Beeld: Little Detail Photography
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
En, als je weer boven komt drijven na alle ellende, dan word je wakker in een nieuwe wereld. Een wereld met andere regels en benamingen. Zo zit ik nu onder andere in het bakje: Jonge weduwe. Dat voelt als een benaming van het trieste soort. Een weduwe, daarbij krijg ik het beeld van Italiaanse mama’s in grote zwarte rokken en een doekje op het hoofd, met een knoop onder de kin. In deze nieuwe wereld ben ik ook een alleenstaande moeder. Hier had ik niet voor gekozen. Dat ik opeens voogd genoemd wordt van mijn eigen kinderen. Waarom? Ik ben toch de ouder, daar is toch niks aan veranderd? Ben ik nu een single? Maar zo voel ik me niet. Mijn identiteit wordt van alle kanten heen-en-weer geslingerd. Het kost tijd en energie om daaraan te wennen. Als het al ooit went.
‘Zo zit ik nu onder andere in het bakje: Jonge weduwe. Dat voelt als een benaming van het trieste soort’
Bij de begraafplaats zie ik dat er bloemen zijn geplaatst bij de jongen die naast Frank ligt. Ik kijk op de steen en zie dat het zijn verjaardag is geweest. Een paar dagen later kom ik zijn ouders tegen. ‘Wat zag het graf van uw zoon er mooi uit,’ complimenteer ik ze. ‘Ik las dat het zijn verjaardag was.’ ‘Verjaardag?’ reageert de vader boos. ‘Wij noemen dat tegenwoordig zijn geboortedag. Hij wordt toch niet meer jarig?’ Oeps, ik heb duidelijk iets heel verkeerds gezegd. ‘Sorry,’ stamel ik, ‘ik weet het ook niet, dit is ook nieuw voor mij.’ Bij mezelf denk ik: ik dacht dat we in hetzelfde schuitje zaten. Om een verjaardag opeens gekunsteld een andere naam te geven, vind ik vreemd. Als we de verjaardag van Frank vieren met familie en vrienden noem ik het ‘verjaardag vieren/eren van Frank’. Hopelijk stoot ik daar niemand tegen het hoofd en heb ik een beetje goed opgelost.
Lees ook: Een jaar van rouw: ‘Hoe zou het zijn als hij samen met ons ouder was geworden?’
Waar ik me het meest over verbaas is dat er geen woord bestaat voor kinderen die één ouder missen door overlijden. Althans niet dat ik weet. Kinderen kunnen nooit in één woord aangeven wat hun situatie is. Het is geen status in hun paspoort. Dat zou op zich handig zijn, zodat ik niet elke keer de overlijdensakte van Frank hoef mee te nemen als we met het vliegtuig op vakantie gaan. Natuurlijk kunnen de jongens het gewoon uitleggen, maar ik vraag me af of een duidelijk woord ze zou helpen om zich meer begrepen te voelen. Want niet alleen mijn identiteit is veranderd, ook zeker die van hen.
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]