Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Waarom geldt “één kind is geen kind” pas vanaf twee kinderen of meer? Omdat T een paar dagen weg was (daarover lees je hier meer), was de oudste een nachtje logeren bij oma. Elke keer als ik alleen ben met een van de twee, besef ik het me weer: wat gaat dit eigenlijk makkelijk, met maar één kind.
Maar waarom gaat dat pas op nu ik twee kinderen heb? Waar ik bij de oudste NIKS het hele eerste jaar gedaan kreeg aan huishouden of wat dan ook, is dat totaal anders als ik nu alleen ben met een van de twee. Wat een rust ineens. Wat een ruimte. In het huis, in mijn hoofd. Inmiddels gebeurt het regelmatig dat ik alleen ben met de jongste, sinds de oudste naar school gaat, en ik verbaas me er elke keer weer over.
Ik vind het onvoorstelbaar wat een verschil het is als toen met de oudste. Met hem was ik immers altijd alleen, want er was nog geen tweede. Toch kreeg ik minstens twaalf maanden lang geen reet gedaan, op geen enkel vlak. Inmiddels lukt dat wel als ik alleen ben met slechts een van de twee. Ik krijg ineens huishouden gedaan. Ik kan soms zelfs even zitten! Sterker nog: soms kan ik een paar minuten iets voor mezelf doen! Wie had dat ooit gedacht.
Begrijp me niet verkeerd, ook de jongste zoon is zeer veeleisend, net als zijn broer was. Hij speelt zelf zolang ik niet besluit om dan maar iets voor mijzelf te doen. Zodra ik een boek of mijn telefoon erbij pak, is het gedaan met zijn zelfstandigheid en wil hij direct alleen maar doen wat ik doe. In zijn optiek is mijn taak als volgt: ik kijk naar wat hij aan het doen is, reageer op elke “mama”, reageer enthousiast op alles wat hij komt laten zien en klap met hem mee als hij trots is op zichzelf. Ook vertelt hij me hele verhalen in zijn eigen taaltje, wat verdacht veel weg heeft van de Simstaal. Niet te verstaan, maar ik word wel geacht het woord voor woord te begrijpen. Ik moet dus vooral niet proberen om mijn aandacht niet op hem te richten, maar hij let verder totaal niet op mij. Andersom maakt dat klaarblijkelijk niet uit.
Hoewel, als iets doe waar hij bij kan helpen (lees: “helpen”), is dat ook goed. Zoals de was. In de wasmachine, in de wasmand, op het wasrek, van het wasrek af, opvouwen. Hij is nog geen twee, dus je begrijpt dat hij er zijn eigen idee op nahoudt hoe iets moet worden opgevouwen en vooral waar het daarna naartoe mag. Laatst had hij de helft van de schone, net opgevouwen was van de trap naar beneden gesodemieterd. Oké, ja, kan. Ieder z’n ding. Mijn voorkeur heeft het niet, maar goed, wie ben ik?
Wat was het fijn geweest om iets van deze opluchting, dit gevoel van alles onder controle hebben, van flexibiliteit, te ervaren toen ik voor het eerst moeder was. Nooit gedacht dat dit het effect zou zijn van een tweede kind. Dat was ook niet meteen zo, trouwens. Toen de tweede nog een baby was, voelde het vaak zat helemaal niet zo. Maar inmiddels wel, en dat is heel fijn. Dus mocht je nog op dat gevoel wachten: geef het nog even.
Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.
Susan Muskee was onlangs nog zeer gepikeerd door de ‘een kind is geen kind’-opmerking. Lezen hoe moeder-van-drie Lisette Jonkman daarop reageerde? Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Speelafspraakjes zijn meestal onschuldig. Een uurtje ravotten, wat drinken en een koekje erbij. Soms blijft het gezellig, soms moeten ze ineens naar huis omdat iemand moe of chagrijnig is. Maar je verwacht nooit dat je kind tijdens zo’n middag een Tikkie van honderden euro’s meeneemt.
In de nieuwste aflevering van Jelies & Gnodde: Grote Gezinnen Emigreren zien we hoe vader Johan Jelies zijn dochter Albertine eindelijk haar langgekoesterde droom vervult: een eigen puppy.
