Beeld: Marieke Timmer Fotografie
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Justine (27).
Hoeveelste kindje: Eerste
Welke termijn: 39+5
Duur van de bevalling: 5 uur en 15 minuten
Waar: Thuis
“Eigenlijk stond ik er vrij nuchter in. Ik heb een online cursus gevolgd en wat boekjes gelezen. Al met al niet veel voorbereiding, want ik wilde het op mij af laten komen.
Iets na drieën werd ik wakker met een heftige steek in mijn buik. De avond voordat ik ging slapen had ik nog twee kaassoufflés op, want dat was mijn craving. In mijn gedachten waren deze niet zo lekker gevallen en liep ik naar beneden om wat te drinken. De pijn bleef aanhouden en op het toilet verloor ik stolsels, waarbij mijn eerste gedachten was: ‘Is dit wel goed?’ Mijn, toen nog, vriend heb ik wakker gemaakt en gevraagd of hij de verloskundige wilde bellen. De contracties waren vanaf dat moment krachtig en frequent aanwezig.
De keuze over het thuis bevallen of in het ziekenhuis wilden we op het moment zelf maken, nadat de bevalling begonnen was. Een paar dagen voor de bevalling zei ik nog tegen mijn vriend: ‘Als Martine dienst heeft, dan beval ik thuis.’ En uiteraard stond Martine voor de deur. Mijn vriend vond de keuze spannend, maar stond achter mijn keuze en had vertrouwen in Martine.
Om 06:30 uur had ik acht centimeter. Het ging vlot! Eigenlijk had ik nog niet nagedacht over pijnstilling. Dit stuk herinner ik me wel als pittig. Mijn lichaam was aan het omschakelen naar persdrang en het was wennen. Mijn schoonmoeder en zus waren inmiddels samen bij ons in huis. Tijdens het moment van naar binnen stappen en dat ik hun handen op mijn schouders voelde, liet ik wat tranen gaan. Zo fijn om die twee naast mij te hebben staan.
Drie kwartier hierna kreeg ik persdrang die ik niet meer weg kon zuchten. Mee persen op bed vond ik een onprettige houding, op het toilet vond ik de verticale houding fijn. Rond 08:30 uur ben ik terug gegaan naar bed, omdat de ring of fire voelbaar was. Om 08:53 uur is Yven geboren, op bed, op handen en knieën. Ietwat aangeslagen, maar na wat prikkelen, huilde hij goed door. Echter hoorde ik de net geworden papa nog harder mee huilen.
Zelf was ik onder de indruk van wat er allemaal was gebeurd. Ik moest echt bijkomen. Wat was het bevallen hard werken, maar het ook meer dan waard.
Ik vond het eerste gedeelte gemakkelijk gaan. Ik zat redelijk snel in mijn eigen bubbel en had wel vertrouwen in mijn lichaam. Daarbij hield ik mij ook wel vast aan het vertrouwen in Martine. Rond de acht centimeter heb ik het als zwaarder ervaren en de persfase vond ik omschakelen. Het duurde even, voordat ik de juiste kracht hiervoor had gevonden.
Ik voelde mij overreden door een vrachtwagen en was zó blij dat het achter de rug was. Om Yven te zien was magisch.
Heel goed! Voor mijn gevoel had ik genoeg tijd tussen de contracties door om op adem te komen. De rust die aanwezig was thuis was heel prettig.
Vooral vertrouwen op je eigen lichaam! Naar mijn idee kan een heel lang bevalplan alleen maar tegenvallen.”
Meer bevallingsverhalen lezen? Lees hier het bevallingsverhaal van Maud: ‘Ik moest door de brandweer uit het raam getakeld worden’
Wil jij jouw bevallingsverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Groep 8 kamp: het is de laatste keer met z’n allen weg voordat de grote sprong naar de middelbare school wordt gemaakt. Wat Keesje alleen niet had verwacht, was dat ze halverwege dat kamp in de auto zou stappen om haar zoon op te halen.
Op vakantie ga je voor je rust, voor zon, zee, strand, quality time met je gezin. Niet om ineens 2000 kilometer van huis naast een oude bekende te zitten. Zeker niet een oude bekende in de vorm van een ex.
Sommige kinderen weten al op hun derde exact wat ze willen, hoe ze het willen, en vooral: hoe jij het moet doen. Het zijn geboren leiders. Of ze zijn gewoon bazig.
Mascha (46) is moeder van een zoon (19) die al bijna een jaar geen contact meer met haar wil. Ze heeft er veel verdriet van, maar wil haar zoon ook de ruimte geven om dingen te verwerken.
Leuk, zo’n schoolreisje met een groep kinderen met hoge verwachtingen en hulpouders die blijkbaar nóg hogere verwachtingen hadden van hun tijd samen.
We leven in een tijd waarin ouderschap onder een vergrootglas ligt. Wat we onze kinderen te eten geven? Daar heeft iedereen wel een mening over. Vooral als het om ‘ultra-bewerkt eten’ gaat. Zo ook diëtist Kelsey.