Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Charlotte. Ze wordt gek van de ouders van leerling Fiene.
‘Er hangt een plezierige opwinding in de klas, want we gaan tosti’s maken. Zoals elke donderdag. De kinderen vinden het geweldig. Om de beurt nemen ze ketchup mee van thuis. Vandaag heeft Fiene de beurt. Maar ze ziet er niet vrolijk uit. Nadat ze een tijdje heeft staan dralen bij mijn stoel overhandigt ze me een fles Heinz met een klein bodempje ketchup. “Sorry juf”, zegt ze. “Hij was op.”
Ik voel ergernis opkomen. Niet jegens Fiene, maar jegens haar ouders. Ik word gek van die twee. We hebben net het schoolkamp achter de rug waarbij ze beiden weigerden de €25 aan ouderlijke bijdrage te betalen. Omdat ze allebei vonden dat het de beurt van de ander was – ze zijn niet meer bij elkaar. Vader reageerde überhaupt niet op telefoontjes, appjes en mails. Moeder nam alleen de telefoon op om te zeggen dat ze niet betaalde omdat haar ex aan de beurt was.
Intussen zei Fiene tegen haar vriendinnetjes dat ze niet mee op kamp wilde omdat ze er geen zin in had. Toen ik dat hoorde nodigde ik haar uit voor een chocomel bij het tentje op de hoek. Daar bekende ze dat ze wel mee wilde, maar dat het nou eenmaal niet kon. “Omdat mijn vader niet wil betalen. Dat zegt mijn moeder.” Ik zei dat de school het zou oplossen, en dat ze absoluut mee mocht. “We gaan niet eens weg zonder jou”, zei ik. “Veel te ongezellig.”
De avond voor het kamp kreeg ik twee telefoontjes. Om acht uur belde Fienes moeder om te zeggen dat we niet hoefden te denken dat ze arm was, dus dat ze alsnog betaalde, maar dat ze haar ex een klojo vond. Om negen uur belde de ‘klojo’ met de vraag of ik een luchtbed had voor Fiene. Gelukkig had ik er nog een op zolder liggen.
De volgende ochtend stopte er een Porsche bij de school. Daaruit stapten Fiene en haar vader. Misschien wilde die laatste laten zien dat hij ook niet arm was. En nu staat Fiene hier met haar ketchupfles. Ik had vanochtend al een voorgevoel. Daarom had ik een extra fles ketchup meegenomen. Met een knipoog open ik mijn tas. Het is of de zon opgaat, zo begint Fiene te stralen. Eigenlijk word ik daar extra boos van. Ik ben blij dat haar ouders niet voor mijn neus staan, anders zou ik in staat zijn ze de huid vol te schelden. Ik moet van dit gevoel af. Thuis google ik ‘Hoe ga ik om met woede?’ Op alle sites komt dezelfde, ouderwetse tip terug: tel tot tien.
De volgende ochtend loop ik Fienes moeder tegen het lijf. Terwijl ik haar aanstaar tel ik in mezelf stilletjes tot tien. Het helpt niet. Ik ben nog steeds boos. Ik ga door tot twintig. Het moet een raar gezicht zijn. Ik moet opeens lachen om haar verbaasde blik. Zij lacht aarzelend terug. Ik voel mijn boosheid wegsijpelen. Vriendelijk vraag ik: “Zullen we gauw eens over Fiene praten?”
Juf Isa zag bloed in de klas. Ze volgde het spoor en vond Isa in elkaar gedoken in een hoekje. Je leest het hier.
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
Kinderen kunnen nogal lomp uit de hoek komen. Bij voorkeur in het openbaar. En op een volume waar een megafoon zijn hoed voor zou afnemen. Zo ook de dochter van Inge, die begon over twee Minions in de supermarkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen. Deze week hoe een Tikkie een eind kan maken aan een jarenlange vriendschap.
Een baby en gebroken nachten: voor actrice Anouk Maas is het leven sinds de komst van haar dochtertje Ella-Mae flink veranderd.
De Braziliaanse moeder Carol Canineu, moeder van drie, herinnert zich het moment nog goed: haar zesjarige dochter liet een bakje yoghurt over de bank vallen. Ze stond op het punt om uit te barsten, maar hield zichzelf tegen.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.
Je zwoer ooit dat je het helemaal anders zou doen dan je ouders. Geen “omdat ik het zeg”, geen zuchten als iemand z’n beker omstoot. En toch… hier ben je dan. Precies dat aan het doen.
