‘Zo kreeg ik het voor elkaar dat mijn kinderen helpen schoonmaken’

Nog meer stress

Elk kind begint te zeuren als hem gevraagd wordt in huis mee te helpen. Zo ook die van Lisa. ‘Toen ze redelijk oud genoeg waren om te helpen met een paar basale taken, begon het geklaag’, vertelt ze. ‘Ik heb alle trucs geprobeerd: positieve discipline, dreigen met gevolgen en ze naderhand belonen. Maar niets hielp om mijn kinderen te motiveren en dan werd ik boos op ze. Al snel werd het aansporen van mijn kroost nog stressvoller voor mij dan het schoonmaken zelf.’

Lees ook:
Eerst opruimen, dan chocola: onderhandelen met je kind >

Angst

Lisa vatte het gemopper van haar kinderen persoonlijk op. ‘Toen ze klaagden dat ze niet wilden helpen, of mijn verzoek ronduit negeerden, voelde het alsof ze klaagden over mij. Was ik zo afschuwelijk dat ik hun hulp niet verdiende? Tot het tot me doordrong: ik kan hun houding niet veranderen, maar wél die van mezelf.’ Lisa besloot twee zaken te scheiden: nare klusjes doen en haar emotionele angst. ‘Ik dacht: het moet minder moeilijk zijn om mijn kinderen zover te krijgen om mee te helpen, als ik hun gebrek aan enthousiasme niet meer als een belediging zie.’

‘Het gaat niet over mij'

Lisa kan blij zijn, want nu ze minder uitvalt tegen haar kinderen, steken ze automatisch wat vaker de handen uit hun mouwen. ‘Ik fantaseer nog steeds dat mijn kinderen op een magische manier irritante klusjes doen, zonder dat ik ze erom hoef te vragen. Dat zal nooit gebeuren, maar er is zeker een verschil met voorheen: als ze nu met hun ogen gaan rollen, weet ik dat het niet over mij gaat. Het gaat over de afwas doen of lopen met de hond, in plaats van spelen of gamen. En weet je? De afgelopen maand ben ik niet één keer tekeer gegaan tegen ze.”