Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
De tijd vliegt voorbij, net als de blaadjes: het is weer herfst. Tijd om los te laten wat niet meer bij je past, te reflecteren en te bedenken hoe je daarna verder wil. Loslaten is nooit mijn sterkste punt geweest en dat zal het waarschijnlijk ook niet worden; toch probeer ik tijdens dit seizoen bewust stil te staan bij wat me niet meer dient, maar waar ik nog steeds krampachtig aan vasthoud.
In de herfstvakantie kon ik meteen oefenen. Ik had kaartjes gekocht voor Elisabeth – fantastische plaatsen, op de eerste rij. In 2018 was er een concertreeks van diezelfde musical, maar omdat ik toen in een heftige angstfase zat, heb ik die laten schieten. Veel te confronterend vond ik het, een voorstelling waarin de dood een grote rol speelt. Ik was in die periode zo bang dat mijn angsten niet zouden verdwijnen, dat ik dacht: als ik hier nu naartoe ga, ga ik misschien net als Elisabeth ook verlangen naar het levenseinde.
Ik keek er erg naar uit, maar zoals dat bij mij altijd gaat, vond ik het steeds minder leuk naarmate de datum dichterbij kwam. Altijd weer die angst – angst om een paniekaanval te krijgen, ter plekke dood neer te vallen, mijn kinderen nooit meer terug te zien of iets anders uit de categorie ‘dood en verderf’ of ‘je moet ook altijd alles verpesten’. Ik bedacht manieren om onder een voorstelling uit te komen ik die nota bene zelf geboekt had. De hele herfstvakantie zat ik er tegenaan te hikken, en pas een half uur voor mijn man en ik zouden vertrekken, sprong er opeens een lampje aan in mijn hoofd. Ik had kalmeringstabletten in de kast. Ik kon er natuurlijk gewoon een pakken.
Vroeger had ik mezelf het stempel ‘zwakkeling’ gegeven bij alleen het idee al. Maar nu dacht ik: ‘waarom heb ik mezelf dit in hemelsnaam nooit eerder gegund’? Ik liep naar de badkamer, drukte een pilletje uit de strip en nam een slok water. Ik keek in de spiegel. Ik zag geen loser. Ik zag iemand die een goede keuze had gemaakt.
Een tabletje is geen garantie voor rust: regelmatig breekt de paniek er vrolijk doorheen. Je wordt er echt geen zombie van – anders had ik allang een keer met de trein of het vliegtuig gedurfd. Maar ik had geluk: ik voelde me meer ontspannen dan ik had durven hopen. Ik heb geen seconde paniek ervaren en zó ontzettend genoten. Tranen, kippenvel – met de angst wat meer op de achtergrond is er júíst ruimte voor je emoties.
Nu, een paar dagen later, zit ik nog steeds in mijn Elisabethbubbel en knallen de liedjes op vol volume door het huis. Wat ben ik blij dat ik mezelf de rust gunde. Het is de hoogste tijd om overtuigingen los te laten en verwachtingen bij te stellen. Niet alleen die van mezelf, maar ook die van anderen. Ik geniet intens van mijn leven, maar angsten kosten jammerlijk veel energie. Er zit een limiet aan wat ik kan en wil. Het heel bewust kiezen voor waar ik wel en niet blij van word betekent ook onherroepelijk ‘nee’ moeten zeggen, en dat blijft lastig. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor andermans geluk.
Ons avondje uit was niet alleen fantastisch, het heeft me ook nog eens veel inzichten gegeven. Dat ik me altijd wil laten blijven ontroeren door muziek, ook al vind ik naar een voorstelling gaan vaak spannend. Dat ik mezelf dingen mag gunnen. En misschien wel de belangrijkste: dat mijn leven van mij is.
Benieuwd naar meer columns van Lara? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.
Ze zeggen dat opa’s een speciaal plekje hebben in het hart van hun kleinkinderen, en eerlijk, we snappen allemaal waarom.
Suzan en Freek hebben op Instagram een ontroerende update gedeeld, vergezeld van een prachtige foto waarop Suzan trots haar babybuik laat zien.
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.