Elke bevalling verloopt anders: soms zoals je hoopt, soms met onverwachte wendingen. In ‘Tussen wel en wee’ delen moeders hun eigen verhaal. Deze week het bevallingsverhaal van Amber (38).
Hoeveelste kindje: eerste
Welke termijn: 41+3
Duur van de bevalling: 15 uur
Waar: ziekenhuis
Ik had een sterk voorgevoel dat een bevalling niet te regisseren is. Ik ging er open in en besloot het op mij af te laten komen. Om die reden volgde ik alleen een praktische bevallingscursus van een paar uurtjes. Daarin werd uitgelegd welke fases er zijn tijdens je bevalling en ik kreeg wat ademhalingsoefeningen mee. Niets zweverigs; precies passend bij mij. Bevallen in mijn toenmalige huis zag ik niet zitten, dus het werd sowieso in het ziekenhuis. Tegen de verloskundige had ik gezegd: “Wees vooral helder! Als ik iets moet doen, zeg het duidelijk en kort. Ik kan veel hebben.”
Rond 09.30 uur voelde ik lichte krampen. “Zou het nu beginnen?” dacht ik, terwijl ik nog even in bed lag. Het was nog prima te doen. Tot ik opstond en voor mijn gevoel iets voelde vallen. Toen ik keek, zag ik dat mijn vruchtwater groen en geel was. “Duidelijk!”, dacht ik, “hij heeft in het vruchtwater gepoept.”
Ik riep mijn man, die gelukkig thuis werkte. De verloskundige kwam ook al snel. Ze wilde het vruchtwater zien en zei dat het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Onderweg kreeg ik al geregeld weeën. Tijdens het loopje vanaf de auto naar het ziekenhuis, moest ik een aantal keer stilstaan en me vasthouden aan een lantaarnpaal tijdens een wee. De bevalling was duidelijk begonnen.
Eenmaal binnen kreeg ik een CTG op mijn buik. Eerst moest ik blijven liggen, daarna mocht ik met een draagbare versie rondlopen. Ik zat op een skippybal, liep wat heen en weer… het voelde nog te doen. Rond 14.00 uur vond ik het een stuk minder leuk worden. Ik wilde graag onder de douche. Dat hielp! Het warme water ontspande een beetje. Tot ik opeens allemaal mensen de kamer in hoorden komen.
Het was inmiddels ongeveer 14.45 uur toen een verpleegkundige mij met spoed uit de douche haalde: “Je moet eruit, de hartslag van de baby daalt.” Ik werd vluchtig afgedroogd en moest gaan liggen. Eerst op mijn linkerzij; dat hielp niet. Vervolgens op mijn rechterzij waarna de hartslag van mijn baby weer stabiel werd. Het was al snel duidelijk dat dit mijn positie voor de komende uren werd.
Ongeveer acht uur lang liggen op mijn rechterzij… Ik kon niet bewegen, want dat had direct effect op de hartslag van mijn baby. Ze plaatsten een hartslagmeter op zijn hoofdje om het beter in de gaten te houden. De uren kropen voorbij. De ontsluiting ging traag: van vier naar vier-en-een-halve centimeter. De weeën bleven krachtig en pittig. Ik raakte vermoeid en kon steeds lastiger de weeën opvangen.
De verpleegkundige legde nog een kruik tegen mijn rug, maar die was lauw. “Laat maar,” zei ik. “Ik wil graag iets van pijnstilling.” Toen kreeg ik een morfinepomp. Wat een verademing. De scherpe randjes gingen eraf en ik kreeg wat rust tussen de weeën door. Ondertussen gebeurde er weinig. De artsen snapten het niet: de weeën waren krachtig, maar mijn ontsluiting vorderde niet.
De gynaecoloog van de nachtdienst kwam erbij. “Als er bij de volgende controle niet meer dan vijf centimeter ontsluiting is, gaan we hem halen”, zei ze. Ik dacht stiekem alleen maar: laat het géén vijf centimeter zijn. Ik was op. Ze voelde. “Het is nog geen vijf.” Yes, dacht ik. Eindelijk gaat er wat gebeuren. Pas later bleek waarom de ontsluiting niet vorderde.
Ik moest stoppen met de morfine om naar de OK te gaan, maar ik hing haast als een verslaafde aan dat knopje. Nog één laatste shot en toen gingen we. De pijn kwam in volle hevigheid terug. In de operatiekamer probeerden ze een ruggenprik te zetten. Wel vijf of zes keer. Het lukte niet. De anesthesist werd zelfs een beetje boos, omdat ik mijn rug niet goed bol kon maken. Twee mensen hingen aan mijn schouders om te helpen, maar het lukte niet. Achteraf bleek dat de baby veel te hoog lag, waardoor het niet lukte.
“Je moet nu onder narcose”, zei de anesthesist toen. “Het duurt te lang en zijn hartslag reageert hierop.” Het laatste wat ik me herinner, is dat iemand zei dat ik moest gaan liggen en ik een kapje op mijn gezicht kreeg. Om 01.16 uur is Aiden geboren.
Toen ik wakker werd, vroeg ik het eerste wat in me opkwam: “Is het gelukt?” De operatiemedewerker moest lachen en zei heel droog: “Ja hoor, kijk maar naar je buik, die is weg.”
Even later werd ik naar de kamer gereden en stonden mijn ouders daar samen met mijn man. Hij had onze zoon in zijn armen. Aiden zat helemaal in dekens gewikkeld. Toen ik hem in mijn armen kreeg, had ik weinig kracht. Ik liet hem bijna vallen. Ik haalde de dekens van hem af en vroeg: “Is hij compleet?” De verpleegkundige lachte: “Pak hem maar snel weer in, hij krijgt het koud.” Ik was duidelijk nog een beetje onder invloed van de narcose.
Ik was en ben alleen maar dankbaar. Veertig weken lang was alles goed gegaan, en toen ineens die spanning met zijn hartslag. De angst dat hij zuurstoftekort zou krijgen, was groot. Toen ik hoorde dat hij het goed deed, was dat alles wat telde. Ik was zo blij dat hij gezond was.
Later hoorden wij dat hij verkeerd lag: een sterrenkijker met zijn hoofd omhoog, waardoor hij er nooit op de natuurlijke weg uit had gekund. Zijn hoofdje had een puntvorm van de druk. Zelfs de hartslagmeter bleek verkeerd geplaatst. Maar hij was er!
Het is voor mij nooit een trauma geweest. Dit is gewoon hoe het ging. Natuurlijk had ik het vooraf graag anders gewenst, met een natuurlijke flow, weeën die iets deden, een bevalling die vorderde. Toch heb ik mij er altijd bij neergelegd. Mijn voorgevoel over het niet kunnen plannen van een bevalling — met alle onverwachte wendingen die zich kunnen aandienen — bleek in mijn geval terecht. Goed luisteren, vertrouwen en ervoor gaan. Dat heeft tot een prachtig resultaat geleid: onze lieve Aiden.
Meer bevallingsverhalen lezen? Lees hier het bevallingsverhaal van Justine die pas op het laatste moment besloot waar ze wilde bevallen.
Wil jij jouw bevallingsverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen weet: stilte bij kleine kinderen is altijd een slecht teken. Ze doen geheid iets wat niet mag. En dan zijn er nog gradaties in ‘wat niet mag’. Shannon viel stijl achterover door deze actie van haar peuter Ted.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Charlotte, die regelmatig een verkeerde leeftijd krijgt aangemeten.
Ze zeggen dat opa’s een speciaal plekje hebben in het hart van hun kleinkinderen, en eerlijk, we snappen allemaal waarom.
Suzan en Freek hebben op Instagram een ontroerende update gedeeld, vergezeld van een prachtige foto waarop Suzan trots haar babybuik laat zien.
Soms zijn de grootste levenslessen verpakt in kleine, intieme momenten. Voor Maxime Meiland was dat het moment waarop ze haar dochtertje Claire vertelde wie haar biologische vader is.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
