Roos Schlikker over haar roman Huisje Boompje Beestje

Mirthe Diemel

25 augustus, 2017 - 09:13

Leestijd: 3 minuten

Je roman gaat over een pedofiel in een Vinex-wijk.

“Sommige dingen in het nieuws fascineren me. Zo ook pedojagers: de mensen die met brandende fakkels in de voortuin van een vermeende pedofiel staan en zijn naam en telefoonnummer online gooien. Enerzijds hebben ze het gelijk heel erg aan hun zijde – niemand wil dat iemand vieze dingen met kinderen doet. Tegelijkertijd vind ik het zo interes­ sant dat die pedojagers zelf óók een grens overschrijden. In eerste instantie wilde ik die mensen volgen voor een journalistiek verhaal, maar op een gegeven moment dacht ik: wat als ik mijn verbeelding loslaat op dit thema?”

Heb je altijd ervan gedroomd een roman te schrijven?

“Jazeker. Als journalist mag je nooit wat verzinnen, bij een roman kun je zelf personages creëren. Ik heb echt alles uit de krochten van mijn eigen hoofd en ziel kunnen trekken. Doodeng, maar tegelijkertijd was het een feest om op zo’n nieuwe, vrije manier te schrijven.”

Schrijven is je vak, waarom is een roman dan zo eng?

“Het voelt alsof ik naakt op de markt sta. Ik word er zelfs een beetje humeurig van, zo spannend vind ik het. Al komt het misschien ook omdat ik een nogal faalangstig persoon ben. Tegelijkertijd vond ik het geweldig om te doen. Dus dan maar dat marktplein op.”

Kom je zelf nog voor in het boek?

“Dit gaat niet over mij, dacht ik in eerste instantie. Ik woon niet in een Vinex­wijk en heb niks te maken met pedofielen. Al schrijvende merkte ik dat het boek juist wel dichtbij me staat. Zo is er een perso­nage dat enorm bang is dat haar iets overkomt: dat haar man haar in de steek laat, haar kind doodgaat of er een bom ontploft. Ik kan die angst ook hebben. Dat je het bijna gaat bezweren met allerlei rare rituelen en bijvoorbeeld vijf keer op een muur staat te tikken omdat je bang bent dat er anders iets gruwelijk misgaat. Eigenlijk is dat een stukje van me dat ik liever verberg.”

Hoe combineer je dat: heel hard werken en ook nog voor twee jongetjes zorgen?

“Schrijven komt neer op nadenken. Over verhaallijnen, personages, anek­dotes. En nadenken kan ik overal: aan de keukentafel, onder de douche en in de speeltuin. Als mijn kind voor de 36e keer van de glijbaan gaat, hoef ik niet steeds verbijsterd achterover te vallen en kan ik stiekem heus wel een leuk plotje bedenken.”

En had je nou een schrijfhuisje in Toscane?

“Ha, nee! Ik zat in Wie is de Mol? en dat schrijfhuisje was mijn smoes. Iedereen trapte erin. Maar bij thuiskomst was mijn roman dus nog steeds niet af. Daar heb ik nog wekenlang aan zitten schrijven.

Huisje boompje beest, € 19,99 Atlas Contact. Een fragment uit Roos haar boek lees je in Kek Mama 07-2017