Vanessa (6) wil bij juf Saskia komen wonen

Vanessa, een zesjarige schoonheid met bruine krullen, draalt voor mijn bureautje. “Wou je me iets vragen?”, vraag ik. “Ja juf”, zegt ze. “Mag ik bij jou komen wonen?” Ik schrik. Er moet wat aan de hand zijn mocht een kind weg willen bij zijn ouders. Dan denk je al gauw aan verwaarlozing of mishandeling.

“Kom eens hier”, zeg ik. “Het is niet de bedoeling dat kinderen bij hun juffen wonen. Maar ik wil wel graag weten waarom je het zou willen.”
“Omdat u geen kleine kindjes hebt”, antwoordt ze. Dat klopt. Ik heb twee stoute puberzonen. Vanessa vult aan: “Als mama de baby krijgt wordt alles zo druk.”
 

Goede B-film

Van de gezinssituatie van Vanessa zou je een goede B-film kunnen maken. Haar ouders zijn gescheiden, ze woont bij haar moeder, samen met haar vierjarige broertje Mark, die het syndroom van Down heeft. Om het weekend is Vanessa bij haar vader. Hij is een bekende tv-quizpresentator, die ontspannen in de bladen poseert met zijn nieuwe, jonge vrouw.

Thuis is het minder relaxed, het stel heeft een drukke peuter en een baby die veel huilt. Daarom mag Vanessa’s broertje Mark, die met zijn handicap veel aandacht vraagt, vaak niet meekomen naar de papa-weekenden. Tot ongenoegen van de jonge vriend van Vanessa’s moeder, die er toch al niet zo niet goed tegen kan dat zijn vriendin zoveel tijd kwijt is aan haar kinderen. Vanessa’s moeder is zeven maanden zwanger van hem.
 

Lees ook
59% van de moeders wil meer tijd met haar kinderen doorbrengen >
 

Vanessa's vluchtweg

Vanessa’s vluchtweg is de derde partij: haar grootouders die in dezelfde stad wonen. Maar zij vangen ook twee andere kleinkinderen op, de zoontjes van hun zoon die met zijn vrouw in een afkickkliniek verblijft vanwege een cokeverslaving. Kortom: Vanessa is in drie overbelaste gezinnen de wijze oudste, die geen aandacht vraagt. Die rol speelt ze goed.

Voorzichtig pols ik of er sprake is van huiselijk geweld, maar die indruk krijg ik niet. Vanessa is gewoon eenzaam. Ze verdrinkt in drie huizen in de kleine kinderen, en over twee maanden komt er weer eentje bij. Dezelfde middag bel ik Vanessa’s ouders, en een paar dagen later zitten ze tegenover me. Ik vertel ze waarom ik me zorgen maak over hun dochter. Uit hun reactie blijkt wat ik hoopte: dat er geen sprake is van onwil. Ze hebben gewoon niet in de gaten gehad dat Vanessa tekort kwam.
 

‘Komt u gauw naar Pippa kijken?'

Vanessa’s moeder krijgt tranen in haar ogen; haar ex troost haar hartelijk, zoals hij verliezende quizkandidaten troost. Daarom ben ik fan van hem. Samen maken ze afspraken om meer ruimte voor Vanessa te creëren. Het werkt. De volgende maanden zie ik Vanessa opbloeien. Tegen de tijd dat haar zusje wordt geboren is Vanessa zo vertroeteld dat ze van het kleintje kan genieten. In de kring vertelt ze trots dat ze haar in bad mag helpen doen. “Komt u gauw naar Pippa kijken?”, vraagt ze. Dat beloof ik. Dan gaat ze blij naar huis. Haar eigen huis. Huppelend.
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.