Iedere week vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Anne (47) geeft les aan groep 1/2 en stond met alle ouders op de ouderborrel.
“Ik ben inmiddels twaalf jaar juf op deze school en geloof me: ik heb alles gezien. Kinderen die een drol verstoppen in hun jaszak, moeders die op het schoolplein hun partner openlijk dumpen, ik kan nog wel even doorgaan. Maar de ouderborrel van groep 1/2 gaat linea recta m’n top drie in.
Twee keer per jaar organiseren we die borrel. Lekker informeel, glaasje wijn, wat blokjes kaas, gesprekje hier en daar. Ouders leren elkaar kennen, wij juffen kunnen de sfeer een beetje peilen en toegegeven: het is ook gewoon gezellig. Tot je de vader van Maaike erbij hebt.
Hij is zo’n type dat al vóór z’n eerste slok wijn roept dat-ie ‘eigenlijk nooit drinkt’. En dan binnen twintig minuten staat te dansen alsof we bij een vrijgezellenfeest op Mallorca zijn.
Ik had ‘m al in m’n ooghoek toen hij z’n zesde glas Sauvignon Blanc achterover sloeg. Je zag het gebeuren: het moment dat z’n ogen nét iets te lang bleven hangen op de moeder van Stijn. Dat hij het plots een goed idee vond om de Spotify afspeellijst over te nemen (‘Hebben jullie geen Hazes?’). En toen kwam ‘ie: de microfoon.
We hadden dus geen microfoon. Maar een wc-borstel die hij uit de schoonmaakkar had geplukt deed blijkbaar prima dienst. ‘Mag ik even wat zeggen?’ riep hij, terwijl hij op een kruk klom. Het werd doodstil.
‘Lieve mensen’, begon hij, al zwaaiend met dat toiletgereedschap. ‘Ik wil even zeggen dat ik zo dankbaar ben. Voor de juffen. En voor jullie. En vooral… voor m’n dochtertje Maaike. Dat ze er is. En dat ze van míj is. Dat is toch prachtig?’ En toen – ik zweer het je – begon hij te zingen. Zij gelooft in mij. Met trillende stem en uit volle borst. Ik keek naar mijn collega-juf Evelien. Zij stond met open mond te staren.
Toen hij klaar was klonk er een applausje. Zo’n ongemakkelijk soort, met veel neplachjes en schuifelende voeten. De moeder van Maaike stond inmiddels met vuurrode wangen bij de kapstok te mompelen dat hij ‘eigenlijk best verlegen is hoor, normaal gesproken’. Vijf minuten later was hij weg. Afgevoerd door zijn vrouw.
De dag erna stond hij op het schoolplein. Zonnebril op, dikke jas, z’n kop net iets te diep in z’n schouders. Ik knikte vriendelijk en hij mompelde iets dat leek op een ‘goedemorgen’, zonder me aan te kijken. Begrijpelijk.”
Ook juf Irene maakte een bizar moment mee met een vader: ‘Met wit poeder onder zijn neus zat hij bij het tienminutengesprek’. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
