De juf: ‘Robbie is nieuw in groep 7 en ziet mij als zijn reddingsboei’

Robbie is nieuw in groep 7. Een grappig ventje met een weelderige bos haar. Na mijn mondelinge introductie over de Amerikaanse schilder Andy Warhol, zit hij letterlijk met z’n handen in het haar. “Ik weet echt niet hoe het moet, en ik kan het niet, ik vind het eng”, zegt hij geërgerd. “Waarom laat je geen schilderij van hem zien? Dan weet ik wel hoe het moet.” Ik vertel hem dat het veel leuker is om met de tips die ik zojuist gaf zelf aan de slag te gaan. “Want dan wordt het pas jouw kunstwerk, en niet een kopie van Andy Warhol”, leg ik uit. “Begin maar gewoon met dun te tekenen en bedenk dat het nooit fout is wat je doet.”

Reddingsboei

Robbie zucht en probeert het weer. Maar zijn handen krijgen niet de juiste bevelen uit zijn hoofd. Na tien minuten naar zijn witte papier gestaard te hebben, kijkt hij weer wanhopig naar mij. Natuurlijk zie ik zijn bedelende blik, toch geef ik hem geen voorbeeld. De rest van de kinderen is al aan de slag. Die weten dat ze bij mij geen succes hebben met dergelijke verzoeken. Maar Robbie is nieuw en ziet in mij zijn reddingsboei, in plaats dat hij zelf probeert te zwemmen.

Lees ook – De juf: ‘Opeens barst Joes (7) in woede uit en begint hij te schreeuwen’ >

Creativiteit

Zelf iets bedenken? Sommige kinderen hebben er geen moeite mee, de meeste wel. Deels zal het bij de ontwikkeling van het kind horen, deels schuilt het in de opvoeding. Ouders willen dat kinderen gehoorzamen. School doet daar vaak nog een schepje bovenop. De juf of meester vertelt de kinderen precies wat ze moeten doen en als gehoorzame eendjes waggelen ze in het spoor mee.

Wat als Robbie nu nauwelijks gestimuleerd is in zijn leven, om wat voor reden ook, om zelf iets te bedenken? Dan is mijn les opeens een zware hindernisbaan die hij zelf moet overwinnen. Als kinderen buiten bepaalde banen leren denken, leiden we ze op tot creatieve mensen en leren ze hun eigen talenten kennen, vind ik. Wijs kinderen de weg, maar gun ze hun eigen bestemming. Als ik ze leer te tekenen in de stijl van Van Gogh, Picasso of Herman Brood, laat ik ze vooraf nooit een voorbeeld zien. Ik vertel over hun vaak flamboyante levens, hoe deze kunstenaars werkten, wie ze hebben ontmoet. Over hun successen en tegenslagen. Ik vertel ze hoe ze de wereld zagen en hoe ze dat vertaalden als ze eenmaal een penseel in hun hand hadden.

Basisinstructies

Als de kinderen dan zelf aan de slag gaan, krijgen ze een aantal basisinstructies mee. Zo werken ze stap voor stap naar een eindresultaat toe, dat ze vooraf niet kennen. Ik neem met Robbie nog een keer die instructies door. Heel voorzichtig begint hij nu toch te tekenen. Hij vindt het meteen al slecht. Ik moedig hem weer aan. Nu zet hij door. Uiteindelijk heeft hij toch een eerste opzet klaar. Met een kwast en verf kan hij verder – al krijgt hij het niet helemaal af.

Na schooltijd komt hij vertellen dat hij dat helemaal zelf bedenken en doen toch wel leuk vond. Trots laat hij zijn drogende schilderij zien aan zijn klasgenootje dat net naast me staat. Met een grote glimlach loopt hij naar buiten.

Dit artikel staat in Kek Mama 07-2021.

Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.