Dat ging ff mis: ‘Wat stelde ze zich aan, dacht ik nog. Stop met dat idiote gekrijs!’
Beeld: Getty Images
Elke maand vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Laura (32), moeder van Anna (12):
“Op een zonnige vrije dag ging ik echt op voor de Perfect Mom-award. Anna was destijds vijf en we waren van de kinderboerderij naar de speeltuin gegaan, daarna gestopt bij de ijssalon en op weg naar huis langs opa en oma geweest. Thuis at ze zonder gedoe de gezonde maaltijd op die ik in elkaar had geflanst, omdat ik beloofd had dat ze daarna nog buiten mocht spelen.
Terwijl Anna op het plein ‘landje veroveren’ speelde met de buurjongetjes, ruimde ik de vaatwasser in. Door de openstaande voordeur hoorde ik haar gieren van het lachen. Ik zakte met mijn wel verdiende kopje koffie onderuit in een tuinstoel. Dit was een dag met een gouden randje, dacht ik nog.
Foute boel
Helaas, een paar seconden later hoor ik een ijselijke gil, gevolgd door wild gekrijs. Duidelijk mijn dochter. Ik rende naar buiten, waar Anna op de grond zat te schreeuwen. Wat ik ook zei, ik kreeg er geen zinnig woord uit. Ik tilde haar op, maar ze leek een op hol geslagen hyena.
“Een paar seconden later hoor ik een ijselijke gil, gevolgd door wild gekrijs”
Uiteindelijk wees ze naar haar pols, waar ik een ieniemienie wondje constateerde. Ik dacht dat ze zich aanstelde en vroeg of ze alsjeblieft wilde stoppen met dat idiote krijsen, een beetje koelen zou vast helpen. Ik hield haar pols onder de kraan, maar ze bleef huilen. Lichtelijk geïrriteerd probeerde ik een pleister uit de kast achter mij te pakken. Maar toen ik me weer omdraaide, zag ik een enorme zwelling. Dit was foute boel. We moesten direct door naar de spoedpost.
Lees ook – Dít hoort in een EHBO-doos voor kinderen >
Spoedeisende hulp
Drie uur later had ze haar arm tot haar oksel in het gips. De doktersassistente had bij het aanmelden nog lachend gezegd dat je geen arts hoefde te zijn om te zien dat dit gebroken was. Fijn. Die opmerking had ik echt nodig om me nog rotter te voelen. Om mijn schuldgevoel af te kopen, stapten we voor de tweede keer die dag bij de ijssalon binnen. De eigenaar snapte me meteen, toen ik zei ‘doe maar de grootste’, daarbij wijzend op de gipsen arm van mijn arme meisje.”
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
