Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Heel eerlijk? Ik heb soms spijt dat ik kinderen op de wereld heb gezet. Niet omdat ik ze niet had gewild. Integendeel. Zij geven mijn leven richting en een doel, waar ik voor ik moeder werd altijd naar gezocht heb. Ze zijn mijn geluk en blijdschap in twee kleine jongetjes. Maar daarmee ook mijn grootste angst. Wat als hen wat overkomt? Het gebeurt. Ze zouden de eersten niet zijn. Dat idee vliegt me soms naar de keel. Als ik er te lang over nadenk, maakt het me helemaal naar, op het paniekerige af.
En daarnaast, als je op grote schaal kijkt: kijk even naar de staat van de wereld. Wat zijn we aan het doen? Werkelijk alles gaat naar de getver. De hele wereld staat in de fik. En daar heb ik mijn kinderen in gebracht! In geknald, ook wel, met twee keer een persfase van slechts enkele minuten zijn ze vrij letterlijk dit leven in gelanceerd als twee raketten van ruim vier kilo. Wat heb ik ze aangedaan? Ik vind het hier vaak zat helemaal niet leuk, wat als zij dat later ook zo ervaren?
Ignorance is bliss, daar geloof ik echt in. Maar als je eenmaal dingen weet, vergeet je ze niet meer. Dan kan je niet meer terug. Hoe meer je leest, hoe meer je hoort, hoe meer je leert… Het maakt het allemaal des te duidelijker dat het totaal is misgegaan met de mensheid en dat het ook niet meer goed gaat komen. Sorry voor mijn pessimisme. Pessimisme is denk ik de meest nutteloze skill die ik heb in mijn toolbox. Iets waar ik ontzettend goed in ben, maar waar je bijzonder weinig aan hebt. Ik werk eraan.
Oorlog, dood, verderf… Klimaatverandering, microplastics in ons eten en drinkwater, Emma en Jeffrey, kindermishandeling, kindermisbruik, mensenhandel, geweld tegen LGBTQ+ personen, extreemrechtse politieke bewegingen, een meisje dat moet stoppen met eten en drinken omdat euthanasie is afgewezen, omdat iemand anders voor haar mag beslissen dat zij niet ondragelijk lijdt, kankerverwekkende pesticiden, abortusrechten die worden afgenomen, journalistiek die niet meer doet wat journalistiek moet doen, polarisatie, misogynie, mensenrechten die vrouwen worden afgenomen, een genocide die zich voor onze ogen afspeelt, waar niemand iets aan lijkt te willen doen, en de mensen die er wél wat aan willen doen, worden gekidnapt, dat Freek ongeneeslijk ziek is, mensen die zelfmoord plegen omdat ze niet meer weten hoe ze verder moeten, een gemanipuleerde verkiezing, buitensporig rijke, witte mannen die zich bemoeien met politiek en journalistiek, sowieso de kloof tussen rijk en arm… Zal ik stoppen? De lijst kan oneindig doorgaan. Want er is ook nog zó veel waar ik niets vanaf weet. In het groot, in het klein, er is zo – veel – leed.
Het voelt soms alsof ik erin verdrink als ik er te veel van mee krijg. Het houdt niet op (niet vanzelf). Het stopt nooit meer, want als er één ding zeker is, is dat mensen totaal niet leren van hun fouten en de geschiedenis zich tot in den treure blijft herhalen. En wie moet je nog geloven? Er worden over alle onderwerpen die je maar kunt bedenken zo veel tegenstrijdige claims gedaan. Wie geloof je dan, als het haaks op elkaar staat? Ik kan niet dan maar kiezen voor de ene kant en besluiten dat te geloven. Zo werkt mijn brein niet. Ik wil de waarheid weten. Maar die bestaat blijkbaar niet. De waarheid is voor iedereen anders. Het is maar net wie je het vraagt.
Ik probeer te focussen op waar ik wél grip op heb (geleerd bij therapie, zouden enkele wereldleiders ook eens moeten proberen. Zou een boel heisa schelen, denk ik zo). Bijvoorbeeld mijn kinderen. Ik kan hen naar mijn beste kunnen opvoeden tot gelukkige, gezonde, weldenkende mensen. Dan moeten ze zich nog steeds staande houden in een wereld die in de fik staat, maar dan maken ze het in ieder geval niet erger. Of zoiets? En mezelf natuurlijk: ik kan zelf ook in het heel klein een bijdrage leveren aan het blussen van de wereld. Al voelt dat vaak niet zo.
Ik heb er last van, van de staat van de wereld. En ik vind het heftig dat ik mijn kinderen in zo’n wereld heb gebracht. Het is niet iets van de laatste tijd: ik kan het nieuws al jaren niet meer kijken, omdat ik dan spontaan depressief raak. Alle narigheid die gaande is, weegt te zwaar op mijn schouders. En toch voelt het ook fout om volledig mijn kop in het zand te steken, want dan voelt het alsof ik me aanstel. Dan komen er gedachten op als: ‘Wat zeur je nou? Jij hebt het goed. Weet je wie het écht zwaar heeft? Jij niet, maar zij!’ Maar ja, die mensen die het écht zwaar hebben, hebben er ook niks aan als ik ongelukkig en depressief ben. Een dunne lijn en ik denk dat ik er de rest van mijn leven over doe om te leren hoe ik op die lijn kan blijven balanceren.
Nogmaals: sorry voor mijn pessimisme. Volgende week weer een luchtigere, vrolijkere column. Beloofd. In de tussentijd: wees gewoon een beetje lief voor elkaar.
Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Op sociale media regent het reacties na de uitzending van Uit de Schulden. Veel kijkers begrijpen niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. “Een erfenis van 3000 euro en dan meteen alles opmaken? Dat is toch onbegrijpelijk”, is een veelgehoorde mening.
Gisteravond keken maar liefst 470.000 mensen naar een nieuwe aflevering van Steenrijk, Straatarm. Alleenstaande moeder Roosmarie zorgde voor heftige reacties: “Nooit gewerkt? Hoe dan?”
Er zijn moeders die hun wasmand altijd leeg hebben, die op maandag het weekmenu klaar hebben en wiens aanrecht altijd blinkt. En dan heb je de moeders die het huishouden gewoon nooit helemaal onder controle krijgen.
Dat scholen bezig zijn met een gezond voedingsbeleid en beleg op brood, is natuurlijk alleen maar goed. Maar je kan ook overdrijven. Zeker voor moeders met zeer kieskeurige eters kan een streng beleid veel stress opleveren, vindt Ilse.
Influencer Rianne Meijer is zwanger van haar tweede kindje. De aankondiging kwam op haar eigen kenmerkende manier: met een flinke dosis zelfspot en humor.
Met een baby op vakantie gaan klinkt op papier als een leuk idee: zon, zee, qualitytime. Alleen vergeet je dan het hele stuk voor je aankomt op je bestemming. Zoals bepakt en bezakt het vliegtuig in komen met een kleintje.