‘Ik was mijn zoon (2) kwijt in een drukke parkeergarage’
Elke week vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Jolanda is getrouwd met Sem en moeder van Stephano (4) en Jolie (1).
“Ik waarschuwde Sem wel honderd keer op een dag als hij alleen met onze dreumes op pad ging: verlies ‘m geen seconde uit het oog. En toch was ík degene die twee jaar geleden even niet oplette in de drukke parkeergarage van het winkelcentrum…
Zuchtende mensen
Het was zaterdagmiddag. Met drie loodzware boodschappentassen aan m’n arm zocht ik bij de betaalautomaat naar mijn parkeerkaart. Stephano stond naast me, en de rij met zuchtende mensen achter me werd steeds langer. Na drie minuten tevergeefs al m’n zakken te hebben leeggehaald, drukte ik op het informatieknopje – of de beveiliging alsjeblieft de poort voor me open kon doen. Godzijdank werkte de aardige man mee, maar toen ik richting de auto wilde lopen, stond me een nieuw (en veel groter) probleem te wachten: ik zag Stephano niet meer.
Paniek
In blinde paniek begon ik te gillen. Ik gooide de tassen op de grond en rende als een kip zonder kop door de rij met mensen die – zoals ze zelf zeiden – ook niks hadden opgemerkt. Wat nu als mijn kind bij een vreemde was ingestapt? Of vrolijk over de parkeervakken liep en werd aangereden? In gedachte zag ik Stephano al onder een auto liggen. Want wie houdt er nu rekening met een overstekende peuter in een parkeergarage?
Lees ook
Boodschappen doen met drie kinderen: zo doe je dat in 15 minuten >
Misselijk
Hoewel er tientallen mensen meezochten, hadden we Stephano na een een halfuur nog steeds niet gevonden. Ik werd misselijk en licht in m’n hoofd, maar net op het moment dat ik door alle emoties door mijn benen zakte, hoorde ik een vrouw in de verte roepen: ‘HIJ IS GEVONDEN!’
Twee mannen hielpen me met opstaan en zetten me op een stoel om bij te komen, maar ik wist niet hoe snel ik naar de uitgang moest rennen. En ja hoor, daar zat m’n peuter vol trots op schoot van de beveiliger. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld.
IJsje
In tranen vroeg ik waar hij al die tijd was, maar Stephano was zich natuurlijk van geen kwaad bewust. Eenmaal thuis kreeg hij een ijsje. En heb ik ‘m urenlang kapotgeknuffeld.”
Benieuwd naar meer ‘Dat ging ff mis'-verhalen? Je leest ze elke week op Kekmama.nl.
