kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje kleding of een warme slaapzak.
Met twee vaders in je leven wordt Vaderdag ineens een iets complexere puzzel. Voor Nino van der Meijde (19) is het wel glashelder wie die rol écht vervult. Hoewel zijn biologische vader niemand minder is dan Octave ‘Okkie’ Durham, de man achter de beruchte Van Gogh-roof, ligt zijn hart bij Andy van der Meijde (46).