Dilemma: ‘Hoe vertel ik mijn partner dat ik van gedachte ben veranderd en geen tweede kind wil?’

Rosalie (37): “Vijf jaar geleden leerde ik mijn vriend kennen via een datingsite. Ik liet hem direct weten dat ik opzoek was naar iets serieus. Ik wilde namelijk ontzettend graag settelen en een gezin stichten. Al op de derde date hadden we het over kinderen. Ik zei dat ik er graag twee wilde en tot mijn grote vreugde dacht hij er hetzelfde over. Al een jaar nadat we een relatie kregen, besloten we ervoor te gaan. Het voelde goed, dus waarom wachten?

Gelukkig raakte ik snel zwanger. De zwangerschap zelf vond ik best zwaar. Het hele eerste trimester was ik kotsmisselijk. Pas met een week of 18 nam dat af. In het derde trimester kreeg ik veel last van bekkeninstabiliteit, waardoor lopen steeds pijnlijker werd. Met 38 weken was ik er dan ook behoorlijk klaar mee. Kon die baby niet al komen? Ik had pech en moest nog een tijd wachten. Pas met 41+5 werd onze zoon geboren.

Kraamtijd en borstvoeding

Natuurlijk was ik dolgelukkig met de komst van ons jongetje, maar de kraamweken vond ik zwaar. Het lichamelijke herstel was pittig -ik was flink uitgescheurd- en ik had ontzettend last van kraamtranen. Op de kraamvisites kijk ik niet met plezier terug. Ik had vooral veel pijn en was constant aan het huilen, eigenlijk wilde ik zo helemaal niet gezien worden. Pas toen mijn zoontje drie maanden was, begon ik een beetje van het moederschap te genieten. Ook omdat ik toen stopte met borstvoeding geven. Want eerlijk is eerlijk: ook dat vond ik zwaar. Ik had me van tevoren verheugd op die intieme momentjes met je baby aan de borst, maar door omstandigheden moest ik vooral veel kolven en dat vond ik niet bepaald een pretje.

Gebroken nachten en strijd

Inmiddels is mijn zoontje drie. Het is een schat van een jongetje en ik zou hem voor geen goud kwijt willen, maar ik ben het ouderschap altijd zwaar blijven vinden. Ik vind het gewoon ontzettend vermoeiend. De gebroken nachten… Die eeuwige strijd rondom eten, aankleden en ja… wat niet eigenlijk? Stiekem kijk ik er erg naar uit dat hij over een tijdje naar de basisschool gaat. Eindelijk weer wat rust in de tent.

Een tweede kind

Mijn vriend denkt hier heel anders over. Hij zegt juist vaak hoe leuk hij die babytijd vond. Ja, niet gek, denk ik dan, jij hoefde geen zwangerschap, bevalling, herstel en borstvoedingstraject te doorstaan. Jij had geen last van hechtingen, hormonen, kraamtranen, stuwing en mom guilt. Mijn vriend is in de vooronderstelling dat we voor een tweede gaan, zodra ons zoontje naar de basisschool gaat. Dat was namelijk altijd ons plan. De waarheid is dat ik er niet aan moet denken om alles nog een keer mee te maken. Die basisschoolperiode geeft me mijn vrijheid terug, dan gaan we toch niet van voor af aan beginnen?

Dilemma

Ik voel al jaren geen wens voor een tweede, maar heb dit nooit met mijn vriend besproken, omdat ik dacht dat dit nog wel zou komen. “Als je kind drie is, gaan je eierstokken weer rammelen, dan ben je die babytijd alweer vergeten”, zeiden vriendinnen vaak. Ik geloofde daar echt in, maar het is niet gebeurd. Hoe kan ik dit het beste met mijn vriend bespreken? Ik ben bang dat hij het vreselijk vindt als zijn wens voor een tweede niet in vervulling gaat.”

Meepraten? Dat kan via onze Facebookpagina!

Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >