Beeld: Getty Images
Elke woensdag vertelt een leerkracht aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Marjolijn (43) is leerkracht in groep 4.
Dylan (8) is wat iedereen een voorbeeldige leerling zou noemen. Rustig, gehoorzaam, geliefd bij de andere kinderen. Zijn prestaties zijn bovengemiddeld, maar lager dan hij zou kunnen, vermoed ik. Bovenal is hij onopvallend. Dat laatste heeft Dylan tot een kunst verheven. Stilletjes achter zijn tafel, zou je soms bijna vergeten dat hij er was.
Bij Veilig Thuis is hij een oude bekende. Dylan werd op zijn vierde uit huis geplaatst. Zijn vader komt geregeld in aanraking met de politie en heeft een aantal keren vastgezeten, moeder verdooft haar problemen met drank en drugs. Als Dylan uit school komt, slaapt ze meestal. Na de eerste interventie van Veilig Thuis namen opa en oma Dylan in huis. Daar woonde hij tot hij naar groep drie ging, daarna werd het dagelijkse woon-schoolverkeer zijn grootouders te veel. Na een traject van maanden waarin hij bij een klasgenootje verbleef, is besloten Dylan weer thuis te laten wonen onder begeleiding van een gezinsvoogd. Daar gaat het sindsdien goed, zegt hij. Maar als ik hem tegen zijn muur zie leunen, veilig verstopt achter zijn onzichtbaarheidsmasker, heb ik daar mijn twijfels over.
Sinds kort hebben ze een hond, weet ik. Een Argentijnse dog, Ares. Dylans vader wil hem trainen voor de hondensport. “Hoe is het met Ares?” vraag ik in de pauze. “Luistert hij al een beetje?” Dylan lacht zijn vriendelijkste glimlach. Ik vind het bijzonder hoe hij ondanks zijn imposante postuur voor zijn leeftijd, zo ontwapenend kan zijn. “Ik mag hem niet aaien van mijn vader”, antwoordt Dylan. “Daar wordt hij een schoothond van, zegt hij.” Ik twijfel hoe ik zal reageren. Hoe moet het zijn voor een achtjarige als hij een huisdier krijgt, maar hem niet mag aaien? “O”, zeg ik dus maar. “Vind je dat jammer?” Dylan haalt zijn schouders op. Thuis is niet zijn favoriete onderwerp.
Lees ook – Vanessa (6) wil bij juf Saskia komen wonen >
Ik denk dat Dylan het liefst aan de aandacht ontsnapt omdat hij zijn problemen in zijn ogen maar beter kan verbergen. Straks moet hij wéér verhuizen. Tegelijkertijd hunkert hij naar warmte. Wanneer ik in een onbewaakt ogenblik een bemoedigende arm om hem heen sla, voel ik hem verzachten en dankbaar tegen me aanleunen. En wanneer een paar klasgenoten grapjes maken, zie ik aan de twinkeling in zijn ogen dat hij het liefst mee zou doen. Naadloos manoeuvreert hij tussen zijn twee werelden: op school, waar het leven vrij en veilig is, en thuis, waar én waarover hij zich het best gedeisd kan houden. In een ander leven was hij de leider van de klas geweest, met zijn natuurlijke overwicht en charisma, maar in dit leven voelt Dylan die ruimte niet. Nog niet, tenminste. Aan het eind van het schooljaar verdelen we de rollen voor het eindejaarstoneelstuk. Een van de hoofdrollen is de koning. “Wie wil die graag spelen?” vraag ik. Bijna iedereen steekt een hand op. Dylan zit ineengedoken in zijn vaste pose. Met de goudkartonnen kroon in mijn handen loop ik naar hem toe. “Dylan”, zeg ik, “ik denk dat jij daar geknipt voor bent.” Op zijn gezicht verschijnt opnieuw die ontwapenende glimlach. Dylan komt er wel, denk ik. Dit artikel staat in Kek Mama 09-2021. Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.