‘Frank is nog maar net twee maanden overleden als we de feestdagen moeten vieren’
Tabitha (43) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo'n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
Het is december 2021 en Frank is nog maar net twee maanden overleden als de goedheilig man en zijn schimmel voor de deur staan te trappelen. Onze vrienden vragen me wat ik dit jaar met pakjesavond wil doen? Sinds de geboorte van Teun vieren we het samen met hen. Er worden lootjes getrokken, gedichten geschreven en voor de kinderen maken we een creatieve surprise. Maar dit jaar is alles anders. Hun vriend, mijn man en de vader van mijn kinderen schittert in afwezigheid. Het is allemaal nog zo vers, maar ik besluit het toch te vieren voor de kinderen. Lootjes trekken laten we achterwege en we gaan naar onze vrienden, zo hoef ik zo min mogelijk te organiseren. Een gewone dag doorkomen met de jongens is in deze fase al een prestatie. En daar zit ik dan op pakjesavond. De kinderen zijn niet te houden en stuiteren de hele dag al om me heen. Ze spelen met elkaar in hun net gekregen tijger onesies. Ik probeer te genieten en de leegte in mijn lijf te vullen. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan Frank. Ik zie hem nog zitten met zijn waanzinnige mooie lach, genietend van de chaos die pakjesavond is. Er vloeien tranen, maar de meeste brokken in mijn keel verstop ik achter een glimlach. We blijven bij onze vrienden overnachten en de volgende ochtend gaan mijn vriendin en ik naar een massagesalon. Wat een cadeau!
Heerlijk ontspannen komen we terug van de massage. Willem is sinds gisteravond niet weg te slaan bij de vissenkom waar twee zwarte siervissen in zwemmen. Wij hebben geen huisdieren en hij is een echte dierenvriend. Ook nu staat hij weer bij de vissenkom en ik hoor mijn vriendin tegen hem zeggen: “Ik denk dat de vis slaapt.” Ze kijkt mij aan en zegt op zachte toon: “De vis is dood…” Teun staat erbij en zegt wijs: “Je moet niet slapen zeggen, maar dood.” Dat is inderdaad wat ik gelezen heb. Dat door de dood ‘slapen’ te noemen, kinderen angsten kunnen ontwikkelen. Dood is dus gewoon dood bij ons thuis. Willem kijkt gelaten naar de vissenkom met de mooie, maar wel erg dode zwarte siervis. Waarom moest dat beest in godsnaam vandaag doodgaan? Dank u, Sinterklaasje…
En wat doe je met een dode vis als onlangs je vader begraven is? Begraven of toch gewoon in de afvalbak? Het wordt het laatste. Een ding weet ik zeker: bij ons thuis komt er voorlopig geen huisdier in. Stel dat ‘ie ook doodgaat, dat kan ik echt niet meer aan. Nu de Sint weer stilletjes het land verlaat, maken we ons op voor de feestdagen. Het zijn rare tijden en het voelt met recht als de donkere dagen voor kerst.
Meer columns lezen van Tabitha? Ga naar kekmama.nl/tabitha
