”Zelfs mijn zoon van zes zit nog op mijn rug”

“Koos van zes zit niet zo vaak meer in de draagdoek, maar als-ie moe is slinger ik hem zo op mijn rug. De jongste twee neem ik altijd mee in de draagdoek – soms zelfs tegelijk. ‘Je moeder lijkt wel een pakezel’, zei de juf tegen mijn oudste.

Enthousiaste dragers

Koos had als baby last van krampjes. Zodra ik hem neerlegde, begon hij te brullen. Maarten en ik liepen urenlang rondjes met hem op de arm. Op een online forum las ik over draagdoeken. Een groot succes: Koos sliep zodra ik hem in een draagdoek deed. Had ik eindelijk mijn handen vrij om de was te doen of in een saus te roeren. Ook Maarten is een enthousiaste drager. Hij heeft maar één voorwaarde: geen roze doek als hij de jongens draagt.

Klungelen in het begin

Mijn familie is Indonesisch; in die cultuur worden baby’s ook gedragen. Mijn oma droeg mijn vader ook toen hij klein was. Mensen vragen altijd of het ingewikkeld is ’m te knopen. Dat valt reuze mee. Natuurlijk klungelden we in het begin met het omdoen van die dingen. Zes jaar geleden kreeg je alleen een boekje met een paar plaatjes en had je nog geen professionele YouTube-filmpjes. Ach, het ene stel zet een Ikeakast in elkaar, wij oefenden met knopen.

Geen kinderwagen nodig

Onze super-de-luxe kinderwagen staat stof te happen op de zolder van mijn ouders. Je tilt je een breuk aan dat ding. Dan draag ik liever twee kinderen op mijn rug en buik. Die zitten zó dicht tegen je aan dat het gewicht goed is verdeeld en je geen last krijgt van je rug. Het scheelt ook bij het boodschappen doen: er is weer ruimte in de kofferbak.”

Dit artikel staat in Kek Mama 09-2017