Portretten: heel gewone moeders
De een rijdt rond met een infuus, de ander heeft geen onderarm en de volgende kan haar been niet gebruiken. “Maar voor de rest ben ik net zoals andere mama’s.”
“Mijn dochter weet precies hoe ze me moet knuffelen zonder dat het pijn doet. Als klein kind botste ze nog weleens tegen mijn pijnlijke zijde aan, maar nu komt ze heel voorzichtig op mijn schoot zitten en knuffelt mijn goede kant. Heerlijk.
Ik denk niet dat Samira iets tekortkomt omdat ik invalide ben. Ze vindt het volkomen normaal dat ik in een rolstoel zit. ‘Mama’s arm en been doen het niet meer, maar verder is ze zoals alle andere moeders’, zegt ze. Trouwens, Samira en ik hebben de grootste lol met mijn rolstoel. Als ze op haar fiets zit, houd ik soms haar bagagedrager vast en rol ik vrolijk achter haar aan.
Sinds mijn elfde heb ik het complex regionaal pijnsyndroom. Ik voel voortdurend een snijdende pijn in mijn linkervoet en -arm. Ik kan die voet en arm niet gebruiken, maar ik kan gelukkig wel autorijden, werken en koken.
Toen Samira nog klein was en ik haar uit school ophaalde, kwamen er altijd kinderen op me af. Ze wilden me een rondje over het schoolplein duwen of vroegen waarom ik maar één schoen droeg. Dan legde ik uit dat mijn voet door mijn ziekte altijd in een spits-stand staat. Net als bij een ballerina.
Gelukkig is mijn ziekte niet erfelijk. Ik heb altijd heel graag kinderen gewild, maar tijdens mijn zwangerschap kwam ik mezelf wel tegen. Ik had heftige klachten en na de bevalling moest ik lang herstellen. Zie maar eens met één arm een luier te verschonen of een Maxi-Cosi te dragen. We zijn daarom ook erg tevreden met één kind. Het gaat prima met z’n drieën. Dat willen we vooral zo houden.”
Lees alle portretten in Kek Mama 02-2016.
