Waarom één kind lastiger kan zijn dan vier kinderen

“In mijn tienerjaren zaten mijn ouders in de bijstand. Als ik met een dubbeltje te weinig wisselgeld terugkwam van de boodschappen, had ik een probleem. Er was nooit ergens geld voor. Ik nam me voor dat ik mijn zaken later goed zou regelen.

Spaarrekening

Op mijn negentiende opende ik een beleggingsspaarrekening voor het kind dat ik ongetwijfeld snel zou krijgen. Van dat geld zou mijn zoon of dochter dan zo rond anno nu kunnen gaan studeren. Dat duurde allemaal ietsje langer. Tijdens mijn laatste relatie kreeg ik twee miskramen. Omdat de tijd begon te dringen en ik daarna geen leuke man tegenkwam, was ik me serieus aan het verdiepen in het krijgen van een kind met twee homoseksuele mannen.

Affaire met knappe Australiër

En toen ontmoette ik Brian, een knappe Australiër die een paar weken in Nederland op vakantie was. We kregen een affaire, maar ik kwam er snel achter dat hij en ik bij elkaar pasten als suiker en peper. Laid back was nogal zwak uitgedrukt. Zijn ouders hebben later tegen me gezegd: dank je wel dat je ons een kleinzoon hebt gegeven, anders was het er nooit van gekomen. Want ja, ik raakte zwanger. ‘Ruïneer ik je leven als ik besluit het te houden?’ vroeg ik hem. Zijn antwoord was gelukkig ‘nee’. Ik zou de volledige voogdij krijgen over Morris, en afzien van alimentatie.
 

Lees ook
'Voor ik het wist, zat ik hartstochtelijk met een vrouw te zoenen' >

De familie van zijn vader

Brian keerde terug naar Byron Bay en ik beviel een paar maanden later van onze zoon. Mijn beste vriend was erbij, hij is de peetvader van Morris. Een deel van het spaargeld dat ik voor Morris opzij had gelegd, is inmiddels opgegaan aan een reis naar het land van zijn vader, afgelopen winter. Brians moeder is blind: ik gunde het haar dat zij zo snel mogelijk haar kleinzoon in haar armen kon houden. Morris lijkt veel op zijn opa, weet ik nu ook, en die kennis is waardevol. Ik vind het belangrijk dat mijn zoon ook de familie van zijn vader leert kennen, ook omdat de mijne piepklein is. Mijn vader is begin dit jaar overleden. Naast mijn moeder, mijn broertje en een oom, heb ik niemand.

'Mam, ik vertrek naar Australië'

Volgend jaar wil ik weer naar Australië. Dat kost me alleen al € 2800 aan tickets. Dat probeer ik bij elkaar te sprokkelen door maandelijks een deel van de alleenstaanden toeslag opzij te leggen. Brian heeft vrede met de marginale rol die hij speelt in het leven van zijn zoon. En ik met mijn leven als alleenstaande moeder. Ik heb het niet slecht, ook financieel niet. Ik bereid me nu al voor op de dag dat mijn zoon zegt: ‘Mam, ik vertrek naar Australië.’ Ik zou hem niet tegenhouden. Je moet iets over hebben voor het leukste kind van de wereld.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama Magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >