De juf: ‘Ik moest tussen twee bekvechtende ouders springen’

Maandagavond, thuis bij de open haard, kat op schoot, man en puberzoon kijken Netflix. Ik lees de vragenlijstjes die mijn leerlingen hebben ingevuld. Ze moesten hun lievelingseten opschrijven, (‘vrieten’), wat ze na school het liefste doen (‘keemen’), waar ze blij van worden (‘lopen in de bozen’), waarvan verdrietig (‘Toen me vis op de grond viel’). Bij Timmies antwoord op de laatste vraag vergaat me het lachen: ‘Als mama huilt.’ ‘Sommig ruzies tusse me ouders’, schrijft Ilse.

Echtscheidingsprotocol

De ouders van Timmie en Ilse zijn uit elkaar, zoals die van vijf andere kinderen uit mijn klas. Voor al deze pechvogeltjes moet ik dus het verschil gaan maken, denk ik somber. Dat staat in het Echtscheidingsprotocol: ‘Op onze school maakt de leerkracht het verschil voor kinderen wier ouders scheiden.’ Hoe de leerkracht dat moet doen staat er ook, namelijk door ‘signaleren, interpreteren, de hulpvraag formuleren en doeltreffend handelen met behulp van het risicomodel’, en zo gaat het nog een tijdje door. Het enige wat ik kan onthouden is: ‘Oprechte warmte, belangstelling en respect tonen.’

Net een verkeersleider

Ik pak een andere vragenlijst uit mijn tas, ingevuld door de gescheiden ouders. Er staat in aan wie ik hun kinderen de volgende dag moet meegeven na school: (stief)vader, (stief)moeder, (stief)oma, (stief)opa. Of de oppas. Soms voel ik me net een verkeersleider. Bij een onaangekondigde ophaler moet ik telefonisch contact opnemen met de eerste ouder; terwijl ik intussen moet bijhouden of de andere acht kinderen in kwestie wel door de juiste persoon worden opgehaald.

Lees ook – Co-ouderen na de scheiding: ‘Het gemis van je kinderen went nooit’ >

Vandaag ging ik de mist in

Ook bij schoolactiviteiten is het oppassen geblazen. Vandaag ben ik de mist ingegaan bij de sportdag. Gisteren mailde ik alle ouders dat ik te weinig hulpouders had. Op het laatste moment bood Jolies vader zich aan. In mijn blijdschap vergat ik dat Jolies moeder ook kwam helpen, en die had in de vragenlijst aangekruist: ‘De ouders hebben er problemen mee elkaar tijdens schoolactiviteiten te ontmoeten’. Terwijl de elftallen zich opstelden zei Jolie angstig: “Juf, daar komt papa. En mama is er ook.”

Bekvechtende ouders

Het was alsof er twee planeten op elkaar botsten. Het hele voetbalveld keek toe hoe de twee begonnen te bekvechten. Ik sprong tussenbeide en bood mijn excuus aan. Jolies vader ging boos weg; haar moeder had de rest van de dag de bokkenpruik op. Ik verga van de schuldgevoelens, met name jegens Jolie. Voor ‘signaleren, interpreteren en snel en doeltreffend handelen’ ben ik gezakt als een baksteen.

We hebben geluk gehad

Ik kijk naar mijn man en zoon. Dat we hier nu met zijn drietjes bij de open haard zitten is niet vanzelfsprekend. Tien jaar geleden werd mijn man verliefd op een collega. Ik was razend, onze zoon ontroostbaar.  Mijn man koos uiteindelijk voor mij, en het lukte me hem te vergeven. We hebben geluk gehad, realiseer ik me. “Thee of wijn?” vraagt hij. “Wijn”, zeg ik. “Een groot glas.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.