Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (8) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Het was ook de Goden verzoeken. De ontspanning verwelkomen, en aan iedereen die het vroeg laten weten dat het eindelijk weer wat rustiger was. “Ha, maar zo werkt het niet!”, leek het universum te denken. Dus stress ik vrolijk verder. Alsof het nooit anders geweest is.
Vorige week gingen met onze twee harige huisgenoten naar de dierenarts voor de jaarlijkse check-up en vaccinaties. De een net twee jaar, de ander bijna. In de bloei van hun leven zijn ze, kattenjarentechnisch gezien. Ze hadden er weinig zin in – en terecht, als je weet dat je in een krap mandje naar een gebouw wordt vervoerd waar het ruikt naar honden, desinfectiemiddel en angst van soortgenoten.
Als eerste was Storm aan de beurt, ons watje die er het meest tegenop leek te zien. De dierenarts bekeek als eerste zijn tanden. Het was even stil. “Dit is niet goed”, zei hij. Stoms hele bek bleek ontstoken. Bloedend tandvlees, uitgevallen tanden, bruine kiezen vol gaten: alles was aangetast. Het bleek een chronische ontsteking van de slijmvliezen en het tandvlees. De oorzaak is onbekend – vaak is het een combinatie van factoren. De enige remedie: het trekken van tanden. In het meest gunstige geval alleen de kiezen, met een beetje pech alles. En met extreem veel pech, stopt zelfs dat de ziekte niet. En in dat geval wordt een kat niet oud. “Hij moet echt veel pijn hebben”, was de conclusie. Ook onze andere kat, Misty, bleek te lijden aan dezelfde aandoening. Gelukkig nog niet in dezelfde heftige mate, maar dat ze allebei veel zorg nodig zullen hebben staat vast. Met pijnstilling en een verwijzing voor de eerste gebitsbehandeling stonden we een half uur later geschrokken buiten.
Schuldgevoel overviel me. Hoe kon ik dit in godsnaam niet gemerkt hebben? Ze aten gewoon, waren hun vrolijke zelf, knokten af en toe en lieten niets merken van hun ongemak. Nu zijn katten meester in het verbergen van pijn, maar toch: ik had het moeten zien. De spanning in mijn leven keerde volop terug. Wat nou als de ontsteking niet onder controle te krijgen is? Wat als niets meer helpt? Ik kan ze echt niet missen! Ik nam de zorgen mee naar bed, verwelkomde de nachtelijke paniekaanvallen met tegenzin, maar zonder er al te veel tegen te vechten – ach, het was toch te warm om te slapen, en Friends kijken is nooit een straf. Later deze week staat de afspraak voor het tanden reinigen gepland en worden er meteen foto’s gemaakt, om te kijken hoeveel tanden er getrokken zullen moeten worden. Ik wil er nog even niet aan denken, onze lieve trouwe knuffelvriendjes onder narcose, met al het ongemak en de pijn die nog gaan komen.
Ook financieel is het even slikken. Dankzij onze goedkope vakantie, vijf dagen in een bungalowpark in Zuid-België, was er aanvankelijk nog ruimte over voor andere leuke dingen in de zomer. Nu we weten wat de katten te wachten staat, is de rekensom snel gemaakt: de komende maanden zullen we een veelvoud kwijt zijn van wat we voor onze midweek hebben betaald. Een fiks bedrag, maar ik ben alleen maar heel opgelucht dat we het ons kunnen veroorloven. Ook de kinderen reageerden goed op het feit dat eerder beloofde uitjes nu twijfelachtig waren. “Ik heb liever dat ze beter worden dan dat we extra weggaan”, zei onze achtjarige vol overtuiging. Zijn zus was het daar mee eens. Wat een lieverds zijn het toch.
Hoe we de zomer gaan doorbrengen, is dus nog even afwachten. Of we de midweek vol kunnen maken, gaan we vanzelf zien: gaat het niet goed met de katten, dan komen we meteen terug. Waar ik eerst van alles op mijn leuke-dingen-doen-lijstje had staan, ben ik nu al blij als we de vakantie allemaal gezond doorkomen. Natuurlijk zou ik een dagje weg of lekker uit lunchen met z’n allen heel fijn vinden. Maar zo niet: we zijn samen. En dat is alles wat we nodig hebben.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.