Fotografie: Kee & Kee
Kirsten Schilder is getrouwd met zanger Nick Schilder en moeder van Nikki, Julian en Jackie. Daarnaast is ze oprichter van Making Memories.
“‘Kirs, ze redden zich wel’, zegt Nick als we de taxi instappen. Een weekend zonder kinderen, iets waar ik al maanden naar uitkeek. Toch voelt het, net als voorgaande keren, alsof ik een deel van mezelf achterlaat.
We gaan om een speciale reden naar Londen. We zijn door vrienden uitgenodigd om naar… The Brit Awards te gaan! Een rode loper, champagne (wat ik overigens niet lust, maar wat er wel in overvloed is) en geweldige artiesten gegarandeerd.
Dit is het moment om even alles van thuis los te laten, even Nick en Kirsten te zijn, man en vrouw. En dat lukt… precies veertien minuten. Want dan trilt mijn telefoon. ‘Hoi mama, ben je er al?’, appt Jackie.
Gelijk gaat mijn telefoon. De kinderen verschijnen op het scherm: ‘Mamaaa, ik zag dat je online was. Waar ben je nu? Wat eet je? En natuurlijk ook: Hoe laat kom je zondag thuis?’ Om de anderen niet te veel te storen tijdens de bekend making van de genomineerden, beantwoord ik fluisterend hun vragen.
Voordat de eerste winnaar bekend wordt gemaakt, geef ik ze snel een kus door de camera. Met een goed gevoel hang ik op, en zie ik Lenny Kravitz op het podium een Award uitreiken aan Charli XCX. Maar een uur later gaat mijn telefoon weer. En nog eens. En nog eens. Nick lacht. ‘We hadden ze net zo goed mee kunnen nemen.’ En eerlijk? Het voelt ook een beetje zo.
Vroeger, toen mijn ouders een weekendje weggingen, betekende dat écht weg. Geen Facetime, geen WhatsApp, hooguit een telefoontje vanuit een telefooncel naar onze huistelefoon. Moest je maar net aanwezig zijn om ze te kunnen spreken.
Maar wij? Wij zijn inmiddels áltijd bereikbaar. Het maakt niet uit waar we zijn, we luisteren naar de laatste Pokémon-vangst en geven we goedkeurend knikjes over de gekozen pyjama. Waarom doen we dit? Hebben ze ons echt nodig, of hebben wij hen nodig? Ze redden zich namelijk prima.
En wij? Wij moeten misschien leren om dat te accepteren. Niet in de zin van: ze doen maar, maar in de wetenschap dat ze veilig zijn, geliefd zijn, en dat we ze best even kunnen missen zonder dat de wereld vergaat.
Laatst zei een vriendin tegen mij ‘Kirs, je laat je kinderen nooit helemaal los, je houdt ze gewoon regelmatig anders vast.’ En dat is precies wat ik moet leren! Dus de volgende keer dat we een weekend weggaan, doe ik een experiment. De telefoon blijft in mijn tas. Niet de hele tijd, laten we niet overdrijven, maar lang genoeg om écht even afwezig te zijn.
En wie weet? Waarschijnlijk heb ik dan net een paar oproepen oproepen gemist. Maar misschien vang ik iets veel belangrijkers, het besef dat anders vasthouden niet betekent dat je minder van ze houdt. Alleen dat je erop vertrouwt dat ze best even zonder ons kunnen.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
