Beeld: Little Detail Photography
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
En, als je weer boven komt drijven na alle ellende, dan word je wakker in een nieuwe wereld. Een wereld met andere regels en benamingen. Zo zit ik nu onder andere in het bakje: Jonge weduwe. Dat voelt als een benaming van het trieste soort. Een weduwe, daarbij krijg ik het beeld van Italiaanse mama’s in grote zwarte rokken en een doekje op het hoofd, met een knoop onder de kin. In deze nieuwe wereld ben ik ook een alleenstaande moeder. Hier had ik niet voor gekozen. Dat ik opeens voogd genoemd wordt van mijn eigen kinderen. Waarom? Ik ben toch de ouder, daar is toch niks aan veranderd? Ben ik nu een single? Maar zo voel ik me niet. Mijn identiteit wordt van alle kanten heen-en-weer geslingerd. Het kost tijd en energie om daaraan te wennen. Als het al ooit went.
‘Zo zit ik nu onder andere in het bakje: Jonge weduwe. Dat voelt als een benaming van het trieste soort’
Bij de begraafplaats zie ik dat er bloemen zijn geplaatst bij de jongen die naast Frank ligt. Ik kijk op de steen en zie dat het zijn verjaardag is geweest. Een paar dagen later kom ik zijn ouders tegen. ‘Wat zag het graf van uw zoon er mooi uit,’ complimenteer ik ze. ‘Ik las dat het zijn verjaardag was.’ ‘Verjaardag?’ reageert de vader boos. ‘Wij noemen dat tegenwoordig zijn geboortedag. Hij wordt toch niet meer jarig?’ Oeps, ik heb duidelijk iets heel verkeerds gezegd. ‘Sorry,’ stamel ik, ‘ik weet het ook niet, dit is ook nieuw voor mij.’ Bij mezelf denk ik: ik dacht dat we in hetzelfde schuitje zaten. Om een verjaardag opeens gekunsteld een andere naam te geven, vind ik vreemd. Als we de verjaardag van Frank vieren met familie en vrienden noem ik het ‘verjaardag vieren/eren van Frank’. Hopelijk stoot ik daar niemand tegen het hoofd en heb ik een beetje goed opgelost.
Lees ook: Een jaar van rouw: ‘Hoe zou het zijn als hij samen met ons ouder was geworden?’
Waar ik me het meest over verbaas is dat er geen woord bestaat voor kinderen die één ouder missen door overlijden. Althans niet dat ik weet. Kinderen kunnen nooit in één woord aangeven wat hun situatie is. Het is geen status in hun paspoort. Dat zou op zich handig zijn, zodat ik niet elke keer de overlijdensakte van Frank hoef mee te nemen als we met het vliegtuig op vakantie gaan. Natuurlijk kunnen de jongens het gewoon uitleggen, maar ik vraag me af of een duidelijk woord ze zou helpen om zich meer begrepen te voelen. Want niet alleen mijn identiteit is veranderd, ook zeker die van hen.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Vanaf volgend jaar last Soundos El Ahmadi een pauze in.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”